Του Δημήτρη Παπαδάκη
Μπορεί η υπόθεση του κορονοϊού να έχει επισκιάσει τα πάντα όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως –και όχι άδικα- όμως εμείς εκτός από την απειλή του κορονοϊού, έχουμε τη μόνιμη και διαρκή απειλή που λέγεται Τουρκία. Μια απειλή που τις τελευταίες δύο εβδομάδες έχει βάλει πλέον, άλλο χαρακτήρα. Τα επεισόδια στον Έβρο είναι διαρκή, με τους πρόσφυγες και μετανάστες να καθοδηγούνται και να εξοπλίζονται από τις τουρκικές αρχές. Μπορεί έως τώρα η Ελλάδα να έδειξε καλά αντανακλαστικά και να «σφράγισε» σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό τον Έβρο, αλλά καθώς ο Ερντογάν φαίνεται να ποντάρει σε ένα παιχνίδι φθοράς με την Ελλάδα, το ερώτημα είναι για πόσο ακόμη θα μπορεί να το κάνει.
Οι υπερπτήσεις Τουρκικών μαχητικών στο Διδυμότειχο, ο εμβολισμός του ελληνικού πλωτού στην Κω και οι περιπολίες τουρκικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών στον Έβρο δείχνουν αφ’ ενός ότι η Τουρκία εκνευρίστηκε και ξαφνιάστηκε από την ελληνική αντίδραση, αφ’ ετέρου και την απόφαση της Τουρκίας να συνεχίσει να χρησιμοποιεί τους μετανάστες ως το όπλο μιας ασύμμετρης απειλής προς την Ελλάδα. Όσο, δε, τα φώτα είναι στραμμένα στον Έβρο πάντα υπάρχει ο κίνδυνος η Τουρκία να κάνει κάποια κίνηση στο Αιγαίο ή την Ανατολική Μεσόγειο σε σχέση με τις διεκδικήσεις της σε βάρος της Ελλάδας, χρησιμοποιώντας ουσιαστικά τον Έβρο ως αντιπερισπασμό.
Τουλάχιστον όμως η Ελλάδα σε σχέση με το μεταναστευτικό ζήτημα θα πρέπει να λάβει οριστικές αποφάσεις. Αποφάσεις που άρουν το κίνητρο για όσους βλέπουν το ευρωπαϊκό έδαφος ως Γη της Επαγγελίας. Χρειάζεται ακόμη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα από την Ελλάδα. Η αναβολή για έναν μήνα της εξέτασης των αιτημάτων ασύλου είναι μάλλον ένα άτολμο μέτρο. Μετά το μήνα τι θα γίνει; Οι υποψήφιοι «εισβολείς» θα περιμένουν να περάσει ο μήνας για να δουν τι θα γίνει μετά. Και δεν τους είναι καθόλου δύσκολο να περιμένουν ένα μήνα…
Η Ελλάδα, κατά την άποψη του γράφοντος, θα πρέπει να καταστήσει σαφές στους λίγους και πραγματικούς πρόσφυγες πως θα πρέπει να προσέλθουν στις νόμιμες πύλες εισόδου της χώρας, δηλαδή στην πρεσβεία και τα προξενεία της Ελλάδας στην Τουρκία. Εκεί θα μπορούν να υποβάλλουν την αίτηση ασύλου τους και αφού διαπιστωθεί ότι είναι πρόσφυγες και η αίτηση ασύλου τους γίνει δεκτή, θα μπορούν να εισέρχονται κανονικά στην χώρα και όχι σαν κλέφτες. Εξάλλου οι πρόσφυγες, αφού διασώθηκαν καταφεύγοντας αρχικά στην Τουρκία, θα πρέπει να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να ζητούν την νομική προστασία μιας χώρας, παραβιάζοντας τους νόμους της (εισερχόμενοι δηλαδή παράνομα). Σε ό,τι αφορά τους μετανάστες η Ελλάδα θα πρέπει να τους καταστήσει σαφές πως δεν είναι ευπρόσδεκτοι στη χώρα και πως όσοι μπαίνουν παράνομα, αυτό που τους περιμένει είναι σύλληψη, δίκη, καταδίκη, βαρύτατο πρόστιμο, έκτιση της ποινής σε φυλακές και απέλαση.
Η κυβέρνηση μπορεί να αποφάσισε –και καλώς αποφάσισε- να συλλαμβάνει τους «εισβολείς» μετά την 1η Μαρτίου, αλλά δεν έχει ακόμη εξηγήσει γιατί προχώρησε σε αυτό το μέτρο. Όπως επίσης δεν εξήγησε τη διαφορετικό έχει η «εισβολή» από την 1 η Μαρτίου και μετά σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο. Πρέπει λοιπόν να πάρουμε μια απόφαση. Αν θέλουμε να έχουμε σύνορα, αν θα τα προστατεύει κάποιος νόμος που θα τηρείται απαρέγκλιτα και τι ποινές αυτός θα προβλέπει για τους παραβάτες. Δυστυχώς ο τελευταίος νόμος για το άσυλο προβλέπει το εξής απίστευτο στο άρθρο 46, παράγραφος 1: «Υπήκοος τρίτης χώρας ή ανιθαγενής που αιτείται διεθνή προστασία, δεν κρατείται για τον λόγο μόνο ότι έχει υποβάλει αίτηση διεθνούς προστασίας, καθώς και ότι εισήλθε παράτυπα ή/και παραμένει στη χώρα χωρίς νόμιμο τίτλο διαμονής». Οι συλλήψεις που έγιναν, έγιναν με προγενέστερο νόμο, τον 3907/2011 (άρθρο 13), που μιλούσε ξεκάθαρα για σύλληψη όσων μπαίνουν στη χώρα παράνομα. Τελικά τι ισχύει; Η κυβέρνηση πρέπει να πάρει θέση και να ξεκαθαρίσει την κατάσταση.
