Η ατάκα του Νίκου Ανδρουλάκη για τον «άγνωστο Χ» που θα είναι ο πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης συνεργασίας δεν συνιστά θεσμική ασέβεια, όπως λέει η κυβέρνηση. Θα μπορούσε σε μία κυβέρνηση συνεργασίας το πρόσωπο του πρωθυπουργού να είναι αντικείμενο πολιτικής διαπραγμάτευσης.
Όμως ο Νίκος Ανδρουλάκης θα έπρεπε με βάση τα ελληνικά ειωθότα να είχε καταλάβει πως όταν μιλά για ένα τρίτο πρόσωπο που θα μπορούσε να είναι Πρωθυπουργός παραπέμπει στα ιστορικά παραδείγματα της κυβέρνησης Παπαδήμου το 2012 και των κυβερνήσεων Ζολώτα και Τζανετάκη την περίοδο 1989-1990. Όμως αυτά τα τρία παραδείγματα αφορούσαν κυβερνήσεις «ειδικού σκοπού» που είχαν προκαταβολικά βραχύβιο χρονικό ορίζοντα ολίγων μηνών. Θέλει τώρα ο λαός κάτι τέτοιο; Θέλει μία κυβέρνηση βραχύβια, που ενδεχομένως να πάει μέχρι τις ευρωεκλογές του 2024 οπότε και θα πρέπει να στηθούν ξανά εθνικές κάλπες;
Στα άλλα δύο παραδείγματα, που έχουμε στη μεταπολιτευτική μας ιστορία, συμμαχικών κυβερνήσεων και οι οποίες είχαν έναν πιο μακροπρόθεσμο ορίζοντα, ο αρχηγός του πρώτου κόμματος ήταν και ο πρωθυπουργός. Αυτό συνέβη και το 2012 με τη συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου και το 2015 με τη συγκυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου.
