Σε μια κορφή στο ορεινό Θέρμο την ώρα του δειλινού

Γράφει ο Νίκος Κωστακόπουλος
Εκπαιδευτικός – Δημοτικός Σύμβουλος Θέρμου

Όχι, δεν είναι φωτιά στον ορίζοντα, όπως θα μπορούσε να αποφανθεί καθένας με την πρώτη ματιά στην εικόνα όπου απεικονίζεται ο φωτοστεφανωμένος ορίζοντας. Ο μισοσυννεφιασμένος χειμωνιάτικος ουρανός είναι βαμμένος με τα πιο έντονα χρώματα του δειλινού, πάνω από τα Διάσελα της Αμβρακιάς στο Ορεινό Θέρμο, ανάμεσα στις κορυφές Μελιός και Πάνω Κορφή του Παναιτωλικού όρους, την ώρα που ο ήλιος, βαδίζοντας προς το τέλος άλλης μιας ημερήσιας πορείας του στον ουράνιο θόλο της γης, αποχαιρετά τα σύννεφα χαρίζοντάς τους το πιο εντυπωσιακό του χαμόγελο.

Κάτω αριστερά η Αμβρακιά, ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς ορεινούς οικισμούς στην Κοιλάδα του Γιδομανδρίτη με διατηρημένα σε ικανοποιητικό βαθμό τα παραδοσιακά του χαρακτηριστικά και με τις αναβαθμίδες να σχηματίζουν εντυπωσιακό ανάγλυφο τοπίου, ακουμπισμένη μακάρια στην ομαλή ανατολική πλαγιά της Πάνω Κορφής διακρίνεται ακόμη αχνά πριν τη σκεπάσει σε λίγο το σκοτάδι της νύχτας που έρχεται με γοργό ρυθμό, ενώ οι δασωμένες πλαγιές περιμετρικά της Αμβρακιάς έχουν φορέσει ήδη το σκούρο νυχτικό τους.

Στην πανοραμική εικόνα της περιοχής διακρίνεται πλήθος φυσικών στοιχείων στη γη κάτω. Από την ασπρουδερή κοίτη του Γιδομανδρίτη αριστερά, που ξεπροβάλλει σε ένα μικρό τμήμα στον κάτω ρου αυτού, ως τις κυματιστές βουνοκορφές που ξετυλίγονται η μία πίσω από την άλλη όλο και πιο αχνά όσο απομακρύνονται από τον οπτικό ορίζοντα του ματιού, οι οποίες φαντάζουν ίδια τρικυμισμένη θάλασσα ως πέρα στο βάθος του ορίζοντα που φτάνει ως τη θάλασσα του Πατραϊκού Κόλπου κι ακόμη πέρα ως τα Αχαϊκά βουνά. Αντίστοιχα και τα σύννεφα στον ουρανό πάνω εμφανίζονται με διαφορετικούς χρωματισμούς, διαβαθμισμένους από το πιο γκρίζο κοντά ως το πιο ανοιχτό όσο το βλέμμα ξεμακραίνει προς τη θάλασσα.

Ο χρόνος κυλά γρήγορα και τα χρώματα αλλάζουν γοργά απόχρωση στον μακρινό ορίζοντα νοτιοδυτικά. Ακριβώς μπροστά διακρίνονται σκουρόχρωμες οι πλαγιές των κορυφών Μαλοβούνι και Πάνω Κορφή, πρόβουνων του Άννινου και του Μελιού αντίστοιχα, όπως ξεπροβάλλουν από αριστερά προς τα δεξιά, να καταλήγουν απότομα στον Γιδομανδρίτη. Πίσω, οι απαλοί λόφοι περιμετρικά του Θέρμου και αριστερά τους η κορυφή Ανάληψη να κυριαρχεί στον χώρο του ημιορεινού Θέρμου. Παραπίσω, οι κορυφογραμμές της Παλιοβούνας και στη συνέχεια του Αράκυνθου, όπως διακρίνονται από αριστερά προς τα δεξιά, παραπίσω δεξιά η Βαράσοβα, ακριβώς αριστερά της ένα κομμάτι της θάλασσας μπροστά στην παραλία της Βασιλικής να ξεπροβάλλει σαν σφήνα πίσω από τις απολήξεις της Παλιοβούνας προς τα δεξιά, ενώ στο βάθος διαγράφονται αχνά στον ορίζοντα σαν βαριοί συννεφένιοι όγκοι στην από εκεί πλευρά της ακτής, από την πλευρά της Πελοποννήσου, το βουνό Σανταμέρι (ή Σκόλλις), στα σύνορα της Αχαΐας και της Ηλείας, και το Παναχαϊκό, όπως διακρίνονται από δεξιά προς αριστερά αντίστοιχα.

Η νύχτα πλησιάζει όλο και πιο πολύ και τα φυσικά στοιχεία, τόσο τα γήινα όσο και τα επουράνια, βιάζονται να φορέσουν το πιο εκφραστικό χαμόγελό τους καθώς χαιρετούν τον ήλιο που τα αποχαιρετά κι αυτός χαρίζοντάς τους τις πιο εκφραστικές του αποχρώσεις.
Ένας αποχαιρετισμός μεταξύ των φυσικών στοιχείων με το τέλος της απογευματινής παράστασής τους στο θέατρο της φύσης την ώρα του δειλινού, ο οποίος αποτυπώνεται σε μια διαβάθμιση χρωματισμών, από τον πιο απαλό στον ουρανό πάνω ως τον πιο σκούρο στη γη κάτω, αρμονικά συνταιριασμένη με τη γλυκιά μελαγχολία την ώρα του αποχαιρετισμού. Του αποχαιρετισμού του ήλιου που δύει, όπως και κάθε αποχαιρετισμού που συμβαίνει μεταξύ των ζωντανών πλασμάτων.
Οι προβαλλόμενες εικόνες αποτυπώθηκαν μια χειμωνιάτικη ημέρα από την κορυφή Περίβλεπτος, που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.020 μέτρων παραδίπλα του αυχένα Διάσελο Αμπελίων επί της διαδρομής από Θέρμο προς Κοκκινόβρυση, στο Ορεινό Θέρμο.