Του Δημήτρη Παπαδάκη
Ας είναι η τελευταία φορά αυτή που εξαγγέλλεται το νομοσχέδιο που θα επιτρέψει στους Έλληνες του εξωτερικού να συμμετάσχουν στις ελληνικές εκλογές από τον τόπο κατοικίας τους.
Η κυβέρνηση και ο αρμόδιος υπουργός Εσωτερικών εξήγγειλαν για τον προσεχή μήνα το σχετικό νομοσχέδιο. Όμως ας μην γελιόμαστε. Κάθε φορά που έρχεται το θέμα της ψήφου των αποδήμων Ελλήνων αποδεικνύεται πως σημαντική μερίδα των Ελλαδιτών νιώθει ότι «απειλείται» από τους Έλληνες που ζουν εκτός Ελλάδας. Και αυτό αφορά πρωτίστως το πολιτικό σύστημα, για τον απλούστατο λόγο πως δύσκολα τους Έλληνες του εξωτερικού τους πιάνεις «πελάτες»… Έτσι και σε αυτό τον τομέα είμαστε ουραγοί, από τη στιγμή που δεν εφαρμόζουμε κάτι που εφαρμόζουν ήδη οι 26 από τις 28 χώρες της Ευρώπης ως αυτονόητο δικαίωμα των αποδήμων πολιτών τους.
Η Ελλάδα του 1862 ήθελε και μπορούσε
Ίσως δεν είναι ευρέως γνωστό, αλλά οι Έλληνες του εξωτερικού ψήφισαν για πρώτη φορά στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1862! Με νόμο που είχε περάσει λίγο καιρό πριν ο τότε υπουργός Εσωτερικών της Θρασύβουλος Ζαΐμης. Ήταν η εποχή βέβαια που η Ελλάδα είχε το όραμα να πετυχαίνει στόχους μεγαλύτερους από το μέγεθός της και ας μην υπήρχε τότε η σημερινή άνεση των ψηφιακών εφαρμογών, που μπορούν να κάνουν «παιχνίδι» την εκλογική διαδικασία είτε βρίσκεσαι στο βόρειο πόλο, είτε πίνεις τον καφέ σου στην σκιά της Ακρόπολης. Η νεότερη και δη η μεταπολιτευτική Ελλάδα, αντιθέτως, βρέθηκε «όμηρος» του πολιτικού συστήματος που φοβήθηκε πως θα έχανε τα κεκτημένα της, αν έμπαιναν στην εκλογική παράμετρο οι Έλληνες του εξωτερικού. Τραγική ειρωνεία: ο Χαρίλαος Τρικούπης, στην ηγετική φυσιογνωμία του οποίου ομνύουν σήμερα αρκετοί πολιτικάντηδες, εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής από τις ψήφους των Ελλήνων που ψήφισαν στο Προξενείο του Λονδίνου.
Οι Έλληνες της διασποράς πάντα ήταν ένα πολύ ισχυρό “χαρτί” του ελληνισμού και έχουν παίξει καίριο ρόλο στην επιβίωσή του δια μέσου των αιώνων. Το νεοελληνικό κράτος, θα λέγαμε, είναι μια επινόηση των Ελλήνων της διασποράς, αφού καταλυτικό ρόλο στην ίδρυσή του και την Επανάσταση του 1821 έπαιξε η Φιλική Εταιρεία των Ελλήνων εμπόρων και διανοούμενων της διασποράς.
Και κάτι ακόμη: πόσα κροκοδείλια δάκρυα έχουμε δει τα τελευταία χρόνια για το brain drain; Για τις περίπου 500.000 Έλληνες, κυρίως νέους που έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό προκειμένου να βρουν εργασία με καλύτερους όρους. Όλοι ομολογούν πως πρόκειται για το πλέον δυναμικό και εξειδικευμένο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Με το να τους στερείς το δικαίωμα ψήφου τους απομακρύνεις οριστικά από τα δρώμενα της χώρας.
Δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα λογικό, πολιτικό, κοινωνικό ή οικονομικό που υπαγορεύει οι Έλληνες του εξωτερικού να παραμείνουν εκτός εκλογικής διαδικασίας. Ιδίως αν κρίνει κανείς μόνο από τα τεχνολογικά μέσα που έχουμε σήμερα στη διάθεσή μας. Ας πάρουμε ένα από την καθημερινότητα. Σήμερα είναι πολύ εύκολο και σχεδόν ανέξοδο να επικοινωνήσουμε με ένα συγγενή που βρίσκεται στο εξωτερικό απ’ ό,τι αν κατοικούσαμε σε διαφορετικές ή ακόμη στην ίδια πόλη της Ελλάδας πριν 30 χρόνια.
Η Ελλάδα χάνει «απομακρύνοντας» τους Έλληνες τους εξωτερικού, αντιθέτως με το να τους δώσει δικαίωμα ψήφου από τον τόπο κατοικίας τους τους φέρνει πιο κοντά.
ΥΓ: Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για «κλειστή» κοινοβουλευτική εκπροσώπηση των Ελλήνων του εξωτερικού, χωρίς να ενσωματώνεται δηλαδή το αποτέλεσμα της σχετικής ψηφοφορίας στον γενικό οριστικό πίνακα των αποτελεσμάτων του εκλογικού σώματος εντός της ελληνικής επικράτειας, διαχωρίζει και υποτιμά τους Έλληνες του εξωτερικού καταργώντας την ισοτιμία της ψήφου. Προφανώς είναι ανάξια σχολιασμού.
