Του Δημήτρη Παπαδάκη
Ασφαλιστικό λοιπόν! Οι συνταξιούχοι στην Ελλάδα είναι περίπου 2,7 εκατομμύρια, οι καταγεγραμμένοι άνεργοι είναι 1,4 εκατομμύρια περίπου και οι εργαζόμενοι είναι κάπου 3,4 εκατομμύρια μόλις. Την κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων την ξέρουμε : χρηματιστήριο, δομημένα ομόλογα, PSI. Επόμενως για το ασφαλιστικό δεν υπάρχει παρά μόνο μια λύση : η ανάπτυξη και η μείωση της ανεργίας. Όλα τα άλλα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.
Η διαχείριση του ασφαλιστικού τα τελευταία χρόνια ήταν τραγική. Με το ξέσπασμα της κρίσης εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι εξωθήθηκαν, αλλά και τους επετράπη να βγουν σε πρόωρες συντάξεις, βάζοντας έτσι την αφόπλακα στο ασφαλιστικό. Η λύση στο γρίφο που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απαράδεκτη. Πρώτα απ΄όλα γιατί οι μειώσεις που θα γίνουν, θα γίνουν πάνω – κάτω στη λογική των οριζόντιων περικοπών και κερδισμένοι θα είναι οι υψηλοσυνταξιούχοι, άνθρωποι δηλαδή που συνήθως έχουν τον τρόπο τους… Έπειτα η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι καθαρά ταξική, αφού προβλέπει για τα επόμενα λίγα χρόνια συνταξιούχους δύο ταχυτήτων, με προφανή ψηφοθηρική στόχευση από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Οι συνταξιούχοι που θα δουν τις συντάξεις τους να μην μειώνονται (προσωρινά) και όσοι πάρουν τα επόμενα λίγα μειωμένες κάπως συντάξεις αλλά θα προσδοκούν άμεσα αυξήσεις. Αμφότεροι μετά από τις τόσες μειώσεις των προηγούμενων ετών τουλάχιστον δεν θα αναθεματίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όμως αυτό βιώσιμο; Όχι, δεν είναι βιώσιμο. Και δεν είναι βιώσιμο ούτε για τα νέα παιδιά που σήμερα μαστίζει η ανεργία και μάλλον δεν θα πάρουν ποτέ σύνταξη, ούτε για τους σημερινούς 50άρηδες που το 2030 που θα βγούν στη σύνταξη θα πάρουν -αν πάρουν- το ξεροκόμματο της κατώτατης εθνικής σύνταξης που θα είναι κάπου στα 300ευρώ.
Η “αλληλλεγύη” των γενεών συνεχίζεται εις βάρος των νεότερων. Αντίς για κεφαλαιοποιητικό σύστημα παραμένουμε κολλημμένοι και σε τροχιά χρεοκοπίας με το ανταποδοτικό, αφού με τις εισφορές των σημερινών εργαζομένων πληρώνονται οι συντάξεις. Το επιχείρημα “πλήρωνα εισφορές…” είναι δίκαιο, αλλά δεν ισχύει, δυστυχώς. Το ασφαλιστικό χρειάζεται οπωσδήποτε ένα συμμάζεμα, αλλά όχι αυτό που προτείνεται. Με το προσδόκιμο ζωής να αυξάνει, τη χώρα να γερνά και τη οικονομία στη κατάσταση που όλοι ξέρουμε, οι πρόωρες συντάξεις είναι πολυτέλεια. Οι διπλές, τριπλές συντάξεις κάποιων βολεμένων ή τέλος πάντων έχοντων οικονομική άνεση, πρέπει να περιοριστούν και να μειωθούν. Στο ασφαλιστικό υπάρχουν κατέχοντες που πρέπει κάποια στιγμή να δώσουν τον οβολό τους, όχι προς χάριν των δανειστών, αλλά προς χάριν των παιδιών τους. Σήμερα με τις συντάξεις ζουν πολλοί άνεργοι, ενώ το λογικό θα ήταν το παιδί που δουλεύει και αμοίβεται να βοηθά τους συνταξιούχους γονείς του. Με ένα συμμάζεμα στο ασφαλιστικό και με πολιτικές ανάπτυξης (που είναι άλλη μεγάλη κουβέντα) ίσως το λογικό να γίνει πράξη. Το βέβαιο είναι πως με το αρνούμαστε κάθε αλλαγή και να λέμε “εγώ πλήρωνα εισφορές, άρα δικαιούμαι”, δεν πετυχαίνουμε τίποτε, αργά ή γρήγορα και μειώσεις θα γίνουν και ασφαλιστικό σύστημα για τους νεότερους δεν θα υπάρξει.
