Του Δημήτρη Παπαδάκη
Στα ελληνικά media τα τελευταία χρόνια έχουν συνηθίσει να ακούμε χαρακτηρισμούς για τον Ερντογάν, όπως «απρόβλεπτος», «τρελός», «σουλτάνος» κτλ. Όμως ο Ερντογάν, αν τον κρίνει κανείς και σε σχέση με το ιστορικό υπόβαθρο της χώρας, της οποίας ηγείται, μάλλον είναι πολύ προβλέψιμος και καθόλου «τρελός». Τι χαρακτηρισμοί όμως θα έπρεπε να γίνουν για τον Ντόναλντ Τραμπ, σε σχέση το υπόβαθρο της χώρας που εκπροσωπεί, για τις απειλές που εκτόξευσε εναντίον του Ιράν ότι δεν θα διστάσεις να βομβαρδίσει τα μνημεία του περσικού πολιτικού;
Τι χαρακτηρισμοί θα έπρεπε να γίνουν για το γεγονός ότι επί σχεδόν δύο 24ωρα ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο, αλλά και το Πεντάγωνο επιχειρούσαν να «διορθώσουν» τις δηλώσεις του αμερικανού προέδρου λέγοντας ότι δεν θα χτυπήσουν οι μνημεία του πολιτισμού του Ιράν; Πόσο «προβλέψιμο» και πόσο «σοβαρό» είναι δύο Υπουργεία να διαψεύδουν τις δηλώσεις του ηγέτη μια χώρας; Και πόσο πολύ «κωμικοτραγικό» είναι αυτό όταν μιλάμε για μία χώρα σαν τις ΗΠΑ;
Ο Τραμπ τελικά μάζεψε τις δηλώσεις του, αλλά επί σχεδόν δύο 24 αλληλοδιαψεύδονταν με τον Υπουργό του και Πεντάγωνο, καθώς αμερικανός πρόεδρος φάνηκε να επιμένει προς στιγμήν στην αρχική του δήλωση. Δεν επρόκειτο δηλαδή για κάτι που ειπώθηκε εν τη ρύμη του λόγου… Αξίζει επίσης να παρατηρήσουμε πως ο Τραμπ τόλμησε να εκστομίσει ότι θα κάνει όσο ζήσαμε στην περίοδο του υβριδικού κρατιδίου του Isis, όπου σε περιοχές τόσο στη Συρία όσο και στο Ιράκ κατέστρεψαν μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς. Και οι τζιχαντιστές κατέστρεψαν τα μνημεία αυτά γιατί αυτός ο ισλαμικός φονταμενταλισμός εκφράζει την βαρβαρότητα και δεν σέβεται τους πολιτισμούς των λαών του παρελθόντος. Τη ίδια βαρβαρότητα δυστυχώς εξέφρασε και ο Ντόναλντ Τραμπ. Μόνο που δεν μιλάμε για τον ηγέτη των ΗΠΑ και όχι κάποιου θεοκρατικού καθεστώτος. Μιλάμε για τον ηγέτη της καλύτερης δημοκρατίας του κόσμου, μιλάμε για τον ηγέτη της πιο ισχυρής χώρας του πλανήτη.
Και φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που εκστομίζονται βάρβαρες απειλές. Αξίζει να πάμε λίγο πίσω, στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όταν στην τότε Σοβιετική Ένωση ανήλθε στην εξουσία ο Νικίτα Χρουστσόφ. Ο σοβιετικός ηγέτης το 1961 απείλησε την Ελλάδα ότι θα ρίξει πυρηνικά στην Αθήνα με στόχο το μνημείο το παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, την Ακρόπολη, λόγω της εγκατάστασης πυρηνικών κεφαλών από τις Ηνωμένες Πολιτείες στη χώρα μας. Τότε η Δύση μίλησε για βαρβαρότητα εξεγέρθηκε και είπε ότι οι σοβιετικοί δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Σήμερα ο Τραμπ φαντάζει τουλάχιστον ως η… εξαίρεση στον κανόνα της Δύσης. Και αυτό είναι πρωτίστως για τις ΗΠΑ, αλλά φυσικά και για όλο τον υπόλοιπο κόσμο.
Με τον αλλοπρόσαλλο σήμερα Τραμπ κανείς δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη στην πολιτική των ΗΠΑ και μάλιστα σε ένα περιβάλλον που διαφαίνεται αλλαγή των συσχετισμών μεταξύ των παγκόσμιων δυνάμεων. Και αυτό φάνηκε περίτρανα από τον ωμό τρόπο, με τον οποίο οι Αμερικανοί «πούλησαν» τους Κούρδους στη Συρία. Υπό αυτό το πρίσμα κανείς δεν μπορεί να εξάγει κάποιο ασφαλές συμπέρασμα για τη συνάντηση Τραμπ – Μητσοτάκη. Το timing της συνάντησης από τη στιγμή που μεσολάβησε η δολοφονία του Σουλεϊμανί, του νούμερο 2 του θεοκρατικού καθεστώτος στο Ιράν, μετατράπηκε σε τουλάχιστον άστοχο. Και είναι πραγματικά κρίμα για την Ελλάδα, από τη στιγμή που οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις βρίσκονται στο καλύτερο σημείο της πρόσφατης ιστορίας. Δυστυχώς άλλες συγκυρίες δεν φαίνεται να επιτρέπουν στην Ελλάδα να τις εκμεταλλευτεί…
