Γράφει ο Ανδρέας Σκαρτσάρης*
Ένα δισεκατομμύριο παιδιά μεγαλώνουν σήμερα σε αστικές περιοχές.Αλλά σχεδόν καμιά πόλη δεν σχεδιάζεται με βάση τις ανάγκες τους.
Μάλιστα υπάρχουν περιοχές σε πόλεις που ουσιαστικά αποτρέπουν την χρήση του δημόσιου χώρου.Τι θα συμβεί αν ενθαρρύναμε την χρήση αυτή και την δράση των νέων ανθρώπων στις πόλεις μας;Ένας τέτοιος σχεδιασμός όχι μόνο θα βοηθούσε τα παιδιά να ευδοκιμήσουν και να γίνουν καλύτεροι ενήλικες αλλά ταυτόχρονα θα σήμαινε περαιτέρω ευαισθητοποίηση και προγραμματισμό αντίστοιχων σχεδιασμών για άλλες ευάλωτες ομάδες, όπως τα άτομα με ειδικές ανάγκες και οι ηλικιωμένοι.
Αντί να σκεφτόμαστε μόνο την κυκλοφορία, τα σκουπίδια ή τις τηλεπικοινωνίες, τα παιδιά θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον ενοποιητικό παράγοντα που συνδυάζει την στρατηγική μιας ”έξυπνης” πόλης.
Δεν μιλάμε μόνο για την κατασκευή περισσότερων παιδικών χαρών, όσο σημαντικοί και αν είναι οι χώροι αυτοί.Ένας τέτοιος σχεδιασμός αφορά δύο βασικές πτυχές.Τις καθημερινές ελευθερίες και τιςυποδομές.
Οι καθημερινές ελευθερίες αφορούν ουσιαστικά την δυνατότητα των παιδιών να κινούνται και να δραστηριοποιούνται με ασφάλεια,με τα πόδια ή το ποδήλατο,με ή χωρίς ενήλικα,στην γειτονιά τους ή σε συγκεκριμένους χώρους μέσα στην πόλη.
Οι υποδομές αφορούν το δίκτυο χώρων και δρόμων που μπορούν να κάνουν μία πόλη φιλική για τα παιδιά και να ενθαρρύνουν αυτές τις καθημερινές ελευθερίες.
Μιλάμε ουσιαστικά για μείωση της κυριαρχίας του αυτοκινήτου,μεγαλύτερα πεζοδρόμια,προστατευμένες λωρίδες ποδηλασίας,κοινοτικούς κήπους,παροχή χώρων παιχνιδιού.Ένα μικρό παιδικό μουσείο π.χ. παιχνιδιών.Περισσότερα και μικρότερα θεματικά πάρκα.Υπάρχουν σε πόλεις παραδείγματα με μικρά πάρκα ειδικά διαμορφωμένα για ηλικίες 2-5 ετών αλλά και πάρκα για μεγαλύτερες ηλικίες παιδιών όπου μπορούν αν παίξουν με την φύση,να κατασκηνώσουν τη νύχτα και να κάνουν πολλές ακόμη δραστηριότητες. Δυστυχώς τα παιδιά σήμερα περνούν το μισό χρόνο από ότι αντίστοιχα η γενιά των γονιών τους, παίζοντας σε εξωτερικούς χώρους, με όσα αρνητικά αποτελέσματα έχει το γεγονός αυτό.
Όταν δημιουργούμε μεγάλα πάρκα και μουσεία στην μέση μιας πόλης τα χρησιμοποιούν μόνο ορισμένα παιδιά ενώ αν έχουμε μικρότερα και πιο τοπικά ωφελούνται όλες οι γειτονιές.
Εν κατακλείδι δεν είναι τόσο δύσκολο να κάνουμε κάποιες παρεμβάσεις -όπως παιγνίδια ξύλινα ή μεταλλικά στα πεζοδρόμια ή φύτευση μικρών κοινοτικών κήπων- για να νιώσουν οι μικροί μας φίλοι αλλά και οι νέες οικογένειες μια πιο φιλική πόλη.Και εφόσον γνωρίζουμε ποια εργαλεία έχουμε διαθέσιμα το μόνο που χρειάζεται είναι η κατανόηση του τρόπου με τον οποίο τα παιδιά σκέφτονται και παίζουν.
Για ένα δήμο, τόπο όχι μόνο να ζεις αλλά και να παίζεις!
*Ο Ανδρέας Σκαρτσάρης είναι φαρμακοποιός
υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Αγρινίου
με τον συνδυασμό του Γιώργου Παπαναστασίου
