Του Δημήτρη Παπαδάκη
Το θέμα των συντάξεων και της καταβολής αναδρομικών προς τους δικαιούχους από την πλευρά της κυβέρνησης, θα αποτελέσει, όπως όλα δείχνουν, κεντρικό σημείο αντιπαράθεσης μεταξύ των κομμάτων, το επόμενο διάστημα. Υπό την αίρεση φυσικά ότι ο έλεγχος της πανδημίας του κορονοϊού και τα ελληνοτουρκικά δεν θα ξεφύγουν.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήρε το θέμα πάνω του, με τη σχετική εξαγγελία στη Βουλή, και τη νομοθετική παρέμβαση που ακολούθησε από πλευράς των αρμοδίων υπουργών.Σε επίπεδο συμβολισμών, η κυβέρνηση επιχειρεί να αξιοποιήσει τη συγκυρία, και να στείλει το μήνυμα ότι στηρίζει μια κοινωνική ομάδα που έχασε πολλά, την εποχή της ακραίας φτωχοποίησης των Μνημονίων.Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά τους, θα επιχειρήσουν να στήσουν και να υποστηρίξουν τη ρητορική του «εμπαιγμού» της κυβέρνησης προς τους συνταξιούχους, αναφορικά με το ύψος των χρημάτων που θα δοθούν και το εύρος των δικαιούχων. Προσεχώς λοιπόν… ροκ στιγμές σε επίπεδο κομματικής αντιπαράθεσης. Και φυσικά πάντα οι συνταξιούχοι θα είναι παραπονούμενοι.
Δεν αποκλείεται πάντως να έχουμε και μία παράφραση του αλήστου μνήμης συνθήματος των αγροτών. Το «Όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά» μπορεί εύκολα να γίνει «Όλα τα αναδρομικά, όλα τα λεφτά».
Αυτή η αντιπαράθεση θα μπορούσε να αποφευχθεί αν η χώρα διέθετε ένα συνταγματικό δικαστήριο για να κρίνει την συνταγματικότητα των νόμων σχεδόν άμεσα και πριν εφαρμοστούν. Διαφορετικά αν τα δικαστήρια λειτουργούσαν σε αυτή τη χώρα, θα είχαμε γρήγορες αποφάσεις και έτσι η περίοδος που ο αντισυνταγματικός νόμος θα εφαρμόζετο θα ήταν μικρή και ως εκ τούτου οι απαιτήσεις για αποζημίωση μικρότερες. Αλλά δυστυχώς οι περισσότερες κυβερνήσεις ειδικεύονται στην έκδοση αντισυνταγματικών νόμων με τη γνώση ότι οι δικαστικές αποφάσεις θα πάρουν χρόνο. Π.χ. νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων που ο υπουργός περνάει την απόφαση και αφήνει μια μελλοντική κυβέρνηση να βγάλει το φίδι από την τρύπα (όταν ο νόμος χαρακτηριστεί αντισυνταγματικός) ή ακόμα χειρότερα να έχουν δημιουργηθεί τετελεσμένα που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να διορθωθούν. Π.χ ολόκληρες κοινότητες που έχουν κτιστεί σε καμένες δασικές εκτάσεις και δεν υπάρχει περίπτωση να γκρεμιστούν από κανένα. Και στο κάτω – κάτω ο πολιτικός βγαίνει και μας λέει ότι αυτός είναι ο καλός αλλά οι κακοί δικαστές κατάργησαν τον νόμο.
Όμως το θέμα είναι άλλο. Στους συνταξιούχους η κυβέρνηση προσφέρει τα αναδρομικά των συντάξεών τους με τη λογική «κάλλιο δέκα και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρι». Οι νέοι που πληρώνονται με μισθούς Βουλγαρίας τι μπορούν να καρτερούν; Οι συντάξεις και δη οι παλιές δόθηκαν στα προ κρίσης επίπεδα με την αναγκαστική «αλληλεγγύη» των επόμενων γενεών. Και προϊόντος του χρόνου με τη συνεχιζόμενη γήρανση του πληθυσμού τα κόμματα ενδιαφέρονται και δείχνουν την ευαισθησία τους εμπράκτως μόνο για την πληθυσμιακή ομάδα των συνταξιούχων, που τείνει να γίνει και η μεγαλύτερη. Κατ’ επέκταση και η μεγαλύτερη δεξαμενή ψήφων. Και δεν είναι η πρώτη φορά που ο διαγωνισμός… ευαισθησίας των κομμάτων για τα «τιμημένα γηρατειά» (που σε κάποιες περιπτώσεις συνταξιοδοτήθηκαν πριν τα 55 ή και τα 50) αποκτά κεντρικό ρόλο στην πολιτική αντιπαράθεση. Ας θυμηθούμε πρόσφατα τον… μποναμά του κοινωνικού μερίσματα που βαφτίστηκε «13η σύνταξη».
Υπάρχουν όμως κι άλλες ομάδες του πληθυσμού, που αξίζουν την… ευαισθησία των κομμάτων μας. Όταν τα προβλήματα του ενεργού πληθυσμού μιας χώρας περνούν σε δεύτερη μοίρα, τότε μοιραία αυτή η χώρα είναι καταδικασμένη.
