Ηταν το μακρινό 2005 όταν ένας πετυχημένος επιχειρηματίας από την Αιτωλοακαρνανία που ελέω της φτώχειας και της Χούντας κλήθηκε να φύγει από την Ελλάδα με προορισμό τη Σουηδία ώστε να αναζητήσει εκεί μία καλύτερη τύχη, επέστρεψε στα πάτρια εδάφη με σκοπό να προσφέρει στον τόπο του.
Στο Αγρίνιο όμως… δεσπόζει ο Παναιτωλικός και κάπως έτσι άρχισε να ξεδιπλώνεται το κουβάρι της ιστορίας. Ο Φώτης Κωστούλας δεν χρειάζεται συστάσεις και το αποτύπωμα που έχει αφήσει στα «καναρίνια» και το ελληνικό ποδόσφαιρο ευρύτερα θα παραμείνει ανεξίτηλο στον χρόνο. Πήρε μία ομάδα που τα περιουσιακά της στοιχεία… στοιβάζονταν σε μία σακούλα και πλέον συγκαταλέγεται στις «μόνιμες δυνάμεις» του εγχώριου football, ενώ παράλληλα διαθέτει και εξαιρετικές εγκαταστάσεις, γήπεδο αλλά και προπονητικό.
Ο Φώτης Κωστούλας άλλαξε το ρου του club, το ήθος και τα «πιστεύω» του αποτελούν σημείο αναφοράς και οι πράξεις του, εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων, «μιλούν» χωρίς περαιτέρω λόγια ή αναλύσεις.
Ωστόσο την ίδια στιγμή έχει από καιρό εκφράσει την πρόθεση να απεμπλακεί και να προκύψει στην ομάδα μία διάδοχη κατάσταση που θα εγγυάται την ομαλή μετάβαση στο μέλλον. Άλλωστε τα 20 συναπτά έτη αδιάλειπτης προσφοράς και παράλληλης προσωπικής οικονομικής επιβάρυνσης δεν είναι λίγα. Κάθε άλλο…
Μέχρι στιγμής όμως το status quo παραμένει το ίδιο και το Gazzetta μίλησε με τον ισχυρό άνδρα του club όχι για το «χθες» αλλά για το «σήμερα» και το «αύριο» του Παναιτωλικού. Κυρίως όμως επιχειρήσαμε να αναζητήσουμε τον άνθρωπο Φώτη Κωστούλα και το πώς σκέφτεται αλλά και νιώθει ο μεγαλομέτοχος του συλλόγου. Βλέπετε υπάρχει και η συγκεκριμένη παράμετρος, που απέχει παρασάγγας από τα «καθαρά» αγωνιστικά ζητήματα.
-Εύλογη απορία όλων, μετά από τόσα χρόνια ενασχόλησής σας με το ποδόσφαιρο. Εχετε μετανιώσει που αποφασίσατε να εμπλακείτε;
«Αν ήξερα όλες αυτές τις παθογένειες που υπάρχουν στο ποδόσφαιρο, ίσως και να μην ασχολούμουν. Αν ήξερα πως είναι έτσι, μάλλον δεν θα το έκανα. Αλλά αυτό πέρασε μετά από τόσα χρόνια. Γιατί έχει πολλές παθογένειες το ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχει δημοκρατία και αυτό με ενοχλεί, θεωρώ πως όταν συμβαίνει αυτό δεν βγαίνει ποτέ σε καλό. Δεν ήξερα όμως. Το να είσαι μάντης εκ των υστέρων δεν αλλάζει τίποτα, βέβαια με απασχολεί καμιά φορά ως σκέψη».
-Ήταν η αγάπη σας για το Αγρίνιο που σας έφερε στον Παναιτωλικό;
«Εγώ μπήκα τότε στην ομάδα για να τη βοηθήσω επειδή ήταν σε πτώχευση. Μου είπαν κάποιοι γνωστοί να το κάνω αν μπορώ και αποφάσισα να ασχοληθώ για 2-3 χρόνια. Σκοπός μου ήταν να μπουν τα πράγματα σε μία σειρά και να φύγω, ώστε να αναλάβουν κάποιοι άλλοι. Σε αυτή τη φάση είμαστε ακόμη. Δεν θέλησε να αναλάβει κανένας άλλος. Το ποδόσφαιρο δεν ήταν ποτέ το άθλημά μου, περισσότερο το έκανα για το Αγρίνιο. Να βοηθήσω λίγο και να φύγω αλλά κόλλησα. Αυτό το κόλλημα δεν έχω καταλάβει ακόμα πως έγινε. Ελπίζω πως δεν θα μείνω για πολύ ακόμα».
