Toυ Δημήτρη Παπαδάκη
Το 2015 ήταν οπωσδήποτε μια ενδιαφέρουσα χρονιά. Το πρώτο 7μηνο του 2015 ήταν το πιο πυκνό πολιτικά διάστημα του έτους και σίγουρα το πιο αινιγματικό. Tα όσα αντιφατικά έκανε κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης, η ανακολουθία εξαγγελίων και πράξεων, οι ριψοκίνδυνες επιλογές, όπως το δημοψήφισμα, της Πρώτης Φοράς Αριστερά δημιουργούν ένα ερώτημα που είναι υπαρκτό και πολύ καίριο. Ήταν απροετοίμαστοι και πολιτικά ανόητοι ή έδρασαν βάση κάποιου σχεδίου (πιθανώς εκπορεύομενου και από κάποια πρεσβεία στην Αθήνα) για να περάσει με πολύ λιγότερες αντιδράσεις στο λαό το τρίτο μνημόνιο; Όντως, όπως είπε ο Τσίπρας, η διαπραγμάτευση απέτυχε επειδή δεν υπολόγισαν σωστά οι κυβερνώντες μας τη δύναμη των τραπεζών και του χρήματος ή ο Σόιμπλε βάραγε το νταούλι και αυτοί προτίμησαν να χορέψουν από το χάσουν την καρέκλα της εξουσίας;
Το σίγουρο είναι ότι το 2016 βρίσκει την Ελλάδα με τη συντριπτική της πλειοψηφία -μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου- μνημονιακούς. Μόνο τα ποσοστά του ΚΚΕ, της Χ.Α και ένα μικρό ποσοστό των εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων είναι καθαρά αντιμνημονιακοί. Βέβαια τα κόμματα κάνουν τους ελιγμούς τους, ο ΣΥΡΙΖΑ με το δήθεν παράλληλο πρόγραμμα, η ΝΔ με το “ψηφίσαμε για να μείνουμε στο ευρώ, αλλά όχι τα μέτρα”… Σημασία έχει ότι όλοι είναι πια μνημονιάκηδες, αλλά κανείς τους ουσιαστικά δεν θέλει, δεν μπορεί ή δεν τολμά να κάνει τις ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα. Το στοίχημα για το 2016 είναι αυτό: να αρθεί μια έστω παθογένεια. Ούτε με το ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τη συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, άρθηκε έστω μια παθογένεια στο δημόσιο. Και αν μπήκαν κάπου σε μια κάποια τάξη ορισμένα πράγματα, αυτό έγινε για να βγουν οι στόχοι της δημοσιονομικής προσορμαγής. Πουθενά τα μέτρα που πάρθηκαν δεν είχαν το χαρακτήρα μιας ουσιαστικής μεταρρύθμισης, μιας επανεκκίνησης του δημοσίου τομέα και της οικονομίας. Μοιραία, λοιπόν, παρ’ ότι άλλοι έχουν την ταμπέλα του κρατιστή και άλλοι την ταμπέλα του νεοφιλελεύθερου, αμφότεροι πέταξαν τα βάρη στον ιδιωτικό τομέα. Το 2016 είναι χρονιά που η κοροϊδία πρέπει να τελειώσει, πρέπει να γίνουν βήματα για την άρση των παθογενειών, αλλιώς τελειώσαμε… Δυστυχώς όμως αυτό δεν θα γίνει! Σύντομα ο ΣΥΡΙΖΑ αναμένεται να διορίσει τους δικούς του διοικητές στα νοσοκομεία συνεχίζοντας -ως το πιο καθαρόαιμο πια δείγμα “του παλιού της μεταπολίτευσης”- την κομματικοποίηση του δημοσίου.
Τώρα λοιπόν που (σχεδόν) όλοι γίνανε μνημονιάκηδες, αλλά κανείς δεν θέλει να τα εφαρμόσει, τώρα θα αρχίζει να φουσκώνει το αντιμνημονιακό κύμα, αλλά το δυστύχημα αυτή τη φορά είναι ότι το αντιμνημόνιο εκφράζεται από πραγματικά άκρα και όχι αστεία! Εκτός… Εκτός και αν γίνονταν ένα θαύμα και η ελληνική κοινωνία “γεννούσε” κάτι πραγματικά καινούργιο. Πέντε χρόνια ομως χρεοκοπημένοι, μέσα σε βαθιά ύφεση, τη λιτότητα, διαιωνίζοντας τις παθογένειες που μας χρεοκόπησαν και η ελληνική κοινωνία δεν έχει “γεννήσει” τίποτα καινούργιο. Mάλλον γιατί η κοινωνία -η κρίσιμη μάζα της έστω- δεν θέλει ή και δεν μπορεί να αλλάξει, να “γεννήσει” κάτι καινούργιο. Είμαστε μάλλον μουλάρια, γιατί τα μουλάρια δεν γεννούν…
