-Θα προκύψει μια βιώσιμη κυβερνητική συνεργασία μετά τις εκλογές;
-Με ποιον πρωθυπουργό; Τον αρχηγό του πρώτου κόμματος ή τον άγνωστο «Χ»;
-Μπορεί να συγκροτηθεί κυβέρνηση ηττημένων;
-Μπορεί να υπάρξει μια κυβέρνηση ανοχής με πλειοψηφία 120 βουλευτών;
Αυτά και αρκετά ακόμη τέτοιου τύπου ερωτήματα κυριαρχούν στην προεκλογική ατζέντα. Δυστυχώς το πολιτικό σύστημα προβληματίζεται για το πως θα «αναπαραχθεί» και όχι για το πως η χώρα θα κάνει το επόμενο βήμα προς τα μπρος. Όλα όσα συζητιούνται είναι τεχνικής υφής θέματα και όχι θέματα ουσίας.
Οι προκλήσεις του αύριο καταλαμβάνουν ελάχιστο ή μηδενικό χώρο στο δημόσιο διάλογο. Και αυτό το είναι μεγάλο πρόβλημα, γιατί με αυτό τον τρόπο εθίζονται και οι πολίτες να συζητούν με τους όρους της επόμενης ημέρα και όχι με όρους μέλλοντος. Το πολιτικό σύστημα ενδιαφέρεται διαχρονικά για τις επόμενες εκλογές και όχι για τις επόμενες εκλογές. Και δυστυχώς με αυτό τον τρόπο ένα μέρος της κοινωνίας εθίζεται στο να απασχολείται περισσότερο με τον αν θα μπορέσει να εισπράξει μια αυξησούλα ή ένα επιδοματάκι την επαύριον των εκλογών και όχι με το μέλλον των παιδιών της.
