Μετά την ψήφιση του “Κλεισθένη” στα μέσα του περασμένου Ιουλίου, οπότε και οριστικοποιήθηκε το εκλογικό σύστημα και ο χρόνος των αυτοδιοικητικών εκλογών, στις πολιτικολογούσες παρέες ολοένα και περισσότεροι άρχισαν να ρωτούν «τι ακούς, ποιοι πάνε για Δήμαρχοι;» Αναπόφευκτα ακολουθούν οι αναλύσεις για την αποτίμηση των πεπραγμένων του νυν Δημάρχου Γ. Παπαναστασίου και για το ποιος είναι κατάλληλος για Δήμαρχος του Αγρινίου.
Προϊόντος του χρόνου οι συζητήσεις αυτές φουντώνουν. Και μοιραία γίνονται συγκρίσεις των τωρινών δεδομένων με τις συνθήκες του 2014, που τελικά έφεραν τον Γ. Παπαναστασίου στο δημαρχιακό θώκο και σηματοδότησαν σε επίπεδο πολιτικό – παραταξιακό μια αλλαγή σκυτάλης στο δήμο Αγρινίου. Βεβαίως από τότε μέχρι σήμερα, έχουν αλλάξει πολλά. Όμως το 2014 αποδείχθηκε ότι το πολιτικό αίτημα των Αγρινιωτών δεν ήταν ποιος θα εκφράσει καλύτερα το μνημόνιο ή το αντιμνημόνιο. Αντιθέτως ήταν η αλλαγή, με την έννοια της απαραίτητης στις δημοκρατίες εναλλαγής στην εξουσία. Και αυτό γιατί η δημοτική αρχή του Π. Μοσχολιού είχε βαθιές ρίζες και φυσική συνέχεια ακόμη και σε επίπεδο προσώπων με τις παλαιότερες δημοτικές αρχές σε βάθος σχεδόν τριών δεκαετιών. Η αλλαγή έγινε. Και πλέον το αν και κατά πόσο άλλαξε το Αγρίνιο προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο μετά τη θητεία του Γ. Παπαναστασίου, αυτό είναι κάτι που θα το αποτιμήσει ο καθένας με τα δικά του κριτήρια.
Το μείζον όμως είναι να ανιχνεύσει κανείς σε ποιο αίτημα συντείνουν τα κριτήρια των πολιτών. Γιατί, πλεονέκτημα εκλογής θα αποκτήσει όποιος πείσει πως μπορεί να κάνει περισσότερα για το Αγρίνιο ή όπως λένε οι επικοινωνιολόγοι, όποιος θέσει τα πολιτικά αιτήματα που εκφράζουν περισσότερο την κοινωνία. Αν λοιπόν το πολιτικό αίτημα στις ερχόμενες δημοτικές εκλογές είναι «ποιος θα διαχειριστεί καλύτερα την καθημερινότητα της πόλης», τότε το αποτέλεσμα προβλέπεται εύκολα, αρκεί να ξέρει κανείς τι απαντούν οι πολίτες στο ερώτημα αν ο Γ.Παπαναστασίου βελτίωσε ή όχι την καθημερινότητα σε σχέση με αυτό που παρέλαβε.
Μπορεί όμως το πολιτικό αίτημα να είναι μονάχα η διαχείριση της καθημερινότητας; Μήπως υπάρχει και κάτι άλλο; Και τι μπορεί να είναι αυτό το άλλο; Μα να μπορέσει το Αγρίνιο να (ξανα)παράξει πλούτο! Να (ξανα)γίνει αυτό που ήταν στην εποχή του καπνού, που συγκέντρωνε το πλούτο της ενδοχώρας και άξιζε να το επισκεφθείς. Το μεγάλο πρόβλημα της τοπικής οικονομίας, είναι ότι έχει καταντήσει μια κλειστή οικονομία. Η κατανάλωση στηρίζεται στην ανακύκλωση του χρήματος των μόνιμων κατοίκων της πόλης. Δεν έρχεται πλούτος απ’ έξω. Και πως να έρθει όταν το Αγρίνιο έμεινε απομονωμένο από την Ιόνια Οδό; Σε μία πόλη που μαστίζεται από τη φτώχεια και την ανεργία, που τα συσσίτια πληθαίνουν και δημιουργείται ακόμη και δομή φιλοξενίας αστέγων, αυτό δεν τίθεται ως ζήτημα εξαιτίας κάποιου μεγαλοϊδεατισμού, αλλά σχεδόν ως ζήτημα επιβίωσης. Γιατί, είναι μονόδρομος η αύξηση του πλούτου στην πόλη για να δημιουργηθούν δουλειές και να βρεθούν οι πόροι για να βελτιωθεί η λειτουργία της πόλης.
