Είμαι από αυτούς τους ρομαντικούς που πιστεύουν ακόμα στην Δημοκρατία. Και σαν διαδικασία αυτής, βλέπω και το δημοψήφισμα. Ένα δημοψήφισμα που νομίζω ότι ο δικός μας ο λαός δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Γιατί πολύ απλά δεν το έχει μάθει. Έχει εκπαιδευτεί να παίρνουν άλλοι αποφάσεις για αυτόν, κι αυτός να κάθεται στο καφενείο και είτε να βρίζει τους από πάνω του, είτε να τους αποθεώνει.
Σίγουρα πρέπει να δοθούν και εξηγήσεις από την Κυβέρνηση για το τι θα γίνει σε ένα “ΟΧΙ”. Πρέπει να υπάρξει ενημέρωση στον απλό κόσμο και με απλά λόγια να εξηγήσει η Πολιτική Ηγεσία τι ακριβώς θα πράξει.
Η διάσπαση υπάρχει στον λαό. Και δεν είναι καμιά βαθιά ιδεολογική διάσπαση. Δεν είναι οι Ευρωπαίοι και η “Μη Ευρωπαίοι”, δεν είναι καν Αριστεροί – Δεξιοί. Είναι αυτοί που έχουν και αυτοί που δεν έχουν. Αυτοί που στήθηκαν και σήκωσαν λεφτά – όχι για να βγάλουν την εβδομάδα – αλλά για να τα χώσουν κάτω από το μαξιλάρι, έχοντας το πνεύμα του μαυραγορίτη. Αυτοί που αύριο θα βλέπουν τον δίπλα τους να πεθαίνει και θα λένε από μέσα τους “Δόξα τω Θεό, εγώ τα σήκωσα τα λεφτάκια μου και δεν πεινάω. Άσε τον άλλο να ψοφήσει”…
Δεν ξέρω τι θα επικρατήσει σε αυτό το Δημοψήφισμα. Έπρεπε να γίνει. Έστω και την ύστατη ώρα θα ρωτηθούμε για το τι θέλουμε για το μέλλον μας. Θα έπρεπε να μας είχαν ρωτήσει κι οι προηγούμενοι. Αυτοί που σήμερα μας λένε ότι καταστρεφόμαστε. Αυτοί που σήμερα βγαίνουν σαν μπουλντογκ στα κανάλια και απειλούν… Ποιον απειλούν άραγε; Τον Τσίπρα; Τον Βαρουφάκη; Ή μήπως όλους εμάς; Που μας κουνάνε επιδεικτικά το δάχτυλο, ότι φταίμε που βγάλαμε αυτή την Κυβέρνηση; Φταίμε που εξοργίσαμε τους πιστωτές; Φταίμε που εξοργίσαμε τους Ευρωπαίους…
Σίγουρα το μόνο που θέλει το πράγμα τώρα είναι ψυχραιμία. Ψυχραιμία από όλες τις πλευρές. Και θέλει και κλειστές τηλεοράσεις. Ο καθένας μας έχει τώρα ευθύνη. Ευθύνη μεγάλη. Όχι μόνο για μας. Αλλά και για τα παιδιά μας. Θα πω το πολύ κοινότοπο που μας λέγανε στο Δημοτικό “Πρέπει να δούμε τον κόσμο αυτό όχι σαν κάτι που κληρονομήσαμε από τους παππούδες μας, αλλά σαν κάτι που θα αφήσουμε στα παιδιά μας”… Αν πάμε με αυτό το σκεπτικό νομίζω ότι το αποτέλεσμα θα είναι θετικό. Και αισιόδοξο…
Γ.Κ.
