Καρδιά μου, έτσι όπως είσαι ξαπλωμένο δεν μπορώ να πιστέψω ότι είσαι νεκρό. Σαν να κοιμάσαι φαίνεσαι.
Δεν μπορώ να βλέπω την φωτογραφία σου αυτή, απλά δεν μπορώ. Κάθεσαι ήσυχο σαν να σαι στην αγκαλιά του Μορφέα και ξεκουράζεσαι. Ποιος ξέρει τι να ονειρεύεσαι; Ποιος να ξέρει τι στο καλό έχουν δει τα ματάκια σου; Ποιος να ξέρει τι όνειρα είχες; Ποιος να ξέρει έστω το όνομά σου.
Βλέπω αυτή την παλιοφωτογραφία και δακρύζω. Tα ίσια μαλάκια σου…Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι έφυγες έτσι. Τόσο απότομα. Τόσο βάναυσα.
Τι πόνο θα νοιώθουν τώρα οι γονείς σου καρδιά μου; Ποιος ξέρει που να είναι κι αυτοί; Τα δάκρυα συνεχίζουν να κυλάνε. Θα σταματήσουν θα μου πεις. Θα μου περάσει. Ενώ εσύ πέθανες.
Σε ξέβρασε η θάλασσα. Ποιος ξέρει πόσα τράβηξε το κορμάκι σου εκεί μέσα; Ποιος ξέρει πόσο ταλαιπωρήθηκες ψυχή μου; Γιατί να φύγεις έτσι; Γιατί;
Μια απάντηση γυρεύω αγγελούδι μου. Γιατί;
Γ.K.
