Τα «καναρίνια» τα έκαναν όλα λάθος κόντρα στη Λαμία, με ανάλογες εμφανίσεις δεν έχουν να ελπίζουν σε κάτι, όμως καλούνται να «συνειδητοποιήσουν» πως εξακολουθούν να ορίζουν την τύχη τους και τίποτα δεν κρίθηκε το βράδυ του Σαββάτου
Από τι πλέον δύσκολες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας του βιώνει από το Σάββατο (20/3) ο Παναιτωλικός, καθώς η εμφάνιση (κυρίως αυτή) και η ήττα (3-0) από τη Λαμία όχι μόνο τον κράτησε χαμηλά στην κατάταξη, αλλά και έφερε το φάντασμα του υποβιβασμού να πλανάται πάνω από το Αγρίνιο.
Σήμερα (24/3), αρκετές ημέρες μετά και έχοντας αποκρυσταλλωμένη εικόνα για την επόμενη ημέρα θα αναζητήσουμε τι μέλλει γενέσθαι με τα «καναρίνια».
Αρχικά πρέπει να ειπωθεί η εξής διαπίστωση, ώστε να γίνει αντιληπτό το κλίμα που υπάρχει στα ενδότερα του Emileon. Μετά και τα αποτελέσματα της πρεμιέρας των play out οι «κυανοκίτρινοι» βρίσκονται εκτός της ζώνης του μπαράζ, αλλά τουλάχιστον τις πρώτες 48 ώρες η ψυχολογία τους θύμιζε ομάδα που έχει υποβιβαστεί. Το παραπάνω ως διαπίστωση έχει διπλή ανάγνωση. Ελλοχεύει ο κίνδυνος για εκείνους να τους… πάρει η μπάλα, όπως λέμε σε απλά ελληνικά, και στα εναπομείναντα 6 ματς να μην μπορούν να… σηκώσουν κεφάλι, αλλά την ίδια στιγμή «μεταφράζεται» και πως υπάρχουν περισσότερες απαιτήσεις, και εύλογα, από τους ίδιους για τους εαυτούς τους. Η ουσία όμως είναι ο Παναιτωλικός δεν έχει πέσει, ακόμη τον «κυνηγούν» και δεν «κυνηγά» (βαθμολογικά) και το πρωτάθλημα έχει ακόμη δρόμο.
Ως αυτονόητο και όχι για την οικονομία της κουβέντας θεωρείται πως εάν στο μέλλον υπάρξει ανάλογη εικόνα με αυτή της τελευταίας αναμέτρησης, τότε τα «καναρίνια» θα τερματίσουν στην τελευταία θέση και δεν θα μπορούν να ελπίζουν σε τίποτα. Για αυτό λοιπόν ο οργανισμός λοιπόν που λέγεται Παναιτωλικός καλείται να αντιδράσει.
Λέξεις όπως «ντροπή» και «συγνώμη» βγήκαν από τα χείλη όλων, κάτι που δύναται να χαρακτηριστεί ως αντίληψη της κρισιμότητας των στιγμών. Στο Αγρίνιο βρίσκονται μπροστά σε ένα σταυροδρόμι και ή το αλλάζουν ή πέφτουν, αφού μεσοβέζικες λύσεις/εξελίξεις δεν μπορούν να εξευρεθούν.
Στην περίπτωσή τους πάντως φαίνεται πως ισχύει το εξής οξύμωρο. Συνήθως όταν χάνεις ένα ματς θες να παίξεις ξανά όσο πιο άμεσα γίνεται, ώστε να σταματήσει να σε «τρώει» η προηγούμενη ήττα, να τη ρεφάρεις και να γυρίσεις τον διακόπτη, εάν βέβαια κερδίσεις. Στην προκειμένη όμως οι «κυανοκίτρινοι» είναι εμφανές πως χρειάζονται χρόνο για να ανασυνταχθούν.
Η εύκολη απάντηση στο τι πήγε λάθος το Σάββατο είναι «όλα». Εύκολη όχι για να μην χρειαστούν αναλύσεις και άλλα παρεμφερή, αλλά επειδή τίποτα δεν λειτούργησε σωστά. Οταν στο 43′ μία ομάδα είναι πίσω στο σκορ με 3-0, δεν μπορεί να ισχυριστεί ούτε κατά διάνοια πως έκανε κάτι σωστό μέσα στο γήπεδο, πόσο δε όταν πρόκειται για ένα ντέρμπι (κορυφής, παραμονής, ανόδου, τίτλου, ουράς κτλ).
