Του Δημήτρη Παπαδάκη
Η περίπτωση του 80χρονου διοικητή που διορίστηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Καρδίτσας ήταν απλώς και μόνο το κερασάκι στην τούρτα… Παραιτήθηκε ή τον… παραίτησαν μόλις τρεις ημέρες μετά το διορισμό του, αλλά αυτό δεν αρκεί για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις. Την περασμένη Παρασκευή ανακοινώθηκε η επιλογή των 112 διοικητών και αναπληρωματικών διοικητών των δημόσιων νοσοκομείων και η λίστα αποκαλύπτει το βόλεμα μπόλικων «ημέτερων».
Στη λίστα με τους διοικητές περισσεύουν τα κομματικά στελέχη της Ν.Δ., οι σύζυγοι, οι κουμπάροι, οι αποτυχημένοι υποψήφιοι βουλευτές, οι στενοί συνεργάτες κομματικών παραγόντων και βουλευτών, υποψήφιοι ευρωβουλευτές, πρώην δήμαρχοι και κοινοτάρχες. Τα παραδείγματα είναι πολλά, όμως ίσως το πιο ενδεικτικό είναι ότι για το Νοσοκομείο Πρέβεζας επιλέχθηκε ο πρόεδρος της Νομαρχιακής Διοικούσας Επιτροπής (ΝΟΔΕ) της Ν.Δ. Άρτας, για το Νοσοκομείο Άρτας ο πρόεδρος της ΝΟΔΕ ΝΔ. Πρέβεζας και για το Νοσοκομείο Κέρκυρας ο τομεάρχης ΝΟΔΕ Ν.Δ. Ιωαννίνων. Τουλάχιστον δεν τους τοποθέτησαν στον νομό από τον οποίο προέρχονται…
Το θέμα είναι ότι η ΝΔ με το νομοσχέδιο για το επιτελικό κράτος ευαγγελίστηκε μεταξύ άλλων την αποκομματικοποίηση του Δημοσίου. Όμως αυτή περιορίστηκε στην καθιέρωση υπηρεσιακού γενικού γραμματέα σε κάθε υπουργείο. Η εικόνα όμως που μένει σε γενικές γραμμές είναι ότι από την εποχή του Καρανίκα και του ιδιοκτήτη βουλκανιζατέρ που διόρισε διοικητή σε νοσοκομείο ο Πολάκης δεν έχει αλλάξει πολλά. Η ΝΔ κάνει ότι έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα της «πρώτης φοράς αριστερά». Και δυο μαζί βέβαια έκαναν ότι τους δίδαξε με υποδειγματικό τρόπο το ΠΑΣΟΚ από τη δεκαετία του 1980.
Αυτή είναι μία μεταρρύθμιση που δεν έγινε. Παρά τα τρία μνημόνια, παρά τις επιταγές του μνημονίου για αποκομματικοποίηση του δημοσίου το πελατειακό – κομματικό κράτος είναι όχι απλά ανέγγιχτο, αλλά κραταιό ακόμη. Και αφού η αποκομματικοποίηση του δημοσίου δεν έγινε μετά τη δεκαετή περιπέτεια της χρεοκοπίας της χώρας, το χούι των κομματικών προσλήψεων δεν θα κοπεί ποτέ. Το θέμα που τίθεται είναι προφανώς θέμα αξιοκρατίας. Μία αξιοκρατία που καταστρατηγείται προς χάριν των κομματικών στρατών. Και παρά τα κροκοδείλια δάκρυα όλων των κομμάτων για τo brain drain και τα παιδιά μας με τα μεταπτυχιακά που μεταναστεύουν στο εξωτερικό, τα κόμματα συνεχίζουν να φροντίζουν «τα δικά τους παιδιά».
Όμως πέρα από το θέμα αξιοκρατίας που τίθεται, οι κομματικές προσλήψεις στην κρατική μηχανή και το γεγονός ότι όλα τα κόμματα στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης αντιμετώπισαν το κράτος ως λάφυρο θέτει ουσιαστικά ένα θέμα δημοκρατίας. Και αυτό γιατί το κράτος, με όλα τα προνόμια που παρέχει το Σύνταγμα στην εκάστοτε κυβέρνηση, μετατρέπεται ουσιαστικά σε… κόμμα…
Ο κάθε αρχηγός κόμματος έχει την ευχέρεια στο κόμμα του να καθορίζει την ηγετική ομάδα, να διαγράφει πρόσωπα και διαλύει όργανα που δεν τους είναι αρεστά. Αυτή η κομματική πρακτική ουσιαστικά μεταφέρεται και στο κράτος. Εξάλλου το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα δίνει το προνόμιο στο εκάστοτε πρωθυπουργό να ελέγχει εκτός από το κόμμα του, την κυβέρνηση, τη βουλή, να διορίζει την ηγεσία της Δικαιοσύνης, να διορίζει προέδρους στις ΔΕΚΟ και διοικητές στα νοσοκομεία χωρίς ο ίδιος να ελέγχεται από κανέναν. Και έτσι μιλάμε περισσότερο για κομματοκρατία παρά για δημοκρατία. Όμως μια χώρα που θέλει να λέγεται χώρα του Δυτικού Κόσμου δεν μπορεί να λειτουργεί κατ’ αυτό τον τρόπο τον 21ο αιώνα.
