Του Δημήτρη Παπαδάκη
Τα δέκα χρόνια της κρίσης η Ελλάδα κατάφερε σε επίπεδο εξωτερικών απειλών να παραμείνει σε γενικές γραμμές αλώβητη. Μετά από δέκα χρόνια όμως κρίσης η Ελλάδα είναι μια αποδυναμωμένη χώρα σε επίπεδο οικονομικό, στρατιωτικό και διπλωματικό. Πλέον καλείται σε μια εποχή μεγάλων αλλαγών στο παγκόσμιο στερέωμα να βρει εκείνα τα ερείσματα που θα της επιτρέψουν τουλάχιστον να μην απολέσει τα δικαιώματά της που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο.
Η Τουρκία με τη διαφαινόμενη συμφωνία με τη Λιβύη, αλλά με το σουλάτσο των ερευνητικών της σκαφών δυτικά της Κύπρου καθιστά σαφές πως θεωρεί όλη την περιοχή μεταξύ Ρόδου και Κύπρου, αλλά και νοτίως της Κρήτης δικής της. Οι τουρκικές βλέψεις είναι περιττό να πούμε ότι παραβιάζουν τη Σύμβαση του Μοντέγκο Μπέυ, η οποία προνοεί κατά τρόπο μη επιδεχόμενο αμφισβήτησης το γεγονός πως τα νησιά διαθέτουν αιγιαλίτιδα ζώνη, υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Όμως η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να επαναπαύεται στο γεγονός ότι έχει το διεθνές δίκαιο με το μέρος της. Γιατί, είτε μας αρέσει, είτε όχι, υπάρχει και το δίκαιο του ισχυρού…
Απέναντί μας έχουμε μια χώρα που τα τελευταία χρόνια έχει αναδειχθεί σε περιφερειακή δύναμη στην Εγγύς Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο. Μια χώρα που τολμά και αψηφά ακόμη και τις ΗΠΑ, μια χώρα που κάνει άνω – κάτω το ΝΑΤΟ με τις σχέσεις με τη Ρωσία, μια χώρα που φιλοδοξεί να γίνει ακόμη και ηγέτιδα δύναμη του μουσουλμανικού κόσμου. Απέναντι σε μια τέτοια χώρα δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να επικαλείσαι στο διεθνές δίκαιο. Εκείνο που έχει νόημα είναι να ισχυροποιήσεις τη θέση σου.
Η Ελλάδα πρέπει πλέον απαντήσει στο υπαρξιακό ερώτημα του πως θα συμπεριφερθεί όταν η Τουρκία την έχει ενημερώσει για τις επόμενες κινήσεις της… Αυτό κάνει πάντα η Τουρκία, το έχει κάνει εξάλλου δημοσιεύοντας τους χάρτες με την οριοθέτηση Τουρκίας – Λιβύης. Η Ελλάδα δεν έχει άλλο τρόπο για να απαντήσει παρά μόνο μέσα από τις συμμαχίες της. Η συνεργασία μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου με Ισραήλ και Αίγυπτο με τις ευλογίες της Δύσης αποτελεί ένα πρώτο στήριγμα, ωστόσο αυτή η συμφωνία πρέπει να επεκταθεί σε συμμαχία στρατιωτική, στο τομέα της ασφάλειας δηλαδή. Η Ελλάδα μπορεί να προσβλέπει φυσικά και στη Γαλλία που έχει τα δικά της ενδιαφέροντα μέσω των πετραλαϊκών εταιρειών της στην κυπριακή κυρίως ΑΟΖ. Μάλιστα αυτή την εποχή η Γαλλία του Μακρόν αναδεικνύεται σε χώρα με αντανακλαστικά για να διαπιστώσει τον εγκεφαλικό θάνατο του ΝΑΤΟ, σε εποχή που το άστρο της Μέρκελ σβήνει και που οι ΗΠΑ επανακαθορίζουν το ρόλο τους στον κόσμο.
Όμως δεν αρκούν οι συμμαχίες… Πρέπει κάποια στιγμή να ισχυροποιήσει τη δική της θέση. Την ισχύ της, την αποτρεπτικής της δύναμη. Μόνο έτσι καταλάβαινουν οι Τούρκοι. Ο Αγγελος Συρίγος, βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία και αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με άρθρο του στην «Καθημερινή» ισχυρίστηκε ότι το σεισμογραφικό σκάφος «Μπαρμπαρός», που αλωνίζει την κυπριακή ΑΟΖ, φαίνεται ότι έχει εντοπίσει σημαντικό κοίτασμα στο τεμάχιο 3, που έχει δοθεί από την Κυπριακή Δημοκρατία στην ιταλική ΕΝΙ, το γεωτρύπανο της οποία εξεδιώχθη από τους Τούρκους. Αν επιβεβαιωθεί κάτι τέτοιο τότε θα πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι η Τουρκία στην περιοχή μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου (Καστελλόριζο) θα επιχειρήσει το επόμενό της βήμα. Ή θα δεχθούμε αυτό βήμα και άρα θα δεχθούμε ότι είμαστε κράτος μειωμένης κυριαρχίας ή θα πρέπει με κάποιο τρόπο να απαντήσουμε… Ο κατευνασμός ξέρουμε πλέον ότι ενθαρρύνει την Τουρκία…