-Θυμάστε το πρώτο παιχνίδι του Παναιτωλικού που παρακολουθήσατε σαν φίλαθλος;
«Ηταν πολύ παλιά. Στο δημοτικό ακόμη. Προσπαθούσαμε να μπούμε μαζί με κάποιον μεγαλύτερο, γιατί τότε μπορούσε να μπουν ένας πατέρας με το γιο του. Του λέγαμε, θα με πάρεις και εμένα (σ.σ. γέλια)».
-Αισθάνεστε τον Παναιτωλικό σαν παιδί σας; Ενηλικιώθηκε πια… Είναι 20 ετών στα «χέρια» σας.
«Εβαλα και εγώ ένα λιθαράκι για να εξελιχθεί. Να ξεφύγει από το ερασιτεχνικό που ήταν και αυτό δεν προσέφερε μεγάλη χαρά στον κόσμο. Μαζί με τους συνεργάτες μου βάλαμε την ομάδα σε άλλο επίπεδο και ο κόσμος το αγκάλιασε μετά από χρόνια. Ηταν σαν ένα παιδί που μεγάλωσε, ναι».
-Τα πρώτα χρόνια υπήρξε η οποιαδήποτε βοήθεια από τους τοπικούς φορείς;
«Αν μιλήσω για πολιτικούς… χαμένη συζήτηση. Οταν ήμασταν στη Γ’ Εθνική και πουλούσαμε διαρκείας, έμαθα κάποια στιγμή ότι έμπαιναν πολλοί πολιτικοί χωρίς να πληρώνουν και ρώτησα: ‘Γιατί δεν πληρώνουν αυτοί;’. Μου είπαν πως ήταν πολιτικοί και αναρωτήθηκα πώς δεν μπορεί να μην πληρώνει εισιτήριο να δει τον Παναιτωλικό ένας πολιτικός που παίρνει τόσα λεφτά, αλλά αντίθετα μπορεί να το πράξει ο εργάτης που παίρνει 600 ευρώ το μήνα. Μόνο ένας πολιτικός έπαιρνε διαρκείας. Μου… γύρισε το μυαλό και λέω ότι την επόμενη χρονιά θα πληρώνουν και εκείνοι. Την επόμενη χρονιά λοιπόν δεν υπήρχε κανένα διαρκείας από πολιτικό και μάλιστα οι τοπικές αρχές βρέθηκαν απέναντι και όχι δίπλα μας σχεδόν σε ο,οτιδήποτε τους ζητούσαμε».
-Σας πικραίνει αυτό που είπατε παραπάνω; Οτι δεν προέκυψε κάποιος άλλος να αναλάβει.
«Είναι κρίμα που δεν μπορούν να βρεθούν 5-10 άνθρωποι να βάλουν από ένα ποσό. Ξέρω πως υπάρχουν πολλοί Αιτωλοακαρνάνες που έχουν αυτή τη δυνατότητα. Και εδώ και στο εξωτερικό. Να πουν ότι θα βοηθήσουν για την πόλη. Μπορεί δε στο μέλλον να γίνει μία υπέρβαση και να πάρουν τα χρήματά τους πίσω. Ή έστω να βάλουν μία διαφήμιση για την εταιρεία τους. Κάποια χορηγία. Υπάρχουν πολλοί και αυτό είναι το στενάχωρο. Δεν βρίσκεται μετά από τόσο χρόνια κάποιος να βοηθήσει, παρότι το έχω ζητήσει. Αυτό με οδήγησε ώστε να θέσω μόνο έναν στόχο. Πουλάω ή φεύγω»
-Το «φεύγω» δεν συγκρούεται με το συναίσθημά σας;
«Δεν μου… πάει η καρδιά να φύγω. Όμως τα πράγματα μπορεί να έρθουν έτσι… Περνάνε τα χρόνια και εγώ μεγαλώνω. Ας είμαστε ρεαλιστές. Προκύπτουν πολλά ζητήματα. Μπορεί να συμβεί κάτι που εγώ δεν θα μπορώ να ανταποκριθώ. Τι να κάνουμε; Αυτή τη στιγμή έχω θέσει ως στόχο την πώληση. Εχω φτάσει στο σημείο να λέω πως δεν χρειάζονται πολλά χρήματα για να αγοράσει κάποιος τον Παναιτωλικό. Ελπίζω να βρεθεί κάποιος και μακάρι να είναι από την περιοχή του Αγρινίου».
