Του Δημήτρη Παπαδάκη
Η Τασία Χριστοδουλοπούλου, όπως και ο Παύλος Πολάκης παλιότερα μας, είπαν με αφοπλιστική ειλικρίνεια τι ακριβώς θα επιδιώξουν τη δεύτερη φορά. Πρέπει να μπούμε σε όλους τους θεσμούς του κράτους με δικούς μας ανθρώπου, πρέπει να έχουμε ανθρώπους δικούς μας να μπορούμε επιτόπου να τους επηρεάζουμε, είπε η Τασία Χριστοδουλοπούλου σε κομματική εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ και εξεμάνη το λοιπό πολιτικό σύστημα της χώρας με τη δήλωση αυτή. Μόνο που η δήλωση αυτή δεν πρόσθεσε τίποτα καινούργιο. Λίγο-πολύ τα ξέραμε αυτά από τον Παύλο Πολάκη που μίλησε για τους αρμούς της εξουσίας. Ωστόσο η Τασία Χριστοδουλοπούλου μας τα είπε λιγάκι πιο συγκεκριμένα τα πράγματα αναφορικά με την Δικαιοσύνη. Γιατί, τάχα όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση οι δικαστές ήταν όλοι ΠΑΣΟΚ ή Νέα Δημοκρατία. Και προφανώς σύμφωνα με την Τασία Χριστοδουλοπούλου αυτό δεν θα πρέπει να συμβεί ξανά.
Ιδίως για τη Δικαιοσύνη είναι υποκριτικό το πολιτικό σύστημα να αντιδρά ωσάν μωρή παρθένα ακόμα και σε τέτοιου τύπου δηλώσεις, καθώς η Δικαιοσύνη στη θεωρία μπορεί να είναι ανεξάρτητη, στην πράξη όμως είναι εξαρτημένη από την εκάστοτε κυβέρνηση που διορίζει την ηγεσία της Δικαιοσύνης. Κατά περιόδους ή για να είμαστε πιο ακριβείς σε κάποιες στιγμές μπορεί πράγματι η δικαιοσύνη να λειτούργησε κάπως ανεξάρτητα, στην πράξη όμως όταν η ηγεσία της Δικαιοσύνης διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση, δεν μπορεί να είναι πλήρως ανεξάρτητη. Είναι λοιπόν βαθιά υποκριτικό η Νέα Δημοκρατία να αντιδρά κατά αυτό τον τρόπο απέναντι σε τέτοιου τύπου δηλώσεις. Τουναντίον και στον Παύλο Πολάκη αλλά και στην Τασία Χριστοδουλοπούλου τους οφείλουμε ένα ευχαριστώ για την ειλικρίνειά τους και αυτό γιατί καθιστούν σαφές ότι πλέον θέλουν να εγκαθιδρύσουν ένα καθεστώς. Η κυβέρνηση τελικά φαίνεται ότι δεν τους είναι αρκετή….
Τα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης αντιμετώπισαν διαχρονικά το κράτος ως λάφυρο. Κυρίως βεβαίως από το 1981 και μετά. Δεν μιλάμε όμως τώρα απλώς για την περίπτωση που η κρατική μηχανή στελεχώνεται με αναξιοκρατικά κριτήρια από κομματικούς παρατρεχάμενους και αποτυχημένους πολιτευτές. Δεν μιλάμε για τους διορισμούς διοικητών στα νοσοκομεία ή για τους προέδρους σε διάφορους οργανισμούς του Δημοσίου. Μιλάμε για κάτι πολύ βαθύτερο, για την κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών στη χώρα, πράγμα που συνιστά μία de facto κατάργηση του πολιτεύματος. Το πολίτευμα βεβαίως δεν θα έρθει ο Πολάκης με τη Χριστοδουλοπούλου να το καταλύσουν. Το πολίτευμα έχει ήδη πληγωθεί αρκετά από αυτήν την πρακτική του να αντιμετωπίζεται το κράτος ως λάφυρο και πλέον αυτή η πρακτική έχει αναβαθμιστεί ως επιδίωξη να κατακτηθούν εξουσίες που δεν τις δίνει ο λαός με την ψήφο του.
