Αλλά πριν απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα θα πρέπει να απαντήσουμε στο τί πολίτες ή τί δημότες θέλουμε.
Πού βρίσκονται εν γένει οι λαοί σήμερα και που βρίσκεται άλλωστε και ο ελληνικός λαός; Νομίζω ότι ο εμφανέστερος χαρακτηρισμός που θα μπορούσε να δώσει κανείς -παρά τον οικονομικό καθημερινό πόλεμο και την βαθιά κοινωνική κρίση που έχει εγκατασταθεί και κολλήσει πάνω μας σαν την αφρικανική σκόνη της εποχής- είναι ότι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση μοιρολατρείας , πολιτικής απάθειας, ιδιωτικοποίησης, ανευθυνότητας, κυνισμού, αδιαφορίας για τα κοινά και τα πολιτικά, και σε μια γενικότερη στάση ζωής είτε στα ιδιωτικά είτε στα κοινά, που είναι περίπου μια στάση, με συγχωρείτε, αποχαύνωσης, μέσα στον καταναλωτικό και τηλεοπτικό αυνανισμό, αποκομμένη εντελώς απο τη φύση αλλά και από την ευθύνη μας απέναντι στο μέλλον και απέναντι στα ίδια τα παιδιά μας.
Η σημερινή κατάσταση επομένως δεν είναι απλώς το αποτέλεσμα των συνομωσιών, των μανουβρών, των χειρισμών,των δολοπλοκιών των κυρίαρχων στρωμάτων, Κατηγορούμε συνεχώς του κυρίαρχους ότι κυριαρχούν. Αυτό μοιάζει να είναι μία ανοησία. Είναι σαν να κατηγορούσαμε τους ξανθούς γιατί είναι ξανθοί. Η δουλειά των κυρίαρχων είναι να κυριαρχούν. Εάν πρέπει να κατηγορήσουμε τους κυρίαρχους, τότε πρέπει να τους εκτοπίσουμε από την θέση τους. Πρέπει να κατηγορήσουμε και τους κυριαρχημένους που αφήνουν τον εαυτό τους να κυριαρχείται, ή δεν είναι έτσι; Δεν μπορούμε να λέμε ότι ο λαός είναι παντοδύναμος και κυρίαρχος και την ίδια στιγμή ο οποιοσδήποτε δημαγωγός να τον τραβάει και να τον σέρνει από την μύτη. Πρέπει να πούμε ότι υπάρχει μία ευθύνη του λαού σε αυτά τα οποία γίνονται σήμερα, αλλά αυτό δεν φτάνει, διότι αν έμενα εδώ θα έκανα ηθικολογία ( άλλωστε η πλεοψηφία του κόσμου σήμερα βρίσκεται στα σχοινιά της επιβίωσης,ενω ταυτόχρονα οι κρατούντες φροντίζουν καθημερινά να επενδύουν στην αμάθειά του).Εδώ δεν θα κάνουμε ηθικολογία. Το λέω για να υπενθυμίσω ότι αυτά τα οποία συμβαίνουν, συμβαίνουν με την συμμετοχή μας και με την συνενοχή μας,έστω και αν αυτή η συνενοχή δεν είναι ποινική, είναι όμως πραγματική συνενοχή.
Πρέπει να επανέλθουμε στην αρχική σημασία της λέξεως «δημοκρατία». Δημοκρατία δεν σημαίνει μόνο π.χ. τα ανθρώπινα δικαιώματα, ή η έλλειψη λογοκρισίας, ή εκλογές οποτεδήποτε γίνουν. Όλα αυτά είναι καλά και άγια, άλλα είναι δευτέρου και τρίτου βαθμού επακόλουθα της δημοκρατίας. Δημοκρατία, είναι το κράτος του δήμου, δήμος είναι ο λαός. Δημοκρατία είναι η εξουσία του δήμου και ήδη εάν σκεφτούμε αυτές τις λέξεις, τα ουσιαστικά προβλήματα εμφανίζονται, πρώτα-πρώτα ποιός είναι ο δήμος, ποιος ανήκει στον δήμο και δεύτερον τί θα πει εξουσία. Η τραγική αλήθεια λοιπόν για τον σύγχρονο κόσμο, είναι οτι αυτό που ψάχνουνε oι πολίτες και στη περίπτωσή μας οι δημότες το ψάχνουν έξω από αυτούς, δεν σκέφτονται ή δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι δικό τους θέμα. Υπάρχει ένας μπαμπάς, μαμά Κράτος ή Δήμος το οποίο είναι ένα τέρας, αλλά και συνάμα ένα είδος Άγιου Βασίλη, ο οποίος έχει μία τεράστια σακκούλα μέσα από την οποία βγάζει λεφτά, άδειες, επιδοτήσεις, θέσεις, δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, αλλά το οποίο πάντως, πρέπει να κατοχυρώνει τις απολαύσεις μας.
