Του Δημήτρη Παπαδάκη
24 ώρες μετά την έναρξη της πυρκαγιάς στην Ανατολική Αττική και δεν ξέρουμε τον ακριβή αριθμό των νεκρών και των αγνοουμένων. Με βεβαιότητα όμως οι απώλειες είναι σε ανθρώπινες ζωές είναι περισσότερες από την τραγωδία της Ηλείας το 2007.
Μετά το σοκ και δέος των πυρκαγιών στην Ηλεία το 2007, όλοι μας λίγο – πολύ πιστέψαμε πως δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη τραγωδία. Να όμως που υπήρξε. Και αυτό δεν είναι αποτέλεσμα του “στρατηγού” ανέμου, είναι αποτέλεσμα της διαχρονικής ανεπάρκειας του κράτους να διαχειριστεί κρίσεις. Είτε στη Κυβέρνηση βρίσκεται η ΝΔ, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από μια πυρκαγιά δεν έχουμε μόνο απανθρωκωμένα πτώματα, έχουμε και πνιγμένους που έπεσαν στην θάλασσα για να σωθούν, αλλά το Λιμενικό δεν κατάφερε να τους περισυλλέξει έγκαιρα από τα ανοιχτά της Ραφήνας. Κατά τα άλλα μας θέλουμε να λέμε ότι μόνο εμείς (και όχι οι Τούρκοι) πρέπει να κάνουμε έρευνα και διάσωση εντός του ελληνικού FIR.
Η μόνη ασύμμετρη απειλή είναι το πολιτικό σύστημα και η δημόσια διοίκηση της χώρας. Το κράτος αυτό, το αναποτελεσματικό, το κομματικό, το διεφθαρμένο. Ίσως να μην είναι τυχαίο πως η τελευταία τραγωδία συνέπεσε με την επέτειο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Στο ίδιο έργο θεατές… Κάθε χειμώνα να χάνονται συνάνθρωποί μας από τις βροχές και κάθε καλοκαίρι να καίγονται ζωντανοί από τις πυρκαγιές… Η καλύτερη Δημοκρατία στην ιστορία αυτού του τόπου, η Δημοκρατία που διαχειρίστηκε τρισεκατομμύρια, δεν τα κατάφερε. Επί 44 χρόνια το πολιτικό σύστημα της χώρας και όσοι κυβέρνησαν δεν μπόρεσαν να κάνουν αντιπλημμυρικά έργα σε περιοχές που πνίγονται με δυο σταγόνες νερό πάνω απ’ το κανονικό κάθε χειμώνα, δεν μπόρεσαν να κάνουν ούτε καν αυτό δεν χρειάζεται χρήματα: να καταρτίσουν δηλαδή σχέδια (ρεαλιστικά και όχι απλά και μόνο στα χαρτιά) για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών, για να μπορεί, έστω, κάποιος που βλέπει το σπίτι του να καίγεται, να φύγει έγκαιρα μακριά και να μην καεί ζωντανός σε ένα χωράφι αναζητώντας -μάταια- τρόπο σωτηρίας…
