Αν και ο κομματικός οπαδισμός δεν έχει εκλείψει από την Ελλάδα, αναρωτιέται κανείς ποιό πολιτικό κόμμα θα μπορούσε να συγκεντρώσει όσο κόσμο έβγαλε στον δρόμο ο Ολυμπιακός μετά την κατάκτηση του Conference League; Ή τον κόσμο που έβγαλε στο δρόμο ο μπασκετικός Παναθηναϊκός για την κατάκτηση της Ευρωλίγκας;
Η ερώτηση φυσικά είναι ρητορική. Ακόμη και αυτός ο αθλητισμός που έχουμε στην Ελλάδα, με την οπαδική βία, τα επεισόδια, το συνήθως κακό αθλητικό θέαμα στις εγχώριες διοργανώσεις συγκινεί πολύ περισσότερο από την πολιτική.
Και η σύγκριση με το κατάντημα της σημερινής πολιτικής ζωής στην Ελλάδα είναι αναπόφευκτη. Και η σύγκριση βεβαίως βγάζει ένα θλιβερό και μίζερο συμπέρασμα. Αυτό αποτυπώνεται στις συγκεντρώσεις των πολιτικών αρχηγών, που γίνονται πλέον σε καφετέριες και πολύ περισσότερο αποτυπώνεται τα τελευταία 15 χρόνια περίπου από τη συνεχώς αυξανόμενη αποχή από τις κάλπες, είτε μιλάμε για εθνικές εκλογές, είτε ευρωεκλογές, είτε ακόμη και για αυτοδιοικητικές.
Εύκολα θα στοιχημάτιζε κανείς ότι το νέο ρεκόρ της αποχής έρχεται σε λίγες μέρες στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου. Και δυστυχώς δεν φαίνεται πως υπάρχει τίποτα στον ορίζοντα που να μπορεί να βάλει φρένο στην κατρακύλα…