Και ξαφνικά η ανοχή φέρνει πιέσεις
Ο Μητσοτάκης εδώ και καιρό επιχειρηματολογεί για την αυτοδυναμία και την ανάγκη για σταθερότητα στη χώρα μέσα από μια αυτοδύναμη κυβέρνηση που να μπορεί να παίρνει γρήγορα αποφάσεις και όχι να διαπραγματεύεται κάθε τρεις και λίγο με τον κυβερνητικό εταίρο. Έχει μια κάποια λογική αυτή η άποψη, αλλά σίγουρα δεν είναι και θέσφατο.
Ο Τσίπρας από την πλευρά του λέει ότι πιστεύει στις κυβερνήσεις συνεργασίας. Όμως έστω κι αν εκφράζει μια διαφορετική φιλοσοφία, πρέπει να αποπνέει μια κάποια σταθερότητα στις απόψεις του. Ενώ την προηγούμενη εβδομάδα άφηνε ανοικτό το ενδεχόμενο για κυβέρνηση ανοχής και έθετε προ των ευθυνών τους το ΜέΡΑ25 και ΚΚΕ, λέγοντας πως «αν μας λείπουν 5-10 βουλευτές θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους για να μην ξανάρθει ο Μητσοτάκης», προχθές ανέκρουσε πρύμναν λέγοντας ότι «μια κυβέρνηση η οποία θα στηρίζεται στην ανοχή του 3% δεν θα είναι μια κυβέρνηση σταθερότητας και μακράς πνοής. Θα είναι ευεπίφορη σε πιέσεις».
Αυτή την… ανακάλυψη ο Αλέξης Τσίπρας την έκανε μετά τις «Δήμητρες» του Γιάννη με το ένα «ν», διαπιστώνοντας ότι αφήνοντας ανοικτό το παράθυρο της ανοχής κινδυνεύει να απομακρυνθεί ακόμη περισσότερο από τη μεσαία τάξη…
