Όταν αυτοδιοικητικοί ζητούν την… αυτοκατάργησή τους…
Το θέμα της αναδιάρθρωσης του Πανεπιστημίου Πατρών, έτσι όπως εξελίχθηκε, η αλήθεια είναι ότι ενδείκνυται για πολλά σχόλια σε επιμέρους παραμέτρους του. Ωστόσο η κουβέντα που έγινε στο Δημοτικό Συμβούλιο Αγρινίου ανέδειξε ως κορυφαία από αυτές τη σχέση της αυτοδιοίκησης με την κυβέρνηση.
Τουλάχιστον έτσι έβαλε το θέμα μία μεγάλη μερίδα της αντιπολίτευσης που είχε την προσδοκία, πώς επειδή ο δήμαρχος προέρχεται από το κυβερνών κόμμα, το Αγρίνιο όχι μόνο θα διατηρούσε τα πανεπιστημιακά τμήματά του, αλλά ίσως δημιουργούσε και το πρώτο Χάρβαρντ της επαρχίας…
Είναι κρίμα να γίνεται μία τέτοια κουβέντα από αυτοδιοικητικούς. Εμείς δεν θα μπούμε στη διαδικασία να απαντήσουμε στα ερωτήματα περί ευθυνών και πολύ περισσότερο να τις αποδώσουμε κάπου συγκεκριμένα και αποκλειστικά.
Θα πούμε όμως ότι στα σύγχρονα κράτη, στα κράτη που προοδεύουν, οι τοπικές υποθέσεις και τα αιτήματα των τοπικών κοινωνιών δεν αντιμετωπίζονται από τις κυβερνήσεις με κριτήριο το «αν έχουμε δικό μας δήμαρχο εκεί κάτω»… Αν κάτι τέτοιο σωστό δεν έπρεπε να ψηφίζουμε για δήμαρχο, αλλά να διορίζει η κυβέρνηση έναν οποιοδήποτε ή ένα αποτυχημένο πολιτευτή, όπως διαχρονικά γίνεται με τις διοικήσεις των νοσοκομείων. Τα προβλήματα όμως και τα αιτήματα των τοπικών κοινωνιών αντιμετωπίζονται με όρους εθνικούς και με όρους ιεράρχησης των αναγκών.
Στην Ελλάδα όμως έχουμε εμποτιστεί από τη νοοτροπία που λέει πως αν τύχει ο Υπουργός Εξωτερικών είναι να βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας θα πρέπει να καταθέτουν τα διαπιστευτήριά τους όχι στο Προεδρικό Μέγαρο, αλλά κάνοντας τουρισμό στην Αιτωλοακαρνανία.
