Του Στέλιου Μερμίγκη
Δημοτικός Σύμβουλος με το ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ
Η κατάθεση του νομοσχεδίου με το βαρύγδουπο τίτλο «Κλεισθένης 1» από τον αρμόδιο υπουργό κ. Σκουρλέτη έφερε πληθώρα συζητήσεων στο σύνολο των δημοτικών συμβουλίων της χώρας προκειμένου να πάρουν θέση. Η κουβέντα, όπως ήταν αναμενόμενο, περιορίστηκε στο νέο εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής, πόσο αναλογικής βέβαια θα το δούμε στο τέλος, αφήνοντας ως συνήθως στην άκρη και μια σειρά άλλες πτυχές του, που θα καθορίσουν το μέλλον της τοπικής διοίκησης.
Έτσι, η πλειονότητα των δημόσιων τοποθετήσεων θυμίζουν εν τέλει, όλες όσες είχαν γίνει στη διαβούλευση των προηγούμενων μεταρρυθμίσεων, όπως εκείνης του Καποδίστρια και του Καλλικράτη, όπου την κουβέντα μονοπώλησαν τα γεωγραφικά όρια των νέων δήμων αφήνοντας στην άκρη όλο το υπόλοιπο θεσμικό πλαίσιο, που όρισε τη λειτουργία τους. Είναι με άλλα λόγια εκείνο το θεσμικό κουστούμι, που εισήγαγε τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, το οικονομικό παρατηρητήριο, την έλευση νέων αρμοδιοτήτων αλλά χωρίς φυσικά τους απαιτούμενους πόρους, τη μετάλλαξη των δήμων, που μετατρέπονται σιγά και σταθερά σε μακρύ χέρι του κράτους και διαμεσολαβητή των συμφερόντων των μεγάλων εταιρειών, το εργαστήρι εφαρμογής όλων των άθλιων εργασιακών σχέσεων, τη δημιουργία θνησιγενών κοινωνικών δομών με ημερομηνία λήξης και τέλος τον ιμάντα μεταφοράς τεράστιων κονδυλίων σε όλους εκείνους τους αετονύχηδες, που έχουν τη δυνατότητα να δημιουργούν τους όρους και τις προϋποθέσεις προκειμένου να εισπράξουν αυτά τα ποσά.
Η πλούσια εμπειρία όλων αυτών των χρόνων από αυτές τις μεταρρυθμίσεις με τα βαρύγδουπα ονόματα έχει αποτυπωθεί στις ζωές μας. Ποιος αμφισβητεί, ότι οι πόλεις μας και τα χωριά μας είναι ανοχύρωτα εν έτει 2018 από φυσικά φαινόμενα, όπως οι πλημμύρες και οι σεισμοί; Ποιος αμφισβητεί, ότι το θέμα της σχολικής στέγης είναι ακόμη ζητούμενο μιας και στην εποχής μας στοιβάζονται τα παιδιά μας σε απαράδεκτους χώρους που ούτε σε τριτοκοσμικές χώρες δεν θα μπορούσαμε να συναντήσουμε τέτοιες συνθήκες; Ποιος αμφισβητεί την απαξίωση των περισσοτέρων ελεύθερων δημόσιων χώρων αλλά και τη λεηλασία τους από τα μικρά και μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα; Ποιος αμφισβητεί την κακή ποιότητα σε ύδρευση και αποχέτευση σε σειρά δήμων της χώρας, την ώρα που οι κάτοικοι αγόγγυστα πληρώνουν για αυτές τις υπηρεσίες; Ποιος αμφισβητεί το τεράστιο έλλειμα στη διαχείριση των απορριμμάτων; Ποιος αμφισβητεί την παντοκρατορία του εκάστοτε εκλεγμένου δημάρχου και τον ευτελισμό των διαδικασιών στα δημοτικά συμβούλια, τα οποία τις περισσότερες φορές είναι διακοσμητικά όργανα;
Όλα τα παραπάνω όχι μόνο δεν θίγονται με το επικείμενο νομοσχέδιο αλλά αντίθετα εκσυγχρονίζονται και βαθαίνουν τη φιλοσοφία του με την προσθήκη μιας σειράς αντιλαϊκών άρθρων.
