Γράφει ο Νίκος Κωστακόπουλος
Εκπαιδευτικός – Δημοτικός Σύμβουλος Θέρμου
Πέρασαν και οι γιορτές του φετινού Πάσχα, της μεγαλύτερης γιορτής του χριστιανισμού, και οι εκκλησίες είχαν την τιμητική τους, όπως είναι φυσικό. Δεν είχαν την ίδια τύχη, όμως, όλες οι εκκλησίες, καθώς σε κάποιες δεν χτύπησε καθόλου η καμπάνα.
Μία από αυτές, τις άτυχες εκκλησίες, είναι και η εικονιζόμενη στις προβαλλόμενες εικόνες. Ο Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μωρόσκλαβου, το μοναδικό κτήριο που έχει μείνει όρθιο στον εγκαταλειμμένο οικισμό Μωρόσκλαβο Σιταραλώνων στο παραλίμνιο Θέρμο. Η Παναγιά του Μωρόσκλαβου.
Λουσμένη στο μεγαλύτερο μέρος της στο απαλό σαν χάδι φως του ήλιου ακριβώς τη στιγμή που ο ήλιος, καθώς χάνεται πίσω από τον κατάφυτο Αράκυνθο, αποχαιρετά την πλάση της παρατριχωνίδιας περιοχής καθιστώντας τη γι’ αυτόν τον λόγο ακόμη πιο μαγευτική, τη στιγμή που η σκιά του βουνού έχει καλύψει το κάτω μέρος της, είναι σαν να χαμογελάει στον ήλιο που της κρατά συντροφιά στις ατέλειωτες μοναχικές στιγμές της.
Ένας ναός σαν όλους τους άλλους ενοριακούς ναούς των διάσπαρτων σε κάθε γωνιά της ελληνικής υπαίθρου χωριών, μικρών και μεγάλων, είναι η Παναγιά του Μωρόσκλαβου. Μόνο που ο συγκεκριμένος ναός έχει κάτι το διαφορετικό από τους περισσότερους απ’ αυτούς. Δεν έχει ενορίτες. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν λειτουργήθηκε αυτές τις άγιες μέρες της Χριστιανοσύνης, αφού δεν υπάρχει εκκλησίασμα στο ερημοχώρι που βρίσκεται, εκεί όπου μερικά μόνο σπίτια απομένουν ακόμη, μισοερειπωμένα κι αυτά, ως ζωντανοί μάρτυρες της ζωής που κάποτε ανθούσε εδώ, τότε που η εικονιζόμενη εκκλησία αποτελούσε το σημείο αναφοράς ειδικά αυτές τις μέρες.
Πάει πολύς καιρός από τότε που εγκαταλείφθηκε ο οικισμός, αλλά η εκκλησία διατηρείται ακόμη σε άριστη κατάσταση, στοιχείο επιβεβαιωτικό κι αυτό της ευλάβειας των Σιταραλωνιτών που τη φροντίζουν, τιμώντας συνάμα μ’ αυτόν τον τρόπο τη γη που φιλοξένησε τους προγόνους τους για πολλά χρόνια, ίσως και για αιώνες.
Έτσι είναι η ζωή. Οι καιροί αλλάζουν. Οι άνθρωποι μετακινούνται από τη γη τους για πολλούς και διάφορους λόγους, οι θύμησες όμως μένουν. Και οι θύμησες είναι πιο ισχυρές όταν υπάρχουν μνημεία της ανθρώπινης δημιουργίας που τις επιβεβαιώνουν.
Και η Παναγιά του Μωρόσκλαβου είναι μνημείο. Γι’ αυτό αξίζει τον σεβασμό όλων μας.
Και ποιος ξέρει, ίσως έρθει μια μέρα που ο οικισμός ανασυσταθεί σε άλλη μορφή πλέον στο πλαίσιο των νέων συνθηκών που συνάδουν μάλιστα και με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της εν λόγω περιοχής που σχετίζονται με την τουριστική αξιοποίησή της.
Το πιο πιθανό, βέβαια, είναι να συνεχιστεί η προδιαγεγραμμένη ως σήμερα πορεία του οικισμού. Η πορεία που οδηγεί στη με γρήγορο ρυθμό εξαφάνιση κάθε ίχνους ανθρώπινης δραστηριότητας από την περιοχή του Μωρόσκλαβου, καθώς η αδηφάγα φύση έχει πάρει κεφάλι και δεν θ’ αργήσει να καταστεί ο απόλυτος κυρίαρχος εδώ, παίρνοντας εκδίκηση για τα πολλά χρόνια που ο άνθρωπος είχε καταστεί κυρίαρχος στον τόπο αυτόν.
Ανεξάρτητα, όμως, από την τύχη που επιφυλάσσει το μέλλον για το ερημοχώρι Μωρόσκλαβο, η Παναγιά του Μωρόσκλαβου θα στέκει για πάντα εκεί!
Θα είναι η γέφυρα του χθες με το αύριο αυτού του τόπου!!
Του όποιου αύριο!!
