Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “Γαβριηλίδη” το βιβλίο του Βασίλη Παπασάϊκα με τίτλο “Όσα από τη φιλία μου με το Χρήστο Καπράλο”. Το σχέδιο του εξωφύλλου επιμελήθηκε ο ίδιος ο συγγραφέας “από μία φωτογραφία μας σε ανάπαυλα της δουλειάς στο χυτήριο του περί το έτος 1990. Ο Καπράλος εκείνη τη στιγμή διασκέδαζε φτιάχνοντας μ’ ένα χάλκινο σύρμα έναν ποδηλάτη” εξηγεί ο Βασίλης Παπασάϊκας.
Σπάνια ένα βιβλίο βιογραφικού και αυτοβιογραφικού περιεχομένου περικλείει τόση ειλικρίνεια. Ανταποκρινόμενος στο αίτημα πολλών φίλων, ο Βασίλης Παπασάικας πήρε την απόφαση να γράψει για όσα έζησε ως μαθητής, βοηθός, ομότεχνος και στενός φίλος του διεθνούς γλύπτη Χρήστου Καπράλου. Με σεβασμό, θαυμασμό και μεγάλη αγάπη ο Παπασάικας δημιουργεί όλο το υπόβαθρο που αποκαλύπτει το μεγαλείο της παιδικής ψυχής, αλλά και της μεγάλης τέχνης του Καπράλου.
Ο Χρήστος Καπράλος, ζώντας σχεδόν ως αποσυνάγωγος, είχε ελάχιστους φίλους και ακόμα πιο ελάχιστοι ήταν εκείνοι που έμπαιναν στο σπίτι του και κάθονταν στο τραπέζι μαζί του. Η αφοσίωση στην τέχνη του ήταν σχεδόν ολοκληρωτική. Ποιος άλλος δημιουργός θα αρνιόταν να εγκαταλείψει το εργαστήριό του προκειμένου να δεχτεί τιμές και δόξες όταν τα έργα του ταξίδευαν στις μεγαλύτερες γκαλερί του κόσμου; Η φιλία του με τον Βασίλη Παπασάικα ξεκίνησε από μια τυχαία συνάντηση και βασίστηκε στην κοινή τους καταγωγή. Πιστεύω πάντως ότι δεν ήταν η κοινή καταγωγή που τους συνέδεσε τόσο στενά, αλλά οι ομοιότητες του χαρακτήρα τους και η ταύτισή τους ως προς την τέχνη. Ο νεαρός τότε Παπασάικας είχε συναίσθηση της μεγάλης τιμής που του επιφύλαξε η μοίρα με τη φιλία του Καπράλου, αλλά ουδέποτε απενεργοποίησε την ευθιξία και την περηφάνια του. Ούτε διανοήθηκε να χρησιμοποιήσει διπλωματική γλώσσα όταν δεν συμφωνούσε με τον Δάσκαλό του.
Φαντάζομαι ότι θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να γράψεις ένα βιβλίο για ομότεχνό σου, εκτός κι αν διαθέτεις την καθαρότητα της σκέψης και του χαρακτήρα του Βασίλη Παπασάικα. Με γλώσσα ζωντανή στους διαλόγους, με ακριβείς περιγραφές, με στοχευμένο φακό στο τι θέλει να φωτίσει, ο Παπασάικας μας δίνει ένα βιβλίο που διαβάζεται σαν νεράκι, περνώντας με μαστοριά μέσα από μεγάλα καλλιτεχικά και κοινωνικά ζητήματα.
Βάσω Κυριαζάκου
Από το βιβλίο
Ο Καπράλος έβλεπε πολύ λίγες εκθέσεις και τούτο διότι για να πάει σε μια έκθεση έπρεπε ή να εκτιμά πολύ τον καλλιτέχνη ή να τον συνδέει κάποιος φιλικός δεσμός μ΄αυτόν. Σε μια τέτοια περίπτωση, πήγαμε στην γκαλερί «Ώρα» για να δούμε την έκθεση ζωγραφικής μιας νεαρής ζωγράφου της οποίας ο φίλος ήταν γνωστός με τον Καπράλο και τον παρεκάλεσε, αν μπορούσε, να έβλεπε την έκθεσή της. Είδαμε λοιπόν τα έργα, που θυμάμαι ότι ήταν όλα σε πολύ μεγάλα τελάρα κι ήταν δουλειά ρεαλιστική με δυνατό σχέδιο και μεγάλη ελευθερία στην χειρονομία. Στην αρχή ο Χρήστος εντυπωσιάστηκε και μου είπε ότι το κορίτσι αυτό έχει ικανότητες. Όταν τελειώσαμε, μας πλησίασε η ζωγράφος θέλοντας ν΄ακούσει τι είχε να της πεί. Τότε αυτός της είπε τα εξής καταπληκτικά που δεν θα ξεχάσω ποτέ: «έχεις μεγάλη ευχέρεια και δουλεύεις την ζωγραφική σου με μεγάλη άνεση, αυτό που με προβληματίζει πολύ με σένα είναι το γεγονός ότι από το έργο σου και μόνον, άν δεν σε ήξερα δεν θα μπορούσα να συμπεράνω την ηλικία σου, καθώς επίσης και ότι, ενώ χειρίζεσαι το σχέδιο και το χρώμα σου με μεγάλη άνεση, κανένα απο τα θέματά σου δεν το έχεις καταπιαστεί πραγματικά βαθειά» κι απλώνοντας το χέρι του την έπιασε απ;o το μπροστινό μέρος των μαλλιών της λέγοντας: «τίποτα δεν έπιασες πραγματικά απο τα μαλλιά». Αυτά τα λόγια του, τα θυμάμαι ακριβώς γιατί για μένα ήταν πρωτάκουστα και μου έκαναν μεγάλη εντύπωση διότι μου έδωσαν να καταλάβω τι θα πεί αληθινή καλλιτεχνική θεώρηση ενός έργου.
