Toυ Δημήτρη Παπαδάκη
Θα ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος που θα υπερασπίζονταν ένα τόσο κυνικό τύπο, όσο ο Υπ. Παιδείας Νίκος Φίλης, που θα περάσει στην ιστορία για την απορία του “πόσα μακαρόνια θα φάτε τέλος πάντων;” (σ.σ με αφορμή το ΦΠΑ) και την ερώτησή του σε πολίτη όταν ακόμη συζητιόταν η περιβόητη ρήξη : “τι φοβάσαι; μη χάσεις τα 300ευρώ;” Όμως από την αντιπαράθεση που είχε με τους εκπαιδευτικούς του ΠΑΜΕ, θα σταθώ στη σημειολογία και την ουσία όσων είπε στο Υπουργό ο “κόκκινος” αρχισυνδικαλιστής (δείτε στο βίντεο στο τέλος του άρθρου).
Κάλεσε την κυβέρνηση να πάρει θέση στο πώς ένας εκπαιδευτικός θα μπαίνει στην τάξη στα 67 του χρόνια «με τη μαγκούρα» για να διδάξει, όπως χαρακτηριστικά είπε, χαρακτηρίζοντας βάρβαρες τις αλλαγές που έρχονται στο ασφαλιστικό-συνατξιοδοτικό. Ο τύπος θέτει -όπως θα δείτε στο βίντεο- πρώτα το συνταξιοδοτικό των εκπαιδευτικών και μετά τα χιλιάδες κενά στα σχολεία. Κάτι που έχει τη σημειολογία του. Βέβαια δεν μας λέει στα πόσα χρόνια πρέπει να βγαίνει ο δάσκαλος στη σύνταξη. Στα 55; Στα 50; Στα 40; Δυστυχώς δεν είναι το μόνο το σύστημα που δημιουργεί τον κοινωνικό αυτοματισμό, είναι και κάτι παρανοϊκοί συνδικαλιστές σαν και αυτό τον τύπο, που μας λέει ότι ο δάσκαλος και ο καθηγητής με τα ροζιασμένα χέρια από τους τέσσερις μήνες που κάθονται το χρόνο, στα 67 τους δεν μπορούν να πιάσουν κιμωλία στα χέρια τους και σέρνονται πίσω από μια μαγκούρα… Δεν χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμός, μόνο αυτό: οι 67χρονοι μέχρι το 2009 που “έτρεχε” το χρήμα ήταν στυλοβάτες των κωλόμπαρων της χώρας, αλλά για να διδάξουν δε βαστάνε…
Το μόνο επιχείρημα των συνδικαλιστών που αξίζει μιας απάντησης είναι το “γιατί θα πρέπει να αυξήθουν τα όρια ηλικίας από τη στιγμή που δεν έφαγε τα λεφτά των Ταμείων ο κοσμάκης;” Η απάντηση απλή. Δυστυχώς τα λεφτά φαγωθήκανε, κουρευτήκανε, γίνανε δομημένα ομόλογα στο χρηματιστήριο και “πέταξαν” και δυστυχέστερα όχι μόνο δεν υπάρχει περίπτωση να επιστρέψουν στα ταμεία, αλλά ούτε να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι. Εξάλλου η επανάσταση αργεί… και δεν πρόκειται σίγουρα να γίνει με τις κινητοποίησεις “χάπενιγκς” του ΚΚΕ (σωστά το είπε ο Φίλης) που εκτονώνουν σαν τη βαλβίδα της χύτρας με τη λαϊκή οργή. Με δεδομένο ότι τα λεφτά “πέταξαν” και το γεγονός ότι η χώρα σέρνεται από την οικονομική ύφεση (ανεργία, μειωμένοι πόροι στα Ταμεία) και το δημογραφικό πρόβλημα, που ανάθεμα και αν ξέρουν οι συνδικαλιστές τις διαστάσεις πυρηνικής βόμβας που έχει πάρει, η αύξηση των ορίων είναι μονόδρομος, για να συνεχίσουν να υπάρχουν συντάξεις. Κι ακόμη κι αν δίνονταν σύνταξη στα 55 ή στα 50 για τους εκπαιδευτικούς μας (που σημαντικό ποσοστό των διευθυντών στα σχολεία αγγαρεύει τους πιτσιρικάδες συναδέλφους για να διεκπαιρεώσουν την ηλεκτρονική τους αλληλογραφία με το Υπουργείο, γιατί οι ίδιοι δεν ξέρουν υπολογιστές και δεν φρόντισαν να μάθουν) πόσο σοσιαλιστικό και πόσο κομμουνιστικό είναι να την πάρουν σε βάρος των παιδιών τους που δεν θα πάρουν σύνταξη ποτέ ή όταν γεράσουν θα ζουν από κάποιο επίδομα επιβίωσης και όχι έστω από μια πετσοκομμένη σύνταξη;
