Toυ Δημήτρη Παπαδάκη
Επιτέλους η αξιολόγηση έκλεισε! Δεν θα μπούμε εδώ στη διαδικασία να κάνουμε αποτίμηση της συμφωνίας της χώρας με τους δανειστές. Δεν έχει και τόση σημασία. Γιατί στο διάβα των Μνημονίων, τόσο οι δανειστές, όσο και οι ελληνικές κυβερνήσεις (σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό δεν έχει σημασία), αντιμετωπίζουν ως λογιστικό και δημοσιονομικό το πρόβλημα παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και της χώρας.
Ευτυχώς η αξιολόγηση έκλεισε! Ευτυχώς, γιατί πρέπει να έρθει η ώρα να μιλήσουμε για την ουσία και η ουσία είναι πως η χώρα θα επιστρέψει στην ανάπτυξη. Το ΑΕΠ της Ελλάδας και ο ρυθμός του τα τελευταία τρία χρόνια περιστρέφεται γύρω από το 0… Aυτή είναι η μόνη πραγματική διαπραγμάτευση που έχει μπροστά της η χώρα και δυστυχώς την αποφεύγει, όπως ο διάολος το λιβάνι. Θα πει βέβαια κανείς ότι τα μνημόνια έχουν δημιουργήσει ένα ασφυκτικό πλαίσιο, που κάθε άλλο παρά ελκυστικό είναι για επενδύσεις. Πράγματι, η φορολογία, τα capital controls, η αδυναμία των τραπεζών να χρηματοδοτήσουν την πραγματική οικονομία είναι αντικίνητρα για επενδύσεις. Όμως μετά από τόσα χρόνια ύφεσης και μηδενικής ανάπτυξης, όσο κι αν φαίνεται περίεργο υπάρχουν πράγματα που ακόμη και χωρίς ξένες επενεδύσεις, μπορούν αν γίνουν και να μας ξεκολλήσουν από το μηδέν και να αρχίσει η οικονομία να αναπτύσσεται σταθερά έστω και λίγο. Χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε επιτέλους τις παθογένειες και να αξιοποίησουμε κάθε ευκαιρία. Ορίστε και τα παραδείγματα: Ευρωπαϊκοί πόροι που δυσκολευόμαστε να απορροφήσουμε λόγω της γραφειοκρατίας και κακής προετοιμασίας των έργων. Πρέπει επιτέλους να τρέξουμε. Να μειώσουμε τη γραφειοκρατία που συνοδεύει τα έργα ΕΣΠΑ, να ολοκληρώσουμε το Κτηματολόγιο, να δούμε τους δασικούς χάρτες φυσικά χωρίς να φανταζόμαστε τροπικά δάση στο Ελληνικό, να τρέξουμε τα άλλα χρηματοδοτικά εργαλεία που είναι διαθέσιμα (πακέτο Γιούνκερ, Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων κτλ), να μειώσουμε όσο είναι δυνατόν τους χρόνους απονομής δικαιοσύνης, να βελτιώσουμε τη διαδικασία των περιβαλλοντικών και άλλων αδειοδοτήσεων (αυτό δεν σημαίνει απαρραίτητα να αμβλύνουμε τη περιβαλλοντική νομοθεσία),να προχωρήσουμε στις απαραίτητες ιδιωτικοποιήσεις.
Όλα αυτά θα δημιουργήσουν έστω και κατά τι ένα πιο φιλικό κλίμα και επενδύσεις και σίγουρα θα ξεκολλήσουν την ανάπτυξη του ΑΕΠ από το 0. Αυτό είναι το στοίχημα! Επιτέλους πρέπει το κοντέρ για δύο συνεχόμενες χρονιές να γράψει έστω +1 ή +1,5%, να ξεκολλήσουμε από το μηδέν, να αλλάξει έστω και λίγο προς το θετικότερο το κλίμα. Να υπάρξει η αφορμή που θα μας κάνει να σκεφτούμε ότι πρέπει να αρχίζουμε να ελπίζουμε. Όχι, δεν πρόκειται αν υπάρξουν δύο χρόνια ανάπτυξης της τάξης του 1-1,5%, οι άνεργοι να μειωθούν κατά εκατοντάδες χιλιάδες. Αλλά πρέπει να μπει πάτος στο βαρέλι.