-Κατά καιρούς έχετε σταθεί στις προϋποθέσεις που έχετε θέσει αναφορικά με τη διάδοχη κατάσταση, ώστε η ομάδα να μην βρεθεί σε «λάθος χέρια».
«Είναι αλήθεια και αυτό προσπαθώ τόσα χρόνια. Να υπάρξει κάποιος που θα στηρίξει την ομάδα και στα δύσκολα. Θέλω να βρεθεί κάποιος που θα το κάνει πράξη αυτό. Οχι, δεν μου αρέσει να ‘τελειώσει’ έτσι, αλλά ίσως αναγκαστώ. Είναι πολύ παράξενο αυτό που συμβαίνει με το προπονητικό κέντρο. Είναι από τα καλύτερα στην Ελλάδα, το έφτιαξα με σκοπό να βοηθήσει τον Παναιτωλικό, να στηρίξει τις ακαδημίες του αλλά αυτή τη στιγμή είναι ένα ‘βάρος’».
-Τι εννοείτε ‘βάρος’;
«Εχω πει ‘όχι’ σε τρεις πιθανούς αγοραστές, που συμφώνησαν να πάρουν τον Παναιτωλικό με το αντίτιμο που επιθυμούσα, αλλά δεν ήθελαν να αγοράσουν και το προπονητικό, αλλά να το νοικιάσουν. Ξέχωρα ότι αυτό δεν συμφέρει εμένα. Υπάρχει και η παράμετρος που έτσι ίσως και να μην ‘πάλευαν’ να μείνει η ομάδα στη μεγάλη κατηγορία. Να το πάρει δηλαδή κάποιος με ενοίκιο και ύστερα από τρία χρόνια να κάνουμε ένα συμβόλαιο πως θα το αγοράσει. Του λέω: ‘Ακου κάτι, αν μετά από τρία χρόνια ή δύο ή ένα δεν πας καλά την ομάδα και πέσει ή βρεθείς σε κάποια δυσκολία θα πεις, εντάξει, εγώ θα κρατήσω και την ομάδα και θα πάω να αγοράσω και το προπονητικό; Αρα δεν θες να δώσεις λεφτά για το προπονητικό αλλά θες να σου μείνει στα χέρια, με ένα φθηνό ενοίκιο και να κάνεις τι; Να μου πεις πάρτο πίσω.’ Ή αν ρίξει την ομάδα στα βράχια για πολλούς άλλους λόγους, τι θα συμβεί;»
-Πλέον η ομάδα θα είναι για 12η σερί σεζόν στη μεγάλη κατηγορία και για 13η στις τελευταίες 14, κάτι που από μονό του συνιστά μεγάλη επιτυχία. Ποια ήταν η πιο δύσκολη;
«Δεν μπορώ να απομονώσω κάποια συγκεκριμένη ή να θυμηθώ ένα ματς. Ήταν πολλές δύσκολες. Μία βρισκόμασταν προς τα πάνω και ύστερα προς τα κάτω και κινδυνεύαμε».
-Με 14 ομάδες στη Super League όλοι πλην «μεγάλων» κινδυνεύουν.
«Για αυτό λέμε στην αρχή κάθε σεζόν πως ξεκινάμε για να σωθούμε και τερματίσαμε κοντά σε ομάδες που είχαν μεγαλύτερο μπάτζετ από εμάς».
