Του Δημήτρη Παπαδάκη
Ο Κ. Σημίτης με τη δήλωση ότι προσωπικοί χαρακτηρισμοί για πολιτικούς του ήταν πάντα ξένοι, να έδειξε ότι διαφωνεί με το πρωτοσέλιδο τίτλο των «Νέων», που δημοσίευσαν το άρθρο του για τα ελληνικοτουρκικά, όμως η ουσία του άρθρου του δεν αλλάζει και δεν είναι άλλη από τη σφοδρή κριτική που ασκείται στον Κ. Καραμανλή για τους χειρισμούς του.
Αυτή η εκ των υστέρων δήλωση Σημίτη αναδεικνύει και την κουτοπονηριά του άρθρου του. Ο Κ. Σημίτης κατηγορεί τον Κ. Καραμανλή ότι στη Σύνοδο Κορυφής του 2004 δεν άσκησε βέτο όταν «αποφασίστηκε η εκκίνηση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας παρ’ όλο που δεν είχε τακτοποιήσει τις διαφορές της με την Ελλάδα, όσον αφορά την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα». Μόνο που ο πρώην πρωθυπουργός ξέχασε ότι ο η Συμφωνία της Μαδρίτης, που ο ίδιος υπέγραψε το 1997, αναγνώριζε «σεβασμό στα νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο». Ένα χρόνο μετά τα Ίμια η Ελλάδα για πρώτη φορά αναγνώριζε τα «ζωτικά συμφέροντα» άλλης χώρας στο Αιγαίο, αναγνώριζε δηλαδή κάτι πέρα της μόνης διαφορά που πάγια αναγνωρίζει η Ελλάδα ότι έχει με την Τουρκία, την οριοθέτηση δηλαδή της υφαλοκρηπίδας, που θα μπορούσε να διευθετηθεί μόνο με την από κοινού προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Το 1999, στο Ελσίνκι ο Κ. Σημίτης υπογράφει κείμενο στο οποίο γίνεται λόγος για «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές και άλλα συναφή θέματα» μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας! Για δεύτερη φορά η Κυβέρνηση Σημίτη αναγνωρίζει τις προκλητικές διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο, επισημοποιώντας ουσιαστικά τις «γκρίζες ζώνες» της Τουρκίας και τη στρατιωτική επιτυχία των Τούρκων στο επεισόδιο των Ιμίων.
Πάει πολύ λοιπόν τώρα σε μια νέα κρίσιμη περίοδο για τα ελληνοτουρκικά ο Κώστας Σημίτης να ζητάει τα ρέστα; Ο άνθρωπος που εξεστόμισε το εξευτελιστικό «ευχαριστώ την κυβέρνηση των ΗΠΑ», που παρέδωσε μαζί με τον Πάγκαλο τον Οτσαλάν στους Τούρκους, έχει κάθε δικαίωμα να θυμάται ότι θέλει από την περίοδο της διακυβέρνησής του… Έχει κάθε δικαίωμα, να κομπάζει ότι χάρη στο Ελσίνκι «αναπτύχθηκε μια δυναμική στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αποτέλεσμα της οποίας ήταν και οι αλλεπάλληλες διερευνητικές συνομιλίες για την αντιμετώπιση των υφισταμένων διαφορών»… Όμως ότι και να λέει ο Κ. Σημίτης δεν πείθει για την ορθότητα των επιχειρημάτων του.
Ο πρώην πρωθυπουργός ζητά και στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής μια δικαίωση που δεν δικαιούται… Και αυτή τη δικαίωση οι Έλληνες που ποτέ δεν αγάπησαν το «λογιστή» Σημίτη δεν θα του την προσφέρουν ποτές. Γιατί ο Σημίτης δεν είδε και δεν άκουσε ποτέ τίποτα για τη διαφθορά που χαρακτήρισε την οκταετία του. Δεν είδε και δεν άκουσε ποτέ τίποτα για το εκατομμύριο του Χριστοφοράκου που ο «λοχαγός» Τσουκάτος παραδέχθηκε ότι το πήγε στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ. Δεν είδε και άκουσε ποτέ τίποτα για το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, που υπήρξε η πιο αισχρή αναδιανομή πλούτου των τελευταίων δεκαετιών. Αντιθέτως με κυνικό τρόπο είχε πει σε όσους έχασαν τα λεφτά τους «ας πρόσεχαν»…
Ίσως ο Κ. Σημίτης έχει την ψευδαίσθηση πως τον Μάρτιο του 2004 καταψηφίστηκε ο Γ. Παπανδρέου, στον οποίο ο ίδιος παρέδωσε το «θαμπό δακτυλίδι» του ΠΑΣΟΚ. Όμως ήταν ο ίδιος που καταψηφίστηκε.
