Του Δημήτρη Παπαδάκη
Περιστρέφονται όλα πάλι γύρω από τη διαπραγμάτευση για τη δεύτερη αξιολόγηση και το χρέος. Η κυβέρνηση ως προς τη στρατηγική της και διαπραγματευτικής ικανότητα μοιάζει χειρότερη από τσίρκο. Οι δανειστές, κυρίως Γερμανοί και ΔΝΤ, βρίσκοντας “πατήματα” στα λάθη της κυβέρνησης παίζουν τα δικά τους παιχνίδια ενόψει και των γερμανικών εκλογών. Ενώ η αντιπολίτευση στην Ελλάδα λες και δεν ευθύνεται για τίποτα αρνείται ακόμη και το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών. Η κατάσταση δεν χρειάζεται ιδαίτερες αναλύσεις, το πρόβλημα της χώρας είναι άλλο.
Το πρόβλημα και ότι δεν συζητήσαμε ποτέ σοβαρά για το τι έφερε τη χώρα στον εκτροχιασμό και τη χρεοκοπία του 2010. Η συζήτηση αυτή έπρεπε να γίνει για να πειστούν οι πάντες πως το μεγαλύτερο αίτιο της χρεοκοπίας είναι το ασφαλιστικό σύστημα. Και τα απίστευτα δισεκατομμύρια που έχει δώσει το κράτος στα ασφαλιστικά ταμεία για να παίρνουν συντάξεις και εφάπαξ οι 50άρηδες και οι 55άρηδες. Επτά χρόνια μετά τη χρεοκοπία διαβάζουμε στον οικονομικό τύπο από τα στοιχεία του πληροφοριακού συστήματος “Ήλιος” πως το 23% όσων δημοσίων υπαλλήλων πήραν σύνταξη το Φεβρουάριο ήταν έως 55 ετών, ενώ η μέση σύνταξη αυτής της ηλικιακής κατηγορίας των νέων συνταξιούχων του Δημοσίου ανήλθε στα 1.139 ευρώ. Σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση κινούνται τα στοιχεία για τους συνταξιούχους των μη προνομιούχων (ΟΑΕΕ,ΟΓΑ,ΙΚΑ). Σε κανένα από τα παραπάνω ταμεία, δεν εντοπίζονται οι αναλογικά περισσότεροι νέοι συνταξιούχοι στην ηλικιακή κατηγορία των 51-55 ετών (όπως συμβαίνει στο Δημόσιο), ενώ σε καμία ηλικιακή κατηγορία δεν εντοπίζεται μέση σύνταξη άνω των 850 ευρώ (έναντι 925 ευρώ που είναι η μέση σύνταξη στο Δημόσιο).
Συμπέρασμα, το κράτος μοιράζει συντάξεις σε 50άρηδες και συνεχίζει να διώχνει τους 30άρηδες στο εξωτερικό. Και επιπλέον, η διαφορά ανάμεσα στους συνταξιούχους του δημοσίου και τους συνταξιούχους των άλλων ταμείων δείχνει ότι το πελατειακό κράτος, αυτή η ιερή αγελάδα του δημοσίου παραμένει ανέγγιχτη και ζει σε βάρος των άλλων ακόμη και σε επίπεδο συνταξιούχων. Μιλάμε δε για τους ανθρώπους που δεν μπορεί να πει κανείς ότι ανταμείβονται με μια λίγο καλύτερη σύνταξη, επειδή δούλεψαν σκληρά στη ζωή τους. Σκληρά έχουν δουλέψει όλοι οι άλλοι και όχι αυτοί που αρνούνται να αξιολογηθούν.
Για ποιο λόγο να συζητάμε λοιπόν για τη σκληρή στάση του Σόιμπλε ή την ανικανότητα της κυβέρνησης, όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα στη χώρα και μάλιστα δεν τα αναδεικνύει ούτε η αντιπολίτευση; Και όταν δεν συζητάμε για αυτό το τόσο αποφασιστικής σημασίας θέμα η σύγχυση που ούτως ή άλλως δημιουργεί η παρατεταμένη διαπραγμάτευση μεγαλώνει… Η χώρα συνεχίζει να τρώει τις σάρκες της και ελπίδα δεν υπάρχει στον ορίζοντα…
