Του Δημήτρη Παπαδάκη
Μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ θα πάρουν οι πρώην βουλευτές που δικαιώθηκαν στα δικαστήρια για την εξίσωση των αποδοχών τους με αυτές του προέδρου του Αρείου Πάγου, αναδρομικά από το 2009 και μετά. Το ποσό ξεκινά κατ’ ελάχιστον από τα 15 εκατ. ευρώ και μπορεί να φτάνει ακόμη και στα 50 εκατ. ευρώ, εφόσον εκδικαστούν και τελεσιδικήσουν όλες οι προσφυγές (άνω των 160) που έχουν ασκηθεί από συνταξιοδοτηθέντες βουλευτές ή και μέλη των οικογενειών τους, αν οι ίδιοι έχουν αποβιώσει. Μέσα στις προσφυγές αυτές είναι και του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ Άκη Τσοχατζόπουλου, ο οποίος φέρεται να διεκδικεί κατά τους ισχυρισμούς δικηγόρου του ένα ποσόν της τάξης των 250.000 ευρώ.
Η πολιτική θύελλα μάλιστα που ξεσήκωσε το θέμα των αναδρομικών μοιάζει με ιλαροτραγωδία. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ζητούν να αποσυρθούν οι προσφυγές των στελεχών τους. Μάλιστα η ΝΔ που ευθύνεται για τη δημιουργία του προβλήματος, αφού ως κυβέρνηση με δικό της νόμο το 2008 δημιούργησε το θέμα απειλεί με διαγραφές… Ο ΣΥΡΙΖΑ επιτείθεται σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για τη στάση των πρώην βουλευτών τους, ωστόσο ξεχνά πως είναι εκείνος που ψήφισε με το νόμο Κατρούγκαλου για το ασφαλιστικό -το νόμο που έφερε νέες μειώσεις στις συντάξεις- τη σχετική διάταξη για την επιστροφή αυτών των αναδρομικών.
Αυτή είναι η συνολική εικόνα του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Μια δράκα κομματικών ανδρείκελων στα χέρια του εκάστοτε αρχηγού του κόμματος, έτοιμοι να υπερασπιστούν τον αρχηγό τους και το κόμμα τους, με το αζημείωτο φυσικά. Και το αζημείωτο είναι τα προνόμια του βουλευτή. Οι πρώην βουλευτές που ζητάνε τα αναδρομικά θυμίζουν το ρόλο που υποδύονταν ο Ορφέας Ζάχος στην ταινία “Καλώς ήλθε το δολλάριο”, οπού επειδή είχε διατελέσει ένα φεγγάρι νομάρχης, αρνούνταν να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο και ζούσε εις βάρος του αδελφού του. Έτσι και οι σημερινοί αδηφάγοι πρώην βουλευτές, αντί να ζήσουν από τα επαγγέλματά τους ή να αρκεστούν στις διπλές τους συντάξεις, θέλουν να ζήσουν περισσότερο εις βάρος του δημοσίου. Όσο για το πολιτικό προσωπικό γενικά, τους πρώην και τους νυν, δίνουν οι μεν τη σκυτάλη στους δε και σερί γαϊτάνι νομοθετούν προς ίδιον όφελος στη βουλή, η οποία θυμίζει πλέον την έπαυλη με τα τρομακτικά σπάταλα πάρτι του Μεγάλου Γκάτσμπυ στο ομώνυμο βιβλίο του Σκοτ Φιτζέραλντ.