-Με αφορμή τη λέξη «μπάτζετ» που ακούγεται συχνά στο ποδόσφαιρο. Σας ενοχλεί ως άνθρωπο και επιχειρηματία να υπάρχει η οποιαδήποτε αναφορά πως δεν στηρίζεται οικονομικά την ομάδα;
«Έχω μάθει να περνάω όλα αυτά… ξώφαλτσα. Τα ακούω τόσα πολλά χρόνια και λέω τι απάντηση να δώσω σε αυτό. Ομάδες με μεγάλα μπάτζετ έφτασαν σε σημείο να υποβιβαστούν. Δεν σε σώζει μόνο το μπάτζετ.
Υπήρξαν φέτος ομάδες με μεγαλύτερο μπάτζετ από εμάς, αλλά τελικά βρεθήκαμε πάνω-κάτω στην ίδια θέση. Μας χώριζε μόνο ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Δεν έχει να κάνει το μπάτζετ με την κατάληξη που θα έχει η ομάδα. Καλή ομάδα χρειάζεται. Να έχεις καλούς παίκτες, καλό προπονητή και καλή διαιτησία. Τα δύο από τα τρία τα είχαμε. Διαιτησία καλή δεν είχαμε. Υπήρξαν απλά κάποια παιχνίδια που λέγαμε ‘δεν μας έσφαξε’. Που ήταν τελείως ουδέτερη». Και στο κάτω-κάτω κάποια ή κάποιες ομάδες θα πέσουν».
-Σε όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε στιγμή που να είπατε «φεύγω, πάει τελείωσε». Όχι τόσο λόγω του αγωνιστικού σκέλους, αλλά σε εκείνο της αντιμετώπισης.
«Τα πρώτα χρόνια πριν καταλάβω τη νοοτροπία του Αγρινιώτη οπαδού είχα οδηγηθεί σε ανάλογο σημείο. Ερχονταν έξω από το σπίτι μου και μου έγραφαν ‘φύγε’ και πολλές βλαστήμιες. Ελεγα πως δεν είναι δυνατόν. Εγώ… σκοτωνόμουν να κάνω κάτι και ορισμένοι με έβριζαν. Τότε το είχα σκεφτεί σοβαρά. Προχωρούσα στον δρόμο και με έβριζαν. Δεν το δέχομαι σαν άνθρωπος. Ομως μετά κατάλαβα πως αυτά είναι μεμονωμένα περιστατικά από κάποιους βλάκες, όπως θα τους χαρακτήριζα. Θα με στεναχωρούσε αν προέρχονταν από κανονικούς ανθρώπους που είχαν ένα επίπεδο. Τότε σκέφτηκα πως και να φύγω δεν θα αλλάξει κάτι».
-Στον αντίποδα, τι θετικό θυμάστε από όλα αυτά τα χρόνια;
«Είναι κάτι που εξελίσσεται συνεχώς. Μετά από ματς που έχουμε κερδίσει ή ύστερα από εκδηλώσεις που έχουμε κάνει για να αναδείξουμε τον Παναιτωλικό, όταν έρχονται απλοί άνθρωποι και παιδιά και με το πρόσωπό τους αλλά και με αυτά που λένε επιβραβεύουν την προσπάθειά μας. Είναι κάτι που με συγκινεί ιδιαίτερα. Θεωρώ πως δεν κάνω και κάτι. Η επιβράβευση που υπάρχει είναι ένα μικρό μικρό κομμάτι συναισθήματος που λέει: ‘Ευχαριστούμε ρε Φώτη Κωστούλα για αυτό που έκανες’. Είναι πολύ ευχάριστο για εμένα να θυμούνται για μένα. Να λένε τα παιδιά ‘τι ωραία που περνούσαμε τότε’. Ελπίζω να συνεχίσει. Το μόνο σίγουρο είναι πως κάποιος πρέπει να αναλάβει. Εγώ νιώθω ότι έχει έρθει ο καιρός για μένα να αποσυρθώ».
