Του Δημήτρη Παπαδάκη
Υπάρχουν μερικά εγκλήματα που δεν διορθώνονται. Ό,τι συνέβη στην Ελλάδα επί 27 χρόνια με την ιδιωτική τηλεόραση είναι έγκλημα διαπαιδαγώγησης πρωτίστως και δευτερευόντως οικονομικό. Επί 27 χρόνια τρεις τουλάχιστον γενιές Ελλήνων διαπαιδαγωγήθηκαν από μια τηλεόραση που αποβλάκωνε και εξαχρείωνε ταυτόχρονα τον Έλληνα. Και αυτό δυστυχώς είναι κάτι που δεν διορθώνεται. Ας μην έχουμε καμία αμφιβολία στην εποχή που ζούμε η τηλεόραση και τα media γενικότερα, αλλά ιδίως η τηλεόραση, είχε το ρόλο του δασκάλου στην κοινωνία, γιατί έχει τη δυνάμη να επιβάλλει συμπεριφορές, ενδιαφέροντα, πληροφορίες.
Τα τηλεπαράθυρα, οι τηλεδίκες, τα reality, τα ερωτοδικεία, οι Κορομηλάδες, οι Μενεγάκες, οι Ευαγγελάτοι με τις φραπελιές, οι Τατιάνες με τις τατανιές τους, oι Μικρούτσικοι, o Mr. Μπούτια, ο Κατέλης, η Τζούλια, η Πάνια, οι Πρετεντέρηδες, οι ζούγκλες, οι μαγειρικές, οι μόδες, το αχαλίνωτο life-style… Στην τηλεόραση, όπως έλεγε και ένας φιλόσοφος της εποχής μας, “όλοι συνωθούνται και κατακρούονται, χορεύουν, τραγουδούν, βιάζουνται, σκούζουν, βρίζουνται, μαχαιρώνουνται, γελούν, συνουσιάζουνται στο αλκοολικό πανηγύρι του κόσμου…” Και από πίσω τους πακτωλοί εκατοντάδων εκατομμυρίων, θαλασσοδανεισμένων στην καλύτερη περίπτωση με εγγύηση τα στρουμφάκια…
Αυτό το έγκλημα ο ΣΥΡΙΖΑ με τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες, όχι μόνο δεν το τιμώρησε, αλλά το επικρότησε, μη βάζοντας κανένα ποιοτικό κριτήριο. Μόνο το πορτοφόλι. Έτσι προστέθηκαν στο χώρο της τηλεόρασης οι…. ηθικοί αδάμαντες Μαρινάκης και Καλογρίτσας… Έτσι χάθηκε μια σπουδαία ευκαιρία, ο ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς για άλλη μια φορά θυσίασε κάθε τι καλό θα μπορούσε να προκύψει, για να αποκτήσει κάποια δικά του κανάλια και να αποκομίσει τα όποια επικοινωνιακά οφέλη από το show της διαδικασίας.
