Πριν 77 χρόνια συνέβη, ίσως, το πιο αποτρόπαιο γεγονός στη σύγχρονη Ιστορία της πόλης μας. Αναφέρομαι φυσικά στην εκτέλεση των 120 κομμουνιστών από τους Γερμανούς κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Ένα γεγονός που στιγμάτισε ανεξίτηλα τουλάχιστον τις οικογένειες και τους συγγενείς των θυμάτων έως και σήμερα (βλ. Φώτο) και το τραύμα παραμένει ανοικτό για αυτούς τους ανθρώπους μιας και ποτέ σε αυτό τον τόπο δεν αποδόθηκε Δικαιοσύνη για όλους εκείνους, ντόπιους και μη, που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές διαπράττοντας εγκλήματα και ύστερα βρέθηκαν να διαφεντεύουν τις τύχες αυτού του τόπου.
Ένα γεγονός που διαγράφηκε, ηθελημένα κατ’ εμέ, από τη συλλογική μνήμη και έμεινε να «υμνείται» σε μια επιμνημόσυνη δέηση έξω από την Αγ. Τριάδα και σε ένα μαρμάρινο ξεχασμένο μνημείο ακατανόητης σημασίας για τη νέα γενιά τουλάχιστον. Ένα γεγονός που επιβεβαιώνει το «θάψιμο της συγκεκριμένης υπόθεσης» είναι ότι το πρώτο μνημόσυνο για τις 120 αδικοχαμένες ψυχές πραγματοποιήθηκε κοντά στα μέσα τις δεκαετίας του ΄60.
Προφανώς ένα τέτοιο γεγονός δεν γίνεται να γιορτάζεται με φιέστες και πανηγύρια καθώς οι μνήμες είναι νωπές σε σχέση με την έξοδο του Μεσολογγίου για παράδειγμα. Αλλά η σύγχρονη Ελληνική Ιστορία είναι γεμάτη από αποτρόπαιες πράξεις και όχι μόνο από τα αναμφισβήτητα ηρωικά επιτεύγματα. Είναι και τα δύο κομμάτια της ίδιας Ιστορίας και μόνο αν την αναγνώσουμε πολύπλευρα και την μάθουμε εις βάθος μπορούμε να ξεπεράσουμε τα «κατάλοιπα του εμφυλίου» και να πάμε μπροστά ως τοπική κοινωνία.
ΥΓ Η φωτογραφία με το πονεμένο «Δεν ξεχνώ» είναι γραμμένο στο βιβλίο επισκεπτών από συγγενή ενός εκ των εκτελεσθέντων από την έκθεση του Θανάση Βαλαώρα του 2017 με τον τίτλο «Ζώη εν τάφω»
Γ.Κ.