-Πώς αισθάνεστε όταν χάνει ο Παναιτωλικός;
«Εξαρτάται από τη βαθμολογική κατάσταση που βρισκόμαστε. Στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να κερδίζεις ή να χάνεις πάντα. Φέτος για παράδειγμα χάσαμε πολλά παιχνίδια και μετά λέγαμε ‘πώς θα τα καταφέρουμε;’, τότε ναι, είναι δύσκολο. Μπορεί να ξαπλώσεις στο κρεβάτι και να μην κοιμάσαι για πολλές ώρες. Εμένα αυτό με άφηνε άυπνο. Το πώς θα σώσουμε την κατάσταση».
-Αναλογιστήκατε ποτέ πόσα χρήματα έχετε βάλει στον Παναιτωλικό και αν κατά τη διάρκεια των 20 αυτών ετών;
«Μα υπάρχει λίστα με αυτά…. Είναι πολλά πάντως. Φέτος με την κατάσταση που επικράτησε βρισκόμασταν στην κόψη του ξυραφιού για να πέσουμε. Είχαμε στόχο να παλέψουμε και να μείνουμε. Ηθελα να μείνουμε έστω και αν ξέρω πως θα μου στοιχίσει ακόμα κάμποσα χρήματα η επόμενη χρονιά, όμως αν πέσουμε εγώ δεν πρόκειται να μείνω στη δεύτερη κατηγορία. Δεν μένω. Αν πέφταμε θα έλεγα όποιος θέλει παίρνει την ομάδα για ένα ευρώ και ας μην έρθει κανένας. Το είχα πει ξεκάθαρα. Είναι απόφαση μου. Δεν μπαίνω ξανά στη σφηκοφωλιά που λέγεται Β’ Εθνική».
-Φινάλε της περσινής σεζόν και το γήπεδο ήταν γεμάτο στο ματς με τον Ατρόμητο. Αυτή η εικόνα αποτέλεσε για εσάς μία ηθική ικανοποίηση. Όπως φυσικά και εκείνη της Τρίπολης αλλά και στα νταμάρια της Καισαριανής.
«Είχαμε τον κόσμο δίπλα μας και βοήθησε να πάρουμε αυτά τα αποτελέσματα. Βοήθησε πάρα πολύ και μακάρι να είναι έτσι κοντά μας και στη συνέχεια. Αρχισαν να καταλαβαίνουν στο Αγρίνιο πως τα πράγματα δεν είναι ‘άσπρο ή μαύρο’ και ότι αν θέλουμε να βλέπουμε πιο πολύ ‘άσπρο’ πρέπει να βοηθήσουμε και εμείς».
-Είστε πολλά χρόνια μαζί με τους συνεργάτες σας. Ισχύει στην περίπτωσή τους πως είναι το «πρόσωπό» σας στο Αγρίνιο;
«Το έχω πει πολλές φορές. Χωρίς εκείνους ειδικά τον τον Μάκη τον μεγάλο (σ.σ. Μάκης Μπελεβώνης, πρόεδρος) και τον Μάκη τον μικρό (σ.σ. Μάκης Μπελεβώνης, τεχνικός διευθυντής), δεν θα καταφέρναμε τίποτα. Αλλά και όσοι είναι στο συμβούλιο, όπως και εκείνους στα γραφεία, όπως τον Χρήστο (σ.σ. Χρήστος Στούμπος, υπεύθυνος επικοινωνίας) και τα άλλα παιδιά. Θα ήμασταν απρόσωποι. Δεν θα απλώναμε μέσα στον κόσμο του Αγρινίου και δεν θα του δίναμε να καταλάβει πως είμαστε μία οικογένεια. Πως χαιρόμαστε το ποδόσφαιρο και έτσι ακούγεται μέσω του Παναιτωλικού το όνομα του Αγρινίου σε όλη την Ελλάδα. Με χαροποιεί αυτό και έτσι νιώθω. Αν δεν είχα τόσο καλούς συνεργάτες, δεν είναι βέβαιο πως θα τα καταφέρναμε. Να σου πω και κάτι όμως. Εγώ είμαι να το πω… χοντρόπετσος σε άσχημες συμπεριφορές. Δεν με επηρεάζουν. Χαιρόμουν όταν μείναμε που έβλεπα τους συνεργάτες μου που έλεγαν πως θα γλιτώσουμε εμείς τις βρισιές. Εγώ δεν έχω πρόβλημα και συναισθηματισμούς. Μπορεί να βλέπω πως θα πέσουμε και είμαι ήρεμος. Οι συνεργάτες μου όμως στεναχωριούνταν πολύ»..