Απαραίτητη προϋπόθεση λοιπόν για να αλλάξει το Αγρίνιο και να (ξανα)γίνει μια ανοιχτή οικονομία είναι η ανάπτυξη της ενδοχώρας μέσω των αγροτοδιατροφικών προϊόντων, η αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της περιοχής και οι υποδομές (π.χ.σύνδεση με Ιόνια). Όμως οι αγρότες της περιοχής παλεύουν με τα διαλυμένα αρδευτικά δίκτυα, πλεονεκτήματα, όπως η Τριχωνίδα, παραμένουν αναξιοποίητα και οι υποδομές βρίσκονται σε τραγικό επίπεδο (αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στην Κλεισούρα). Πως θα αναπτυχθεί η τοπική οικονμία όταν δεν υπάρχει Επιχειρηματικό Πάρκο ή ένα Κτηνοτροφικό Πάρκο, που να απαντά στο πρόβλημα των χρήσεων γης για τη μεταποίηση και την κτηνοτροφία; Ανάλογη εικόνα επικρατεί και στην πόλη: ό,τι έχει απομείνει από το ιστορικό κτιριακό απόθεμα παραμένει αναξιοποίητο, τα τοπόσημα της πόλης (π.χ. Πάρκο) παρακμάζουν εδώ και δεκαετίες, ενώ δεν έχει παρθεί καμία πρωτοβουλία για να αναπτύξει η πόλη ένα brand name -όπως έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια πόλεις όπως τα Γιάννενα, τα Τρίκαλα κ.α- που θα προσελκύσει επισκέπτες. Βεβαίως κάποια από αυτά μπορεί και να εκφεύγουν των αρμοδιοτήτων του όποιου Δημάρχου και πιθανότατα δεν αντιμετωπίζονται σε μία θητεία. Ωστόσο ο Δήμαρχος μπορεί να δώσει το στίγμα για το άνοιγμα της τοπικής οικονομίας -έστω και σε θέματα που δεν βρίσκονται στον πυρήνα του προβλήματος- και να διεκδικήσει όσα εκφεύγουν των αρμοδιοτήτων του.
Μπορεί λοιπόν το Αγρίνιο να (ξανα)γίνει μια ανοιχτή οικονομία; Να προσελκύσει πλούτο απ’ έξω, ώστε να αναπτυχθεί η περιοχή και να δημιουργηθούν νέες δουλειές; Αυτό είναι το πολιτικό αίτημα. Όποιος παρουσιάσει ένα ρεαλιστικό σχέδιο επ’ αυτού και αναλύσει το πως θα υλοποιηθεί με συγκεκριμένα παραδείγματα, σίγουρα θα αποκτήσει πλεονέκτημα. Η έως τώρα εμπειρία όμως, όχι μόνο από την τρέχουσα δημοτική περίοδο, έδειξε πως το Αγρίνιο δεν μπορεί να πετύχει κάτι, αν δεν υπάρχει ταύτιση απόψεων, πρόθεσεων, προτεραιοτήτων ανάμεσα στο Δήμαρχο, τον Περιφερειάρχη και την Κυβέρνηση ή για να το πούμε πιο ωμά, αν όλη η “αλυσίδα” δεν προέρχεται από το ίδιο κόμμα. Ας θυμηθούμε πως αποτιμήθηκε από τους περισσότερους στην Αιτωλοακαρνανία το (κυβερνητικό) Περιφερειακό Συνέδριο του περασμένου Φεβρουαρίου: Όλα στην Πάτρα! Δήμαρχος, Περιφερειάρχης και Κυβέρνηση από το ίδιο κόμμα είναι εξαιρετικά απίθανο να συμβεί. Επομένως, το αίτημα για την καλύτερη διαχείριση της καθημερινότητας δεν μπαίνει καθόλου σε δεύτερη μοίρα, επειδή υπάρχει και ένα ακόμη πολιτικό αίτημα.
Η αλήθεια -δυστυχώς- είναι πως και στο αίτημα της καθημερινότητας της πόλης και στο αίτημα της εξωστρέφειας και της ανάπτυξης, το πολιτικό προσωπικό που διαχρονικά ασχολείται με τα δημοτικά δρώμενα του δήμου Αγρινίου (είτε από τη θέση της διοίκησης, είτε από τη θέση της αντιπολίτευσης) σε λίγες περιπτώσεις έχει καταφέρει να δώσει απαντήσεις, λύσεις και προτάσεις. Ο δήμος Αγρινίου παραμένει ένας δυσκίνητος οργανισμός, το οργανόγραμμά του ήταν και παραμένει ανεπίκαιρο με τις ανάγκες της εποχής -και αυτό αποτυπώνεται στην καθημερινότητα- και πολλές φορές κάποιοι υπηρεσιακοί παράγοντες αποδεικνύονται περισσότερο ισχυροί από τους πολιτικούς τους προϊσταμένους. Δεν είναι τυχαίο ότι η ατιμωρησία είναι διαχρονική τακτική στο δήμο Αγρινίου, είτε όταν οι φάκελοι για τα έργα της ΔΕΥΑ πηγαίνουν σε λάθος διεύθυνση, είτε όταν παλαιότερα στέλνονταν εσκεμμένα λάθος στοιχεία για τη αδειοδότηση της μελέτης του Πάρκου. Στο παρελθόν ακόμη και περιστατικό υπεξαίρεσης από υπάλληλο νομικού προσώπου του δήμου ανταμείφθηκε με μετάταξη που παρουσιάστηκε ως μια «δεύτερη επαγγελματική ευκαιρία»… Και όσον αφορά την εξωστρέφεια και την ανάπτυξη, ας μην ξεχνάμε ότι το Αγρίνιο έγινε viral, όταν στην εποχή του ηλεκτρονικού εμπορίου το δημοτικό συμβούλιο αρνήθηκε να αδειοδοτήσει κατάστημα γνωστής πολεθνικής (της Η&Μ) στο χώρο της ένδυσης…
Δ.Π
