Γράφει η Χριστίνα Σκαπετούλια
Το Tμήμα Πολιτισμικής Διαχείρισης και Νέων Τεχνολογιών της Σχολής Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Πατρών με έδρα το Αγρίνιο πέρυσι στο συνέδριο Δυτικής Ελλάδας έφευγε για την Αμαλιάδα, το Φθινόπωρο πήγαινε Πάτρα και τώρα πιάνει ξανά λιμάνι στο Αγρίνιο και μετατρέπεται σε Ιστορίας Αρχαιολογίας… ( λες και υπάρχει έλλειψη από ανάλογα τμήματα).
Υπόγειες διαδρομές και μικροσυμφέροντα έχουν οδηγήσει στην κατάργηση ενός τμήματος σύγχρονου, πρωτοποριακού όπου ο πολιτισμός συνδέεται με τις νέες τεχνολογίες αναδεικνύεται μέσα από αυτές. Ένα τμήμα με ενδιαφέροντα οδηγό σπουδών, με πολύ καλό τεχνολογικό εξοπλισμό και αξιόλογο διδακτικό προσωπικό. Σπουδάζοντας σε αυτό μετά από κατατακτήριες εξετάσεις μπορώ να πω ότι ήταν και για μένα έκπληξη το πόσο ενδιαφέρον είναι και οι δυνατότητες που δίνει σε κάποιον απόφοιτο τόσο στον τομέα της θεωρητικής όσο και της τεχνολογικής κατεύθυνσης. Ένας κλάδος που πανευρωπαϊκά αναπτύσσεται στην Ελλαδίτσα της κακομοιριάς θεωρείται περιττός. Τι να μας πουν εμάς οι σύγχρονες απόψεις για την προβολή του πολιτισμού, για το άνοιγμα της τέχνης στον Δημόσιο χώρο εμείς είμαστε απόγονοι του Περικλή και του Σωκράτη μέχρι εκεί. Έχουμε το ένδοξο παρελθόν μας, έχουμε τα αγάλματα μας στα μουσεία, τους πίνακες μας κρεμασμένους στις πινακοθήκες, την Ακρόπολη να στέκει στον λόφο της όλα μια χαρά.
Ο κ. Γαβρόγλου προσπαθεί κατά τα λεγόμενά του να εξορθολογήσει την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και στο πλαίσιο αυτό ιδρύει πέντε έξι γεωπονικά τμήματα στην Αιτωλοακαρνανία και ένα Ιστορίας Αρχαιολογίας!!! Που είναι οι τομές, που είναι η σύγκρουση με όραμα για να «εκπαιδευτεί» τελικά ο κόσμος να βλέπει με άλλα μάτια το συμφέρον του και να αντιληφθεί ότι αυτό εξαρτάται άμεσα από τα βήματα που θα κάνει η χώρα μπροστά στον κόσμο του 21ου αιώνα. Και εμείς που ζούμε σε αυτό τον τόπο τι κάνουμε; Οι εκπρόσωποι μας τι κάνουν; ΤΙΠΟΤΑ! Ποτέ δεν διεκδικήσαμε, ποτέ δεν διεκδικήσαν τίποτε περισσότερο από το ΤΙΠΟΤΑ. Και για μια ακόμη φορά θα τριγυρνάνε ανάμεσα μας για να ζητιανέψουν την ψήφο μας. Ας ανοίξουμε τα μάτια μας. Αν μπορούμε….