Το μεγάλο πρόβλημα των «κυανοκίτρινων» ήταν πώς προσέγγισαν στο παιχνίδι. Ουσιαστικά δέχθηκαν 3 γκολ στο τρανζίσιον όπου στο μεν πρώτο (Βασιλακάκης) ο Ντέλετιτς κουβάλησε την μπάλα πίσω από τη σέντρα και η Λαμία «ανέβασε» 2 παίκτες στην περιοχή του, στο δεύτερο του Σέρβου είχε 4 (!), ενώ στο τρίτο ο Ρόμανιτς διέσχισε πάνω από 40 μέτρα ανενόχλητος.
Θεωρητικά η απόφαση για άμυνα ψηλά αποδείχθηκε καταστροφική, αλλά δεν ήταν το μόνο «αγκάθι», αφού «χάθηκε» η «μάχη» του κέντρου και ήρθε στην επιφάνεια, με οδυνηρό για τον Παναιτωλικό τρόπο, πόσο κομβικός είναι ο Ταχάρ για την «κυανοκίτρινη» ανασταλτική λειτουργία. Πόσο δε όταν φαίνεται πως έχει «κουμπώσει» με τον Εντινγκά.
Οι δυο τους συνυπήρξαν στον άξονα για πρώτη φορά κόντρα στον Παναθηναϊκό και «χώρισαν» με το σκορ 1-0 υπέρ του Παναιτωλικού, από το 54′ και ύστερα του αγώνα με τον Βόλο όπου το 0-0 έγινε 1-0 για τα «καναρίνια», προς το τέλος της Ριζούπολης (0-0 το επιμέρους σκορ) και μόνο στη Λάρισα η ομάδα δέχθηκε γκολ με τους δυο τους στο γήπεδο. Η αδυναμία του Μάζουρεκ να κρατήσει μπάλα, έφερε πίεση και ο Αλγερινός δεν ήταν εκεί για να την απορροφήσει μαζί με τον Κονγκολέζο.
Παράλληλα οι «κυανοκίτρινοι» προσέγγισαν και ψυχικά λάθος το παιχνίδι, με τρόπο που δεν έμοιαζε για ένα must win ματς. Δεν έβγαλαν πάθος και πήγαιναν δεύτεροι στις περισσότερες ατομικές «μονομαχίες». Αν προσέξει κάποιος στην αρχή της επέλασης του Ντέλετιτς στο 0-1 ο Σέρβος απέφυγε 2 αντιπάλους του και ουδείς του έκανε κάποιο φάουλ ώστε να «κόψει» τη φάση, που ναι μεν θα του απέφερε, κατά πάσα πιθανότητα, μία κίτρινη κάρτα, όμως θα τερμάτιζε την επίθεση των φιλοξενουμένων. Δεν κατέθεσαν ψυχή μέσα στο γήπεδο και το «πλήρωσαν».
Αρα λοιπόν τι χρειάζεται ο Παναιτωλικός ενόψει της συνέχειας; Το κυριότερο να ανακτήσει την αυτοπεποίθησή του, να πατήσει ξανά στα πόδια του και να αντιληφθεί πως τίποτα δεν έχει κριθεί, αφού ακόμη ορίζει την τύχη του. Παράλληλα να υπάρξει «συσπείρωση» και όλος ο οργανισμός να επικεντρωθεί στον στόχο της παραμονής.
Τέτοια ώρα τι πιο απλό για τους διοικούντες ή τον Δέλλα να μπουν και να τα… σπάσουν όλα στα αποδυτήρια, αλλά αυτό δεν είναι η (μόνη) λύση. Ο χρόνος είναι γιατρικό και σταδιακά οι «κυανοκίτρινοι» πατούν ξανά στα πόδια τους. Υπάρχουν τετ α τετ, σε αυτό απορρέει άλλωστε και η παρουσία του Φώτη Κωστούλα στο Αγρίνιο, group therappy σε ελεύθερη μετάφραση και το βλέμμα όλων είναι στραμμένο στο Αλκαζάρ. Εκεί σε 10 ημέρες θα παιχθεί η μισή (και πολύ παραπάνω) χρονιά.
Το να ειπωθεί πως θα είναι και ενισχυμένοι (επιστροφές Ματσόλα, Μπαρμπόσα) προσμετράτε στα θετικά, αλλά το πρόβλημα έγκεινται κυρίως στον παράγοντα ψυχολογία.
πηγή : gazzetta.gr