Άρθρο 175-176, που προβλέπει τη διευκόλυνση εκτέλεσης έργων – προγραμματικές συμβάσεις των φορέων της τοπικής διοίκησης καθώς και όλων των προσώπων της με διάφορους φορείς, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την συνδρομή τους για την επίτευξη της κερδοφορίας επιχειρήσεων καθώς και την προσέλκυση επενδύσεων και κεφαλαίων για την περιβόητη και πολυπόθητη «ανάπτυξη».
Άρθρο 179 -180, που προβλέπει διεύρυνση της συμμετοχής των ΟΤΑ σε νομικά πρόσωπα αναπτυξιακού χαρακτήρα αλλά και σε νομικά πρόσωπα για την παροχή υπηρεσιών κοινής ωφέλειας και αξιοποίηση των δημόσιων αγαθών. Δήμοι – επιχειρήσεις δηλαδή με πρόθεση αξιοποίησης καθετί που μπορεί να αποφέρει κέρδη: απορρίμματα, ενέργεια, νερό, ακίνητα, δημοτική γη κ.ά.
Άρθρο 182: το πράσινο γίνεται ανταποδοτική υπηρεσία. με άλλα λόγια έρχονται αυξήσεις στα δημοτικά τέλη μιας και μέχρι τώρα τα χρήματα αυτά, που προορίζονταν για τέτοιες εργασίες, ήταν υποχρέωση του κράτους.
Άρθρο 194: το παρατηρητήριο είναι ακόμη εδώ με αλλαγή σύνθεσης.
Άρθρα 210-232: οι ΦΟΣΔΑ δεν θα διαχειρίζονται συστήματα ανακύκλωσης αλλά θα κάνουν συμπράξεις με τις ιδιωτικές εταιρείες. Η διευθέτηση- συγκέντρωση των ΦΟΣΔΑ σκοπεύει να διευκολύνει συνολικά την ιδιωτικοποίηση της διαχείρισής τους.
Αυτά είναι μερικά ενδεικτικά παραδείγματα από το πολυσέλιδο νομοσχέδιο, που αποδεικνύουν τη διάθεση της κυβέρνησης να μας φέρει ένα παλιό σύστημα διοίκησης αμπαλαρισμένο σε καινούρια συσκευασία με εκπτωτικό κουπόνι την απλή αναλογική, προκειμένου να κάνει καλλίτερο ταμείο από τους ψηφοφόρους πελάτες αλλά και να μοιράσει την πίτα της εξουσίας σε ένα πεδίο, όπου το παλιό πολιτικό σύστημα έχει αναπτύξει προνομιακές σχέσεις και θέλει να διατηρήσει την κυριαρχία του.
Έτσι και αλλιώς τα μνημόνια δεν μερεμετίζονται, δεν διορθώνονται. Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα τα τελευταία χρόνια.
Η κουβέντα για το τι κράτος θέλουμε, μιας και η αυτοδιοίκηση είναι ένα κομμάτι του κράτους, δυστυχώς γίνεται με τους όρους των κυβερνώντων κάθε φορά. Το ζητούμενο για τον κόσμο της εργασίας και των λαϊκών στρωμάτων είναι να ξεδιπλωθεί μια άλλη κουβέντα για το τι δήμους, περιφέρειες και εν γένει τι κράτος θέλουμε όλοι εμείς. Τι προτάσσουμε και πώς το υλοποιούμε. Το σχέδιο για μια άλλη μορφή κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής, πολιτισμικής συγκρότησης είναι το μεγάλο στοίχημα για όλους μας και πρωτίστως για όλους όσους ασχολούμαστε με τα κοινά της τοπικής διοίκησης μέσα από σχήματα και συλλογικότητες, που έχουν άλλες πολιτικές αναφορές, όπως αντικαπιταλιστικές, εργατικές, αντιεραρχικές, οικολογικές.
Το σχέδιο «ΠΟΣΕΙΔΩΝ» είναι εδώ καταγεγραμμένο ιστορικά στη συλλογική μνήμη με το παράδειγμα της ελεύθερης Ελλάδος στην Κατοχή κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες και τα λαμπρά του αποτελέσματα στη βραχύβια ζωή του δείχνουν ότι μπορούμε να σκιαγραφήσουμε ένα άλλο τρόπο οργάνωσης, ο οποίος να είναι απόλυτα εφικτός και υλοποιήσιμος στο σήμερα. Το μνημονιακό κατεστημένο, παλιό και νέο, μας έριξε το γάντι.
Τώρα μένει πότε και αν εμείς θα αποφασίσουμε να το σηκώσουμε.
