Του Δημήτρη Παπαδάκη
Ένας χρόνος Αριστερά… Ένας χρόνος αρκετά διδακτικός για όλους. Κατ΄αρχήν, όταν λέμε Αριστερά για το ΣΥΡΙΖΑ δείξαμε με το προηγούμενο κειμενό μας, ότι μιλάμε για μια διαφορά απόχρωσης από τη Δεξιά. Αυτός ο χρόνος της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έδειξε πόσο είναι φοβερό ένα κόμμα του καπιταλιστικού πλαισίου να χρησιμοποιεί τα σχήματα και τη ρητορική της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και τα αντιευρωπαϊκά της αισθήματα. Ένα χρόνο όμως ο ΣΥΡΙΖΑ στην Κυβέρνηση έδειξε -σε συνδυασμό με την κριτική που ασκούσε όσο ήταν στην αντιπολίτευση- και κάτι ακόμη. Έδειξε ακόμη δεν έχει ξεπεράσει τον Εμφύλιο Πόλεμο, ότι έχει μια βαθιά μανιχαϊστική θεώρηση των πραγμάτων. Τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε με μια έπαρση “γιατί τον δικαιώνει η ιδεολογία και το ηθικό του πλεονέκτημα”.
Όμως η ιδεολογία του και ο μανιχαϊσμός του κάθε άλλο, παρά τον δικαιώσαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να κρύψει την ανικανότητά του και την ανυπαρξία σχεδίου από μέρους του προβάλλοντας τους μύθους της Ελληνικής Αριστεράς. Όμως η παταγώδης αποτυχία στη διαπραγμάτευση και το τρίτο Μνημόνιο ανέδειξαν την ανεπάρκειά του. Η διακυβέρνηση της χώρας από το ΣΥΡΙΖΑ αυτό τον ένα χρόνο έδειξε ξεκάθαρα πως η χρησιμοποίηση της αντικαταπιταλιστικής ρητορικής από μέρους του δεν ήταν απλά ένας τρόπος προσέλκυσης ψήφων, είχε επιπτώσεις και στον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ, πίστεψε δηλαδή πως θα μπορούσε να αλλάξει την Ευρώπη, χωρίς να έχει συναίσθηση του ειδικού του βάρους. Και έπειτα, έδειξε όλες αυτές τις ιδεοληψίες, για την παιδεία, την αριστεία, το μεταναστευτικό, τις επενδύσεις, τις αποκρατικοποιήσεις, τη συμβολοποίηση μερικών πολύ μικρών κοινωνικών ομάδων (καθαρίστριες ΥΠΟΙΚ, ΕΡΤ).
Ωστόσο, στο ΣΥΡΙΖΑ κατάλαβαν γρήγορα πως η μεταστροφή θα γίνονταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και έτσι το πλάνο που έκτοκτε μπορούσε να υπάρξει ήταν η διατήρηση στη εξουσία με κάθε τρόπο και “να αρπάξουμε ό,τι μπορούμε”. Το ηθικό πλεονέκτημα απωλέσθη με το Φλαμπουράρη και το νερό της πισίνας του, με τα ξεχασμένα εκατομμύρια του Σταθάκη, με τη λεφτά της μάνας της Βαλαβάνη και τους χιλιάδες διορισμούς συγγενών και φίλων σε θέσεις μετακλητών. Από το δημοψήφισμα και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τίποτε άλλο από μια δράκα ανθρώπων που προσπαθούν να φτιάξουν ένα μηχανισμό εξουσίας “τύπου ΠΑΣΟΚ” για να διατηρηθεί στην εξουσία όσο το δυνατόν περισσότερο. Από εδώ και πέρα το μόνο σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ είναι το Μνημόνιο και η επίδειξη μιας δήθεν σκληρής διαπραγμάτευσης. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας αδίστακτος προσωπαγής μηχανισμός εξουσίας, ο οποίος συνδιαλέγεται ωφελιμιστικά και μόνο με τις ιδέες και τους μύθους της Ελληνικής Αριστεράς. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κάτι διαφορετικό δεν θα γιόρταζε με τόσο απύθμενο θράσος τα Μνημόνια και την εξουσία του.
