Του Δημήτρη Παπαδάκη
Το δημογραφικό δεν είναι καινούργιο πρόβλημα. Το πρώτο πόρισμα της Βουλής για το θέμα αυτό βγήκε το 1993 καθώς ήδη σταδιακά στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 οι γεννήσεις έπεσαν από τις 150.000 στις 100.000 περίπου.
Το δημογραφικό λοιπόν προϋπήρχε των οικονομικών κρίσεων και των μνημονίων και δεν είναι ζήτημα μόνο οικονομικό. Είναι ένα πολυπαραγοντικό πρόβλημα που δυστυχώς όλες οι κυβερνήσεις το αντιμετώπισαν κατά βάση με ευχολόγια και δευτερευόντως με επιδόματα της πλάκας και φορομειώσεις για το θεαθήναι.
Για να αντιμετωπίσουμε όμως το δημογραφικό πρόβλημα πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τις διαστάσεις του και κυρίως το γεγονός ότι δεν είναι απλό ποσοτικό, αλλά περισσότερο ποιοτικό πρόβλημα και αυτή του η διάσταση είναι ακόμη χειρότερη. Καθώς ανατροφοδοτεί μια σειρά από άλλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Η μαθηματική προβολή του προβλήματος λέει ότι το 2050 η Ελλάδα θα έχει -σε ένα μέτριο και όχι κακό σενάριο- στην καλύτερη εννέα εκατομμύρια κατοίκους εκ των οποίων τα τρία θα είναι άνω των 65 ετών. Αυτή η αναλογία ας σκεφτούμε τι ρόλο θα παίξει για το ασφαλιστικό σύστημα, το ύψος των συντάξεων και τα όρια ηλικίας, όταν ήδη σήμερα η αναλογία (και λόγω της μεγάλης ανεργίας) είναι 1,3 εργαζόμενοι για ένα συνταξιούχο, με αποτέλεσμα ήδη οι συντάξεις να μειώνονται και τα όρια ηλικίας να ανεβαίνουν.
Το δημογραφικό όμως πρέπει να το δούμε όχι απλά με όρους μέλλοντος, αλλά με όρους ιστορικούς σε σχέση με την ύπαρξη του έθνους. Ακόμη και αν δεν υπήρχε η Τουρκία, δεν υπήρχαν οικονομικές κρίσεις και μνημόνια, το δημογραφικό από μόνο του είναι ικανή συνθήκη να μας εξαλείψει ως ιστορική παρουσία.
Το πολιτικό σύστημα όχι μόνο δεν έκανε τίποτα για την αντιμετώπιση του προβλήματος, αλλά τώρα –αν δεν το έχει κάνει ήδη- προτάσσει ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος ως «έτοιμη λύση» τη μετανάστευση. Γιατί, φυσικά το να γίνει μια προσπάθεια να επιστρέψουν οι περίπου 500.000 Έλληνες που έφυγαν από χώρα στα χρόνια της κρίσης είναι δύσκολο να γίνει και απαιτεί ρίξεις… Έτσι προκρίνεται η «έτοιμη λύση» των μεταναστών. Των ανθρώπων όμως με μεγάλες πολιτισμικές, θρησκευτικές και άλλες διαφορές με το ελληνικό και ευρωπαϊκό είναι, γιατί η πλειοψηφία των μεταναστών δεν έχει δείξει κανένα σημάδι, καμία διάθεση ενσωμάτωσης στην ευρωπαϊκή κοινωνία. Προτείνουν δηλαδή την αντικατάσταση του πληθυσμού από αφροασιατικούς πληθυσμούς, που αντιπροσωπεύουν το σύνολο της μετανάστευσης.
Και το πρόβλημα αυτής της «έτοιμης λύσης» είναι ότι αυτή ουσιαστικά μεταβάλλει σε επίπεδο κοινωνικό, πολιτισμικό, ιστορικό ακόμη – ακόμη, αλλά και συνειδησιακό τη χώρα. Αυτό, επειδή είναι κάτι που έχει μακροπρόθεσμες επιπτώσεις ακόμη και στα ζητήματα ασφαλείας και εξωτερικής πολιτικής της χώρας, δεν είναι κάτι που έχει κάποιος δικαίωμα να το κάνει, επειδή πήρε μια ψήφο για τέσσερα χρόνια…