Όσο υπάρχει αυτή η σύλληψη του συγχρόνου ατόμου απέναντι στα κοινά και απέναντι στην πολιτική, ακόμη μια φορά όσα λέμε δεν ωφελούν σε τίποτα. Αυτό που χρειάζεται σήμερα κατ’ εξοχήν, είναι το πάθος για τα κοινά, η ευθύνη, η συμμετοχή. Ο Αριστοφάνης στις “Σφήκες” κατηγορεί το Δήμο και λέει πως λειτουργεί σαν εκκρεμές που πότε γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης των δημαγωγών πολιτευτών και πότε ξεσπαθώνει απέναντι σε αυτούς που πραγματικά προσπαθούν και αγωνίζονται υπέρ των συμφερόντων του.Ο Άγγλος ιστορικός και καθηγητής της Οξφόρδης Ντε Σεντ Κρουά που ανέλυσε το έργο του Αριστοφάνη από μαρξιστική πλευρά το πάει παραπέρα και λέει πως όσο πιο λαικιστές ειναι οι παραπάνω πολιτευτές, όσο πιο κυνικοί όσο πιο αμαθείς, όσο πιο κενόδοξοι τόσο περισσότερο ο λαός τους εμπιστεύεται.
Εχει δίκιο ο Ντε Σεντ Κρουά ;; …Τραγικό αν έχει. Τί πολίτες θέλουμε εμείς .Ασφαλώς πολίτες φιλοσοφημένους και ενημερωμένους, που να αμφιβάλλουν και να αναζητούν τη γνώση πίσω από την πληροφορία και που οφείλουν όμως να φροντίσουν να μάθουν έστω χονδροειδώς και στοιχειωδώς γιατι το τί έχει ήδη ειπωθεί για κάποιο ζήτημα( και αυτή είναι η διαφορά της πολιτικής από την καφενειακή τοιαύτη και της φιλοσοφίας από την αμπελοφιλοσοφία) και κυρίως πολίτες που θα ανυψώσουν τη συνείδησή τους σε αυτό που λέγεται ευθύνη απέναντι στο μέλλον.Πχ, δεν μπορεί ένα δημότη του Αγρινίου μαζί με την καθημερινή ζωή στην πόλη του να μην τον αφορά το ενδεχόμενο ενός ατυχήματος στις πολυσυζητημένες εξορύξεις στο Ιόνιο που θα γέμιζε για χρόνια πολλά με πίσσα τις ακτές μας και τις ζωές μας ή να μην τον αφορά η ανεξέλεγκτη φύτευση στα βουνά μας, ανεμογεννητριών στο όνομα μιας αμφίβολης τουλάχιστον πράσινης ανάπτυξης ή να μην τον αφορά ο οικονομικός μαρασμός της περιοχής μας ή τέλος να μη βλέπει τον πολιτισμό ως παιδεία και ικανό εργαλείο ανάπτυξης σε άμεση συσχέτιση με την οικολογία. Να μην τον αφορά η διάλυση του ΕΣΥ στο τόπο του αλλά και ευρύτερα.Αλλά αυτό που θέλουμε κυρίως είναι πολίτες ενεργούς.
“Ανυπότακτο Αγρίνιο” λοιπόν γιατί απέδειξε και ηθικά και πολιτικά από την εως τώρα στάση του πως θέλει να ξαναφέρει τη γειτονιά και τις πραγματικές ανάγκες της μέσα στο ΔΣ, γιατί πιστεύει στη συμμετοχή, στην ανοιχτή συνέλευση και στη συνδιαμόρφωση γιατι πιστεύει σε ένα λαό που δε θα αρκείται σε εκπροσώπους αλλά που θα παρεμβαίνει ο ίδιος για τη ζωή του και για τη πόλη του. Ποιοί τώρα φοβούνται τη Δημοκρατία. Μα όλοι αυτοί που φτιάχνουν εκλογικούς νόμους αποκλεισμών. Αυτοί που έχουν υποβιβάσει την Δημοκρατία σε ψευδαίσθηση ελευθερίας και σε πεδίο συναλλαγής και προσωπικής ανέλιξης. Αυτοί που έχουν καταντήσει την εκπροσώπηση στο Κοινοβούλιο ή στα Δημοτικά Συμβούλια σε show κωφαλάλων.
Γιάννης Γιαπράκης, γιατρός-ακτινολόγος.
Υποψήφιος με το “Ανυπότακτο Αγρίνιο”
