Του Δημήτρη Παπαδάκη
Ο Σόιμπλε μπορεί να είναι ένα αντιπαθές ή και μισητό πρόσωπο στην Ελλάδα, όμως κατά καιρούς και ιδίως στα πρώτα χρόνια της κρίσης έχει περιγράψει πολύ σωστά το ελληνικό πρόβλημα. Έχει μιλήσει για τις ευθύνες των ελίτ και των ολιγαρχών στην Ελλάδα και έχει περιγράψει με σαφήνεια ότι το μνημόνιο είναι απλώς αγορά χρόνου μέχρι η Ελλάδα να ανακτήσει την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητά της, αλλά και πως η ευθύνη για αυτά είναι αποκλειστικά δική της.
Όταν τα έλεγε ο Σόιμπλε αυτά την περίοδο 2010 -2012 ήταν ακόμη σχετικά αξιόπιστος. Σήμερα όμως δεν είναι! Και δεν είναι γιατί, ενώ θα μπορούσε να πιέσει τις κυβερνήσεις να κάνουν ουσιαστικές τομές στο κράτος, την οικονομία και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, δεν το έκανε. Επέτρεψε στις κυβερνήσεις να διατηρήσουν το αλώβητο το πελατειακό κράτος, επέτρεψε από τη πρώτη στιγμή να διατηρηθεί και να ανοίξει ακόμη περισσότερο η κορυφαία ίσως αιτία της χρεοκοπίας της χώρας, το ασφαλιστικό δίνοντας ακόμη και σήμερα συντάξεις σε 55άρηδες. Η αναξιοπιστία του Σόιμπλε αποδεικνύεται επίσης από τις τωρινές δηλώσεις του για τους Έλληνες εφοπλιστές. Όχι τόσο, γιατί στοχεύει στον ελληνικό εφοπλισμό, που εκ των πραγμάτων είναι δύσκολο να τον χτυπήσει, όντας εδώ και δεκατίες περισσότερο πολυεθνικός (αν κρίνει κανείς από τις σημαίες στα πλοία τους και τις έδρες των εταιρειών τους), όσο γιατί “ξέχασε” τους ολιγάρχες που διαχρονικά είναι dealers των γερμανικών συμφερόντων στη χώρα μας. Τις “μεγάλες δουλειές” στην Ελλάδα οι Γερμανοί τις κάνανε πάντοτε μαζί με κάποιον εγχώριο ολιγάρχη. Κάποτε ήταν η Siemens με την Intracom του Κόκκαλη, η Hochtief με τον “Άκτωρ” του Μπόμπολα και σήμερα είναι η Fraport, που πήρε τα Περιφερειακά Αεροδρόμια φρόντισε να αναθέσει την ανακασκευή τους πάλι στον Κόκκαλη. Αυτά είναι μόνο μερικά μερικά παραδείγματα της “ελληνογερμνανικής” συνεργασίας… Με επιστέγμα όλων αυτών και αψευδή μάρτυρα των γερμανικών προθέσεων για την Ελλάδα την ασυλία που παρέχουν οι Γερμανοί στον Χριστοφοράκο της Siemens.
Όλα αυτά δεν αφήνουν πολλά περιθώρια στον Σόιμπλε για να μας πείσει ότι ενδιαφέρεται πραγματικά για τον υγιή ανταγωνισμό και την υγιή επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα. Για αυτά πρέπει να ενδιαφερθούμε εμείς. Όπως και για όλα τα δομικά προβλήματα της χώρας. Οι κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας απέδειξαν πως δεν ήταν διατεθειμένες να τα βάλλουν με την ιερή αγελάδα του δημοσίου και το διεφθαρμένο πελατειακό κράτος. Το ερώτημα είναι αν οι Έλληνες θα ακολουθήσουν την υποκρισία των κυβερνήσεών τους και του Σόιμπλε. Αν δηλαδή θα παριστάνουν τους απογοητευμένους από το πολιτικό σύστημα και συνεχίσουν να αρνούνται τις αλλαγές και να ζητούν ευμάρεια από το λεφτόδενδρο των μνημονιακών δανεικών.