-Αυτό όμως μπορεί να χαρακτηριστεί και αμφίδρομο. Πώς ξέρετε να επιλέγετε ανθρώπους.
«Δεν επιλέγω σωστά 100%. Αυτό είναι δύσκολο».
-Ο βασικός κορμός όμως παραμένει ο ίδιος.
«Είναι αλήθεια αυτό, ναι. Βρίσκονται κοντά στην ομάδα και έχουμε εξαιρετική αλληλοκάλυψη. Πάντα ήθελα να ξέρω τον άλλον και τον βλέπω από κοντά. Κάποιες φορές την πατάω. Οι συνεργάτες μου είναι ο… μισός Παναιτωλικός».
-Σας απασχολεί η υστεροφημία σας; Τι θα σκέφτονται για εσάς μετά από χρόνια;
«Θα σκέφτονται όπως και τώρα. Μερικοί που έχουν κατανόηση και καταλαβαίνουν θα πουν πως εδώ έγινε μια καλή δουλειά που βοήθησε πολύ κόσμο και σε πολλά κομμάτια το Αγρίνιο για να φανεί προς τα έξω, Αυτοί θα σκέφτονται θετικά. Και υπάρχουν αυτοί που είναι μόνιμα ενάντια μου και έτσι θα σκέφτονται και μετά. Η υστεροφημία θα είναι η συνέχεια αυτής της κατάστασης».
-Γιατί να είναι κάποιος εναντίον του Φώτη Κωστούλα; Αναρωτηθήκατε ποτέ;
«Οταν το ανακαλύψεις πες το και σε εμένα. Δεν έχω ιδέα. Είναι πολλοί αυτοί που είναι αντί- Κωστουλικοί και αντι-Μπελεβωνικοί απλά για να είναι. Δεν ξέρω γιατί».
-Σε δύο χρόνια ο Παναιτωλικός θα συμπληρώσει έναν αιώνα ύπαρξης και πορείας. Είναι για τον Φώτη Κωστούλα μία πρόκληση να βρίσκεται στα «ηνία» του;
«Μερικοί μου λένε μη φύγω και να είμαι εδώ για τα 100 χρόνια. Γιατί πρέπει να είμαι μέτοχος εγώ στα 100 χρόνια; Να με καλέσετε για να τα γιορτάσουμε. Θα έρθω. Αυτά τα δυο έχουν κόστος σε χρήμα και χρόνο. Μακάρι να βρεθεί κάποιος άλλος, να αγοράσει την ομάδα και να κάνει ακόμη καλύτερα πράγματα για τα 100 χρόνια».
-Επί ημερών σας ο Παναιτωλικός εδραιώθηκε και γιγαντώθηκε. Για πολλούς εκτός Αγρίνιου έχετε ταυτιστεί με την ομάδα. Αισθάνεστε ό,τι είστε ο Παναιτωλικός;
«Οχι, όχι δεν είμαι εγώ ο Παναιτωλικός. Είμαι αυτός που διοικεί τον Παναιτωλικό. Παναιτωλικός είναι ο κόσμος του. Παναιτωλικός είναι αυτό που υπάρχει στο Αγρίνιο εδώ και σχεδόν 100 χρόνια και είναι μια δύναμη που δεν προέρχεται από ψηλά αλλά στροβιλίζει εκεί κοντά στο γήπεδο και καλύπτει όλο το Αγρίνιο. Ο Παναιτωλικός βρίσκεται μέσα στο μυαλό και στην καρδιά αυτών που αγαπάνε τον Παναιτωλικό. Εγώ δεν είμαι ο Παναιτωλικός. Είμαι ένα κομμάτι από τα χιλιάδες του».
πηγή : gazzetta.gr
Ακολουθήστε το agrinioculture.gr στο GoogleNews και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από το Αγρίνιο και την Αιτωλοακαρνανία στο ΑγρίνιοCulture.gr
