Toυ Δημήτρη Παπαδάκη
Η παράσταση που ανέβασε το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου “Εκάβη, μια πρόσφυγας” στην Αρχαία Στράτο είχε ελεύθερη είσοδο, αξίζει όμως να πληρώσει κανείς το οποιοδήποτε εισιτήριο για να τη δει. Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, φυσικά, μετά από τόσες δεκαετίες στο θέατρο δεν είχε να αποδείξει κάτι… απλώς επιβεβαίωσε τον τίτλο της σπουδαιότερης ίσως εν ζωή τραγωδού. Ήταν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ. Όπως επίσης οι υπόλοιποι Αγρινιώτες ηθοποιοί που την πλαισίωναν. Ιδίως η Κάτια Ζαρκάδα στον απαιτητικό ρόλο της Κασσάνδρας εντυπωσίασε.
ΑΡΚΕΙ να είχε κάποιος την υπομονή να αντέξει τα πρώτα δέκα περίπου λεπτά της παράστασης όπου η εισαγωγή του σκηνοθέτη Νίκου Καραγέωργου χρειάζονταν αρκετή στωική υπομονή. Ο Νίκος Καραγέωργος έδειξε το χειμώνα που πέρασε ότι μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα στο ΔΗΠΕΘΕ -έχει την παιδεία και το ταλέντο για αυτό- όμως στην προκειμένη περίπτωση έκανε ένα σημαντικό λάθος, που ευτυχώς το διόρθωσε ως ένα βαθμό, η επιλογή και η ερμηνεία της Μπεμπεδέλη. Το πρόβλημα ήταν πρωτίστως η σύλληψη του σκηνόθετη να ράψει κομμάτια της “Εκάβης” και των “Τρωάδων” του Ευρυπίδη στο κοστούμι του προσφυγικού προβλήματος. Η αιχμάλωτη πολέμου Εκάβη μπορεί να υπομένει πολλά δεινά όμοια με αυτά που οι υπομένουν οι πρόσφυγες πολέμου, όμως η συσχέτιση είναι ατυχέστατη. Η βασίλισσα Εκάβη δεν μπήκε σε καράβι, όχι για τους λόγους που μια Σύρια σήμερα αντικρύζει για πρώτη φορά τη θάλασσα φτάνοντας στο Τσεσμέ για να περάσει απέναντι στη Χίο. Μια Σύρια μάνα μπορεί να θρηνεί σήμερα για το πνιγμένο της παιδί, όπως η Εκάβη θρηνούσε για τον Αστυάνακτα, αυτό όμως δεν συσχετίζει τις τραγωδίες του Ευρυπίδη με το σημερινό προσφυγικό πρόβλημα. Ούτε κατά διάνοια αποτελεί κάποια περίπτωση (μετα/μοντέρνου) αναστοχασμού των τραγωδιών του Ευρυπίδη.
Ο φράκτης που έστησε ο Καραγέωργος στο βάθος του σκηνικού θύμιζε πράγματι την Ειδομένη, αλλά ο ερειπιώνας της Τροίας δεν ήταν hot-spot. H μετανάστρια στην αρχή του έργου, καταλάβαινες ότι ήταν μετανάστρια μόνο αν διάβαζες το πρόγραμμα, γιατί περισσότερο έμοιαζε με κάποιον παντογνώστη αφηγητή ή με κάποιον που προεξαγγελτικά προσπαθούσε να σου υποβάλλει με το έτσι θέλω την ιδέα πως αυτό που θα δεις ύστερα καλά και ντε πρέπει να το δεις υπό το πρίσμα του προσφυγικού. Ευτυχώς η ερμηνεία της Μπεμπεδέλη “έθαψε” όλες αυτές τις σκηνοθετικές προσδοκίες και υπέβαλλε το θεατή σε αυτό που πραγματικά είναι η αττική τραγωδία. Όσο για τον κάπως αγγελοπουλικά σκηνοθετημένο τυμπανιστή θύμισε έντονα στη “συνομιλία” του με τον… φράκτη, τον τυμπανιστή του Παπαϊωάννου στη τελετή έναρξης των Ολυμπιακών της Αθήνας που συνομιλούσε με τον “αρχαίο” τυμπανιστή στο μάτριξ του σταδίου.
Το σημαντικότερο όμως είναι πως η Εκάβη της Μπεμπεδέλη, νίκησε κατά κράτος την Εκάβη-πρόσφυγα που συνέλαβε ο Ν. Καραγέωργος.
YΓ: Το ηχητικό με τα λόγια του Ταλθύβιου γιατί να έχει ένα εφέ τέτοιο που να μην μπορεί να ξεχωρίσει κανείς τι λέει; Ήμαρτον δηλαδή.
