Του Δημήτρη Παπαδάκη
Το ηθικό δίδαγμα των φονικών πυρκαγιών στην Ανατολική Αττική δεν είναι η ανικανότητα της Κυβέρνησης, δεν είναι ο κυνισμός της, η άρνηση να αποδεχθεί τα λάθη της, η άρνηση να αποδεχθεί τις ευθύνες της και οι αισχρές δικαιολογίες πως νεκροί υπάρχουν, μόνο όταν μπει η σφραγίδα του ιατροδικαστή. Το πρόβλημα δεν λύνεται με το να έρθει ένας άλλος Πρωθυπουργός (π.χ ο Μητσοτάκης) που θα είναι πιο αυστήρός με τους Υπουργούς του ή που θα επιλέξει με περισσότερο αξιοκρατικά κριτήρια να στελεχώσει τον κρατικό μηχανισμό.
Το πρόβλημα είναι το ίδιο το κράτος είναι δομημένο έτσι, ώστε να “σκοτώνει”. Δεν υπάρχουν κρατικοί θεσμοί/υπηρεσίες που να προστατεύουν τον πολίτη και να λειτουργούν το ίδιο καλά, ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα κυβερνά. Επί του προκειμένου, πως θα λειτουργήσει η πολιτική προστασία όταν είναι κατακερματισμένη σε δεκάδες φορείς του Δημοσίου; Ανεξαρτήτως της σοβαρότητας μιας κατάστασης, πρώτα από όλα χρειάζεται κάποιος να συντονίσει όλους αυτούς τους φορείς για να μπορούν να μιλάνε μεταξύ τους και ύστερα να υπάρξει συντονισμός και κατευθύνσεις για την αντιμετώπιση μιας δεδομένης κατάστασης. Οι περιγραφές πως η Αστυνομία δεν μπορούσε να μιλήσει με την Πυροσβεστική κυριολεκτικά σοκάρουν. Βεβαίως ίσως θα πρέπει να θυμηθούμε ότι πληρώσαμε 260 εκατ. ευρώ -και δεν το αποκτήσαμε ποτέ(!)- για το C4i, το σύστημα ασφαλείας, που αγοράστηκε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά εξαιτίας του σκανδάλου SAIC – Siemens δεν κατέστη ποτέ λειτουργικό και το οποίο θα μπορούσε να είναι χρήσιμο σε καταστάσεις εκτάκτων αναγκών, αφού είχε τη δυνατότητα να μεταφέρει δεδομένα στα Κέντρα των Επιχειρήσεων σε πραγματικό χρόνο. Εξάλλου την ευθύνη για τη χρήση του επρόκειτο να είχαν η Ελληνική Αστυνομία, η Πυροσβεστική, το Λιμενικό, το ΕΚΑΒ και το Κέντρο Διαχείρισης Κυκλοφορίας. Έτσι φτάσαμε στο σημείο η Αστυνομία να μην μπορεί να μιλήσει με την Πυροσβεστική και η Τροχαία να στέλνει τον κόσμο στο Μάτι, εν τέλει για να καεί…
Το ό,τι ποτέ δεν ήταν και ούτε τώρα είναι προτεραιότητα των πολιτικών η πολιτική προστασία είναι δεδομένο. Σημασία όμως έχει πως οι κρατικές υπηρεσίες δεν μπορούν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά. Μια φωτιά δεν θα τη σβήσει ο Πρωθυπουργός, ούτε ο Πρωθυπουργός ξέρει να συντονίσει για το πως θα σβηστεί μια φωτιά. Πρέπει οι αρμόδιοι κρατικοί φορείς να μπορούν να λειτουργήσουν από μόνοι τους και αποτελεσματικά. Χρειάζεται λοιπόν μία Πολιτική Προστασία που θα λειτουργεί ανεξάρτητα από την Κυβέρνηση. Χρειάζεται η Αστυνομία, η Πυροσβεστική και το Λιμενικό να μην έχουν διορισμένους από την εκάστοτε κυβέρνηση αρχηγούς που προκύπτουν από μικρές ή μεγάλες βουτιές στην επετηρίδα. Γιατί, διαφορετικά οι αρχηγοί την ώρα που ο κόσμος καίγεται ή πνίγεται θα ενημερώνουν τον Πρωθυπουργό σε ζωντανή σύνδεση για να εξυπηρετήσουν τους επικοινωνιακούς σχεδιασμούς του Πρωθυπουργού που έκανε αρχηγούς. Χρειάζεται λοιπόν οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες να μην περιμένουν πολιτική εντολή για να κάνουν μία άσκηση ετοιμότητας ή για να επικαιροποιήσουν τα σχέδια αντιμετωπίσης φυσικών καταστροφής. Αυτά πρέπει να γίνονται αυτόματα. Ένα τέτοιο κράτος όμως δεν το θέλει το πολιτικό σύστημα, γι΄αυτό και μιλάνε συνεχώς για πολιτικές ευθύνες, ενώ οι ευθύνες είναι ποινικές! Και αφορούν τόσο τους πολιτικούς, όσο και του υπηρεσιακούς παράγοντες, ιδίως στα θέματα πολιτικής προστασίας.
