Του Δημήτρη Παπαδάκη
Ξανά ο… κακός χαμός για το άρθρο που ψηφίστηκε προχθές στο πολυνομοσχέδιο και το οποίο δίνει τη δυνατότητα στα δημοτικά συμβούλια να συνάπτουν συμβάσεις με ιδιώτες για υπηρεσίες καθαριότητας, πράσινου και ηλεκτροφωτισμού. Οι αντιδράσεις της ΠΟΕ-ΟΤΑ αναμενόμενες. Μας έπνιξαν στο σκουπίδι για να μας θυμίσουν ποιοι κάνουν κουμάντο και πως δεν είναι διατεθειμένοι να αφήσουν τα κεκτημένα τους. Βέβαια το πιο πειστικό επιχείρημα υπέρ της προωθούμενης ρύθμισης είναι οι λόφοι σκουπιδιών στους δρόμους…
Οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ θέλουν να διατηρήσουν τα κεκτημένα, που ωφελούν τους ίδιους και όχι το σύνολο της κοινωνίας… Οι συνδικαλιστές της ΠΟΕ – ΟΤΑ και οι εργαζόμενοι στις ανταποδοτικές υπηρεσίες των δήμων ξεχνούν ότι δεν είναι απλά δημόσιοι υπάλληλοι, που πληρώνονται γενικώς και αορίστως από τον κρατικό κορβανά, αλλά είναι υπάλληλοι που πληρώνονται ειδικώς από τα χρήματα των δημοτών (τέλη) του δήμου στον οποίο υπηρετούν. Αυτό σημαίνει ότι οι δημότες έχουν απαίτηση από τη στιγμή που πληρώνουν να «εισπράττουν» καλές υπηρεσίες. Συμβαίνει αυτό σήμερα; Προφανώς όχι. Λένε λοιπόν ότι θα πρέπει να απελευθερωθούν οι προσλήψεις στις υπηρεσίες ανταποδοτικού χαρακτήρα. Ζητούν δηλαδή την ενίσχυση των δυνάμεών τους… Θα μπορούσαν όντως να γίνουν κάποιες λελογισμένες προσλήψεις εκεί που οι ελλείψεις σε προσωπικό είναι πάρα πολλές. Όμως, επειδή μιλάμε για ανταποδοτικού χαρακτήρα υπηρεσίες, το ζήτημα είναι ότι θα έπρεπε να γίνει μία ανάλυση κόστους – οφέλους , για να δούμε πόσο κοστίζουν οι επιπλέον προσλήψεις και πόσο θα κοστίσει ο ιδιώτης, τι υπηρεσίες θα παρέχει ο ιδιώτης και τι υπηρεσίες θα παρέχουν οι εργαζόμενοι…
Πώς να γίνει όμως κάτι τέτοιο από τη στιγμή που δεν υπάρχει αξιολόγηση στο δημόσιο; Και βεβαίως δεν υπάρξει αξιολόγηση, γιατί καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε να τα βάλει με το βαθύ κράτος των συνδικάτων. Ο πολίτης που πληρώνει δεν έχει δικαίωμα, αν οι παρεχόμενες υπηρεσίες δεν τον ικανοποιούν, να ζητήσει κάτι διαφορετικό; Αν πάει κάποιος σε ένα εστιατόριο να φάει και το φαγητό είναι κακό, τα τραπεζομάντηλα βρώμικα, το service αργό και οι τιμές τσιμπημένες, θα πήγαινε ξανά σε ένα τέτοιο εστιατόριο; Οι εργατοπατέρες λοιπόν της ΠΟΕ – ΟΤΕ και γενικότερα του Δημοσίου, αυτό θέλουν να είμαστε υποχρεωμένοι να πηγαίνουμε ξανά και ξανά σε ένα κακό εστιατόριο. Τον ιδιώτη που θα μαζέψει τα σκουπίδια ή θα κάνει εργασίες πρασίνου, μπορείς να τον αξιολογήσεις κι αν δεν σου κάνει να πας σε άλλον. Μπορείς να του βάλεις στη σύμβαση ρήτρες χρηματικές ή και ποινικές στην περίπτωση που κάτι δεν κάνει όπως πρέπει. Οι εργαζόμενοι όμως είναι στο απυρόβλητο και έχουν «ασυλία»…
Η ίδια η ζωή, που αρνούνται να δουν κατάματα οι πάσης φύσεως ιδεοληπτικοί τούτης της χώρας, έχει απαντήσει στο δίλημμα σχετικά με τις συμπράξεις με ιδιώτες. Ας δούμε μόνο που γίνεται η καλύτερη διαχείριση απορριμμάτων. Γίνεται στον Πύργο; Στην Πάτρα ή μήπως στο Αίγιο που αναγκάζονται να μεταφέρουν τα σκουπίδια τους στην Κοζάνη, όπου όλως τυχαίως λειτουργεί εργοστάσιο απορριμμάτων με ΣΔΙΤ; Ας δούμε επίσης ότι όταν τα προβλήματα είναι πολλά και υπάρχουν ελλείψεις σε προσωπικό ή μέσα δεν υπάρχει άλλη λύση από τον ιδιώτη. Ακόμη και ο κομμουνιστής δήμαρχος της Πάτρας, K. Πελετίδης, αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει ιδιωτικό βυτίο μεγάλης χωρητικότητας για τη μεταφορά λυμάτων, επειδή δεν διαθέτει τέτοιο ο Δήμος και η ΔΕΥΑΠ.
Και ενώ η ζωή η ίδια έχει απαντήσει στα ερωτήματα, δυστυχώς κουμάντο σε αυτή τη χώρα κάνει ο κρατισμός, που έχει πια στην Ελλάδα προσλάβει θεοκρατικές διαστάσεις. Συνήθως «κόκκινος» ή «ροζ», πολλές φορές «πράσινος» και ενίοτε «γαλάζιος». Ο κρατισμός στην Ελλάδα είναι το μεγαλύτερο κόμμα… και η μεγαλύτερη γάγγραινα.
