Του Δημήτρη Παπαδάκη
Μοιάζουν με τις δύο όψεις ενός νομίσματος. Δεν είναι ίδιες, αλλά μαζί συνθέτουν το ίδιο αντικείμενο, την ίδια έννοια, την ίδια αξία. Οι ηγέτες των δύο χωρών του Αιγαίου μοιάζουν τόσο πολύ, κι ας έχουν διαφορετικές αφετηρίες.
Κατ΄αρχάς στηρίζουν και δύο το Μαδούρο στη Βενεζουέλα. Και δεν είναι τυχαίο πως το Μαδούρο στηρίζουν χώρες με καθεστώτα, που δεν διακρίνονται για τη δημοκρατικότητά τους, όπως η Κίνα, η Ρωσία, το Ιράν, η Κούβα και η Βόρεια Κορέα. Και οι δύο -για διαφορετικούς λόγους- επέλεξαν να κάνουν Υπουργούς Εξωτερικών αρχηγούς που την προηγούμενη μέρα φορούσαν τη στολή του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων. Στην Τουρκία βέβαια αυτό είναι μάλλον αναμενόμενο, αφού μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Ερντογάν, ο Στρατός που παραδοσιακά στην Τουρκία είχε τεράστιο βαθμό ανεξαρτησίας έγινε πειθήνιο όργανο του Τούρκου Προέδρου. Στην Ελλάδα όμως τα ειωθότα είναι διαφορετικά. Ωστόσο ο Τσίπρας δεν δίστασε να καταρακώσει το κύρος των Ενόπλων Δυνάμεων υπουργοποιώντας τον Ευ. Αποστολάκη. Και στη συνέχεια να αποστρατεύοντας όσους δεν είχαν καλές σχέσεις με τον πρώην Α/ΓΕΕΘΑ. Κάτι παρόμοιο έκανε ο Τσίπρας με την πρώην πρόεδρο του Αρείου Πάγου διορίζοντάς την σύμβουλό του, προκειμένου να ελέγξει τη Δικαιοσύνη μαζί με το θρυλικό πια Ρασπούτιν Παπαγγελόπουλο. Και οι πράξεις του Τσίπρα είναι πολύ χειρότερες από αυτές του Ερντογάν. Γιατί, η Ελλάδα τουλάχιστον θεωρητικά δεν είναι και δεν πρέπει να γίνει Τουρκία, όπου όλες οι εξουσίες ελέγχονται από το ίδιο πρόσωπο.
Το όραμα του Ερντογάν να γίνει Σουλτάνος έχει εν μέρει πραγματοποιηθεί. Απομένει να κάνει πράξη αυτό που λέει για τα σύνορα της καρδιάς του… Το όραμα του Τσίπρα, μας το εκμυστηρεύτηκε ο Πολάκης με το “πήραμε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία”. Το όραμα αυτό υλοιποιείται τώρα και βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη….
