Tου Δημήτρη Παπαδάκη
Η ιστορία της εκπαίδευσης στην Ελλάδα είναι μια ιστορία «μεταρρυθμίσεων» και «αντιμεταρρυθμίσεων». Ένα αέναο ράβε – ξήλωνε, όπου ο κάθε τυχάρπαστος Υπουργός κάνει τα… πειράματά του πάνω στη νέα γενιά. Μόνο που η νέα γενιά και οι ελπίδες της για το μέλλον δεν είναι ο κασίδης… Η ανερμάτιστη πολιτική των εκάστοτε ηγεσιών του Υπουργείου Παιδείας, που μόνο και μόνο για λένε ότι έκαναν μια «μεταρρύθμιση», πειραματίζονται χωρίς στοιχειώδη προετοιμασία και προγραμματισμό -συχνά υποκύπτοντας στις σκοπιμότητες τοπικών βουλευτών και βλαχοδημάρχων- είναι από τις σημαντικότερες κακοδαιμονίες του εκπαιδευτικού συστήματος.
Ένα τέτοιο παράδειγμα ζούμε αυτό το διάστημα στο Αγρίνιο με τις επιπτώσεις της κατάργησης του Τμήματος Διαχείρισης Πολιτισμικού Περιβάλλοντος και Νέων Τεχνολογιών. Ας προσπαθήσουμε να έρθουμε στη θέση ενός φοιτητή, που ήταν στο τρίτο έτος τον Απρίλιο όταν ψηφίζονταν στη Βουλή ο νόμος Γαβρόγλου. Με την ψήφιση του νόμου, που δεν είχε καμία απολύτως πρόνοια για τους φοιτητές του καταργηθέντος τμήματος, ο φοιτητής αυτός, σήμερα όντας στο τέταρτο έτος των σπουδών του, διαπιστώνει πως ο κύριος Γαβρόγλου αποφάσισε να πως το πτυχίο που θα πάρει θα είναι ένα κουρελόχαρτο. Αποφάσισε δηλαδή να καταργήσει τέσσερα χρόνια από τις προσπάθειες του ιδίου και της οικογένειάς του (καθότι μόνο δωρεάν δεν είναι η Παιδεία). Και είναι από τις λίγες φορές που καταργούνται φοιτητές…
Το σκεπτικό σύμφωνα με το οποίο καταργήθηκε το τμήμα ΔΠΠΝΤ δεν υπήρξε ποτέ επισήμως. Παρά το γεγονός ότι το Τμήμα παρουσίαζε συνεχή βελτίωση, διέθετε υλικοτεχνικές υποδομές πολύ καλού επίπεδου, μα πάνω απ’ όλα πρόγραμμα σπουδών του είχε λάβει πιστοποίηση από την Αρχή Διασφάλισης και Πιστοποίησης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση (ΑΔΙΠ) με ισχύ έως το 2023 (φωτο). Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εξωτερικοί αξιολογητές του Τμήματος στην έκθεσή τους ανέφεραν ότι «δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν σημαντικές περιοχές αδυναμίας στο πρόγραμμα σπουδών ή στη συνολική διαδικασία διασφάλισης της ποιότητας του τμήματος». Όλη αυτή την 15ετή προσπάθεια του Τμήματος ο Γαβρόγλου τη διέγραψε μονοκονδυλιά. Για την αναγκαιότητα του επιστημονικού αντικειμένου του Τμήματος δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς. Σε μια χώρα με τεράστιο πολιτιστικό απόθεμα και με έλλειψη στη μουσειολογική προσέγγιση μέσα από τις ψηφιακές εφαρμογές, ένα Τμήμα σαν το ΔΠΠΝΤ είναι εκ των ων ουκ άνευ.
Με τον ίδιο νόμο ο Κώστας Γαβρόγλου ίδρυσε στον Βόλο το Τμήμα Πολιτισμού, Δημιουργικών Μέσων και Βιομηχανιών με προφανώς παρεμφερές αντικείμενο με το Τμήμα ΔΠΠΝΤ! Και στη θέση του ΔΠΠΝΤ ίδρυσε το ένατο κατά σειρά Ιστορικό – Αρχαιολογικό της χώρας… Ίδρυσε λοιπόν ένα τμήμα που απευθύνεται σε μια υπερκορεσμένη αγορά εργασίας, καθώς οι απόφοιτοι των Ιστορικών – Αρχαιλογικών σε ποσοστό περίπου 45% είτε παραμένουν άνεργοι, είτε απασχολούνται εκτός του αντικειμένου τους. Και ίδρυσε σε μια άλλη πόλη ένα τμήμα, αναγκαίο μεν, αλλά χωρίς υποδομές και προσωπικό. Εκεί που υπήρχε τμήμα με το αναγκαίο επιστημονικό αντικείμενο, με προσωπικό, με υποδομές, με ερευνητικό εργαστήριο αξίας εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, ο Γαβρόγλου δεν το ήθελε… Για τέτοια παράνοια μιλάμε!
Και με το που ξεκίνησε τη λειτουργία του στο Αγρίνιο το Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας, Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Πατρών ζήτησε τη μεταφορά του στην Πάτρα. Επικαλούμενο τα λεγόμενα «ακαδημαϊκά» κριτήρια… Κριτήρια και προϋποθέσεις που πληρούσε το Τμήμα ΔΠΠΝΤ, αλλά όταν το Υπουργείο Παιδείας το καταργούσε, το Πανεπιστήμιο Πατρών και τα θεσμικά του όργανα δεν έφεραν καμία αντίρρηση… Δυστυχώς το ψάρι δεν βρωμάει μόνο από το κεφάλι… Όλη αυτή η παράνοια προφανώς για εξυπηρετηθούν τα αχαϊκά και καθηγητικά συμφέροντα ορισμένων! Και όλα αυτά στην πλάτη των φοιτητών.
