Του Δημήτρη Παπαδάκη
Δεν μπαίνω στην ουσία του θέματος. Οι δραχμιστές του Λαφαζάνη και της Κωνσταντοπούλου έχουν κάθε δικαίωμα να έχουν την άποψή τους. Δεν μπορούν όμως να βιάζουν κατ΄αυτό τον τρόπο τη νοημοσύνη του κόσμου. Γιατί, μέχρι σήμερα αυτό που γίνεται εντός του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο προβληματισμός “ψηφίζουμε το νέο μνημόνιο ή όχι”. Αυτό γίνεται μέχρι σήμερα εντός του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ισχυρή κατάφαση : Προνόμια, προνόμια, προνόμια!
Οι της «Αριστερής Πλατφόρμας» εφηύραν τον απίστευτο συνδυασμό της ιδεολογικής τους «καθαρότητας» με το “Όχι μέχρι τέλους” από τη μιά και το «στηρίζουμε» την κυβέρνηση από την άλλη κι ας φέρνει νέο σκληρό μνημόνιο. Ο συνδυασμός αυτός είναι που επιτρέπει στην «Αριστερή Πλατφόρμα» να συντηρηθούν τα προνόμιά τους. Οι βουλευτικές έδρες, τα μισθά, οι αποσπασμένοι, το να μπουν στις πολιτικές θέσεις του δημοσίου οι δικοί τους. Και για να είμαι και δίκαιος, το ίδιο ακριβώς θέλουν και οι “ευρωπαϊστές” του ΣΥΡΙΖΑ : την καρέκλα! Γι΄αυτό και ο Τσίπρας δεν τους πέταξε έξω από το κόμμα.
Ο άλλος λόγος που αρνούνται εντός του ΣΥΡΙΖΑ να τραβήξει ο καθένας το δρόμο του είναι ότι δεν θέλουν να παραδεχθούν την αποτυχία της διαπραγμάτευσης, την επικίνδυνη ανεπάρκειά τους και την απώλεια του λεγόμενου “ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς”. Ο Λαφαζάνης για να τραβήξει το δρόμο του θα πρέπει να έχει σχέδιο. Όμως πέρα από το ντου στο νομισματοκοπείο και για να πληρώνονται τα μισθά τρων Τσοτσορών δεν έχει. Η κυβέρνηση από την άλλη δεν μπορεί να σταθεί όταν έταξε λαγούς με πετραχείλια και θα εξαναγκαστεί να γίνει κλητήρας της Μέρκελ της ελληνική βουλή, ενώ τα επαναλαμβανόμενα μανιφέστα κατά της ολιγαρχίας καταντούν κάθε μέρα την καλύτερη διαφήμιση του “καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς”.
Κάπως έτσι η σκλήρη πραγματικότητα, πως η χώρα χρειάζεται μια θεσμική και ηθική αναγέννηση, χρειάζεται μεταρρυθμίσεις ουσιαστικές, παραγωγικό μοντέλο, δικαιοσύνη… όλα αυτά υποτάσσονται στην ιδεολογική καθαρότητα, που δεν είναι τίποτε άλλο από μια πρόφαση για την διατήρηση στην εξουσία και τα προνομιά της.
