Βλέποντας κι εγώ τις εικόνες από την χθεσινή επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Αγρίνιο, σκέφτηκα ότι δεν θα αλλάξουμε ποτέ. Το περιγράφει πολύ καλά σε ανάρτηση του στο facebook, ο καλός φίλος Λεωνίδας Φραγκούλης.
Γράφει λοιπόν ο Λεωνίδας
“και να οι κομματικές περαντζάδες, και να οι Κούληδες, και να οι συμπαρατρεχάμενοι, και να κάποιοι ηλικιωμένοι άνθρωποι που στριμώχνονται για να σαλιώσουν το μάγουλο του σωτήρα, και να κάποιοι νέοι άνθρωποι που, αντί να έχουν στραμμένο το βλέμμα ψηλά, ξιφασκούν στα φουαγέ των αιθουσών για να πάρουν θέσεις στα κομματικά επιτελεία και να γίνουν από τώρα φάτσες αναγνωρίσιμες και αρεστές. Αστυνομία παντού, μη και πάθει τίποτα καμιά τρίχα της κεφαλής του Κούλη και όλων των Κούληδων που για να περπατήσουν δεν χρειάζονται προστασία αλλά την απαιτούν για να νοιώσουν σπουδαίοι, ξεχωριστοί ίσως και ψηλότεροι. Και να οι θεσμικοί φορείς από κοντά, με δώρα, με παράτες, με ταγέρ και λιπαρές συμπεριφορές στα όρια του γλειψίματος. Και να σου οι λόγοι οι μακρόσυρτοι και τόσο περιττοί, που δεν λένε τίποτα το σημαντικό, τίποτα το ενδιαφέρον.
Και όλα αυτά πάνω σε μια ρημαγμένη γη. Πάνω στα οστά ενός τόπου που, χρόνια τώρα, έχει αντικαταστήσει κάθε αξιακό σύστημα με τη πονηριά, την ευκολία, την απλοϊκότητα, τη χοντροκομμένη χωριατιά, τη καθημερινή ατέρμονη και ατελέσφορη τρεχάλα. Που φταίει για όλα και για τίποτα. Που δεν ξέρει τι του γίνεται. Που στήνει κώλο για υποσχέσεις σωτηρίας, και γίνεται πρόθυμος συνεργός σε κάθε πουστιά και διαολιά.
Ο άλλος, αφήνει το σπίτι του με το ψυγείο άδειο και το ρεύμα κομμένο και τρέχει να ασπαστεί τους Κούληδες. Και ο άλλος, από την άλλη μεριά, κάθεται 8 ώρες στο καφενείο, πίνει 200 μπύρες με λεφτά που μονίμως του λείπουν και γκρινιάζει για όλα, ακροβατώντας πάνω σε ιδεολογικές γκρεμίλες κατάλληλες μόνο για κουβέντα και μεζέ.
Αν είναι να γίνει κάτι σ’ αυτό τον τόπο θα γίνει μόνο, μόνο εκ των έσω. Όταν καταλάβει ο καθένας, εξ ημών, ότι πρέπει να αλλάξει ΠΡΩΤΑ αυτός έστω κι αν αλλάξει ΜΟΝΟ αυτός.”
Γ.Κ.
