Του Δημήτρη Παπαδάκη
Η ιστορία με το Σκοπιανό έδειξε ότι ο χρόνος δεν λειτουργεί υπέρ μας κι ότι πάντα στο τέλος αποδεικνύεται ότι η χειρότερη λύση είναι η μη λύση. Γιατί, με την προσωρινή συμφωνία Ελλάδος – Σκοπίων προτιμήσαμε να παριστάνουμε ότι στο “ΠΓΔΜ” το “Μ” σημαίνει Μαγαδασκάρη και όχι «Μακεδονία», μεταθέσαμε το πρόβλημα, αλλά στο μεσοδιάστημα τα περισσότερα κράτη του ΟΗΕ να αναγνωρίσουν τη χώρα αυτή με το συνταγματικό της όνομα.
Υπ΄αυτή την έννοια υπάρχει μία λογική που λέει ότι η Ελλάδα θα έπρεπε περισσότερο να ενδιαφέρεται για να υπάρξει μια λύση. Από την άλλη όμως πρέπει να δούμε τη δική μας στάση και την όποια πιθανή λύση στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων με την προοπτική του μέλλοντος και σε συνδυασμό με άλλες γεωπολιτικές παραμέτρους. Η όποια συμφωνία με οποιοδήποτε όνομα -αν τελικά υπάρξει- θα ανοίξει το δρόμο για την ένταξη των Σκοπίων στην Ε.Ε. και κυρίως στο ΝΑΤΟ. Επομένως αυτοί που “καίγονται” περισσότερο για μία λύση είναι τα Σκόπια και αυτός που επισπεύδει την επίλυση ενός προβλήματος θα πρέπει να είναι διατεθειμένος να κάνει και περισσότερες παραχωρήσεις… Εκεί λοιπόν υπάρχουν τα περιθώρια η Ελλάδα να πετύχει ένα όνομα με το λιγότερο δυνατό αλυτρωτισμό, να πετύχει την αναθεώρηση του Σκοπιανού Συντάγματος και την εξάλειψη αλυτρωτικών προβλέψεων σχετικά με την ιθαγένεια, τη γλώσσα, τις δήθεν “μακεδονικές” μειονότητες και τους δήθεν “εκπατρισμένους μακεδόνες”.
Από την άλλη όμως, αν τα Σκόπια γίνουν μέλος του ΝΑΤΟ αργά ή γρήγορα θα μετατραπούν σε σύμμαχο της Τουρκίας και μέλος του ΝΑΤΟ, ενώ η Τουρκία προσπαθεί να αυξήσει την επιρροή της στα Σκόπια και επιδιώκει τη “δημιουργία” τουρκικής μειονότητας στα Σκόπια. Παράλληλα το μέλλον είναι πιθανό να φέρει σημαντικές οικονομικές εξελίξεις στην περιοχή, αν προχωρήσει πλωτή σύνδεση της Θεσσαλονίκης με το Βελιγράδι και το Δούναβη, δηλαδή με την Κεντρική Ευρώπη, μέσω των ποταμών Αξιού και Μοράβα. Αν υπάρξει μία τέτοια εξέλιξη στο μέλλον, εξέλιξη που προωθείται και από την Κίνα, τότε το λιμάνι της Θεσσαλονίκης θα αποκτήσει πολλαπλάσια αξία από αυτή που έχει σήμερα και καλό θα είναι μέχρι τότε να έχουμε φροντίσει να εξαλείψουμε τους αλυτρωτισμούς και τα περί “Μακεδονίας του Αιγαίου” στους ακραίους κύκλους των Σκοπίων.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, μοιάζει κάπως το ζήτημα. Δυστυχώς όμως με την Ελληνική διπλωματία δεν μπορούμε να είμαστε και πολύ αισιόδοξοι. Γιατί, πως να είσαι αισιόδοξος όταν βλέπεις ότι δεν τολμάμε ούτε να ζητήσουμε από τον ΟΗΕ την αλλαγή που επί 25ετία αποτυχημένου διαπραγματευτή Μάθιου Νίμιτς, που οι προτάσεις του διαρρέουν με τόση ευκολία…
