Γράφει προπτυχιακός φοιτητής του τμήματος ΔΠΠΝΤ
Για πολλοστή φορά, επανέρχεται το θέμα της μεταφοράς του τμήματος Διαχείρισης Πολιτισμικού Περιβάλλοντος και Νέων Τεχνολογιών, ενός τμήματος τόσο άξιου όσο και πολυπαθούς, στη γείτονα πρωτεύουσα της Αχαΐας, Πάτρα.
Γιατί, κρίνεται από τους αρμόδιους ότι είναι ορθότερο να μεταφερθεί το τμήμα από ένα κτήριο που του ανήκει και φιλοξενεί εργαστήρια με εξοπλισμό ΕΝΟΣ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟΥ, σε κτίρια κοντέινερ του πανεπιστημίου και πρώην πλέον ΤΕΙ Πατρών ώστε τη μια ώρα ο φοιτητής να παρακολουθεί μάθημα Ιστορίας στο Ρίο και την άλλη να διακτινίζεται στο ΤΕΙ για να παρακολουθήσει εργαστήριο.
Συνεπώς, φαίνεται για πολλοστή φορά με πόση φροντίδα και ευαισθησία, οι αρμόδιοι, αντιμετωπίζουν τους φοιτητές του τμήματος ΔΠΠΝΤ, αφού πρώτα, τους αναγκάζουν να αποφοιτήσουν από ένα τμήμα που κατάργησαν σε μια νύχτα χωρίς λόγο και στη συνέχεια, δεν λογαριάζουν εάν αυτό το τμήμα και οι φοιτητές του βρεθούν “άστεγοι”, αρκεί η Πάτρα να αποκτήσει επιπλέον μια σχολή.
Και ερχόμαστε στο θέμα Ιστορικό – Αρχαιολογικό.
Είναι γνωστό και στατιστικά αποδεδειγμένο ότι οι απόφοιτοι τμημάτων Ιστορικού Αρχαιολογικού δεν έχουν την καλύτερη μοίρα στην αγορά εργασίας καθώς καταγράφουν τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας σε σχέση με υπόλοιπα τμήματα ΑΕΙ.
Όταν κάποιος ξεκινάει μια ηλιθιότητα τότε αυτός που τη συνεχίζει πώς μπορεί να χαρακτηριστεί;
Δυστυχώς όμως δεν μπορούμε να μιλάμε για ηλιθιότητα όταν καθηγητές, αρμόδιοι, με διδακτορικά και αξιόλογες έρευνες στο ενεργητικό τους, δεν λαμβάνουν υπόψιν στατιστικές έρευνες που σχετίζονται με την ανεργία.
Συνεπώς, αντί για ηλιθιότητα θα πρέπει να μιλάμε καθαρά για ΣΥΜΦΕΡΟΝ κάποιων από την ίδρυση μιας δημοφιλούς σχολής όπως το Ιστορικό Αρχαιολογικό, πλην όμως, προβληματικής όσον αφορά την καριέρα των αποφοίτων της.
Προφανώς, όπως και στην περίπτωση των φοιτητών του τμήματος ΔΠΠΝΤ έτσι και με τους προσεχώς φοιτητές του τμήματος Ιστορικού Αρχαιολογικού, εάν κακώς εν τέλει δε ακολουθήσει την πορεία της Νομικής Πατρών, το συμφέρον δεν αφορά τους ίδιους τους φοιτητές αλλά αυτούς που αρχικά υπονόμευσαν την ίδρυση του νέου τμήματος και τώρα υπονομεύουν και την μεταφορά του τμήματος ΔΠΠΝΤ στην Πάτρα.
Γιατί σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί συμφέρον για έναν νέο απόφοιτο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, να αφιερώσει 4 χρόνια σπουδών που θα τον οδηγούν στην ΑΝΕΡΓΙΑ.
Ποιος υπονομεύει και γιατί, έπειτα από την τραγική απόφαση ίδρυσης, την μεταφορά του νέου τμήματος στην Πάτρα;
Πολλά και ανάλογα ερωτήματα δημιουργεί επίσης η απόφαση για ίδρυση σχολής Πολιτισμού στο Βόλο, ενώ καταργήθηκε, ελπίζουμε προσωρινά, η 15ετούς λειτουργίας του τμήματος ΔΠΠΝΤ στο Αγρίνιο έχοντας πιστοποιημένο (ΑΔΙΠ) πρόγραμμα σπουδών με μεταπτυχιακό και διδακτορικό!
Τέλος, αρκετό ενδιαφέρον αποτελεί αν αναλογιστεί κανείς το γεγονός ότι η Ιταλία, μια χώρα από την οποία η Ελλάδα δεν έχει να ζηλέψει τίποτε όσον αφορά την Ιστορία, έχει αναπτύξει σε εξαιρετικό βαθμό τους τομείς της ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ και ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ και μετράει αυτή τη στιγμή 51 μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco την ώρα που η χώρα μας μετρά 17.
Αρχαία μνημεία και Ιστορία έχουμε αρκετά, Πολιτισμική διαχείρισή χρειαζόμαστε, καλλιεργείται στο ΔΠΠΝΤ που στεγάζεται σε δικό του κτίριο στο Αγρίνιο και δεν χρειάζεται ούτε να καταργηθεί ούτε να μεταφερθεί σε καμία Πάτρα…
