Εμείς οι Έλληνες το έχουμε με την παρελθοντολαγνεία! Πολλές φορές είναι η παρελθοντολαγνεία είναι ένα καταφύγιο, όταν δεν μπορούμε να διαχειριστούμε την σημερινή πραγματικότητα και να προσαρμοστούμε στις συνθήκες της.
Κάπως έτσι έγινε και στα social media η συζήτηση με αφορμή την κατεδάφιση του ακίνητου που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Γρίβα και Παναγοπούλου. Θα ήταν τέλειο να βρέχει λεφτά και να φτιάξουμε και τις Καπναποθήκες Ηλιού και τις Καπναποθήκες Παπαπέτρου και τις Καπναποθήκες Παπαστράτου και το κτίριο του Οργανισμού Καπνού. Όμως λεφτά δεν υπάρχουν… Και να βρεθούν κάπου χρήματα, θα πρέπει σίγουρα να βάλεις προτεραιότητες για το που θα τα δαπανήσεις. Σε ένα κτίριο, όπως αυτό στη συμβολή των οδών Γρίβα και Παναγοπούλου, που δεν έχει κριθεί διατηρητέο, που δεν έχει κάποια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική ή ιστορική αξία, δεν είναι λογικό, όταν μάλιστα υπάρχουν τόσες άλλες ανάγκες, να δώσεις ένα σκασμό λεφτά για να σώσεις ένα χαλέπιτο, να το ανακαινίσεις και να στεγάσεις κάποια μικρή δομή ή υπηρεσία… Είναι μακράν προτιμότερη η κατεδάφιση και η δημιουργία ενός κοινόχρηστου χώρου και χώρου πρασίνου.
Το ίδιο περίπου ισχύει και για τις Καπναποθήκες Ηλίου, οι οποίες βεβαίως έχουν αξία και προφανώς θα άξιζε τον κόπο να αξιοποιηθούν, αλλά δυστυχώς το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς τις μισογκρέμισε… Σε αυτή τη οικονομική συγκυρία -αν ποτέ λυθεί το ιδιοκτησιακό- και πάλι είναι too much να τις σώσεις, γιατί πλέον χρειάζονται τόσα χρήματα, όσα περίπου χρειάζεται ένα μικρό νοσοκομείο.
Τα άλλα εμβληματικά κτίρια του Αγρινίου που βρίσκονται σε πολύ καλύτερη κατάσταση μπορούν και να σωθούν και να αξιοποιηθούν, το πρόβλημα είναι ότι χρειάζονται ένα ποσό της τάξης των 15 έως 20 εκατ. ευρώ που πάλι δεν βρίσκεται εύκολα σε χρηματοδοτικά προγράμματα. Ίσως μόνο με ΣΔΙΤ να βρίσκονταν κάποια λύση, αλλά τα ΣΔΙΤ κάνουν ιδεολογικό ντιζ σε πολλούς εδώ στο Αγρίνιο…
