ΤΟΥ ΦΑΝΗ ΖΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ*
Ένα φάντασμα πλανιέται χρόνια τώρα πάνω από την χώρα μας, τα τελευταία στην Ευρώπη και την Αμερική και τώρα λόγω παγκοσμιοποίησης σχεδόν παντού. Είναι το φάντασμα του «λαϊκισμού», που όλοι ξορκίζουν, αλλά οι περισσότεροι τον κρυφο-λατρεύουν και τον κρυφο-διακονούν. Παρ’ όλο που τα χαρακτηριστικά του μένουν σκόπιμα ακαθόριστα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο λαϊκισμός είναι ένα «κίνημα» ή «σύστημα» που κλιμακωτά και σωρευτικά, λιβανίζει το λαό, τον αποπροσανατολίζει, τον ψευτοψωμιζεί, τον ευτελίζει, τον εξανδραποδίζει, τον ροκανίζει και τελικά τον αφανίζει.
Ο λαϊκισμός φυτρώνει και φουντώνει τόσο σε χώρες αναπτυγμένες, που περνούν βαθιά κρίση (μετά από ένα «άτυχο» πόλεμο ή μετά μια μεγάλη κοινωνικο-οικονομική δυσπραγία), όσο και προπάντων, σε χώρες υπανάπτυκτες ή ημιαναπτυγμένες, που δεν έχουν στέρεες δομές, θεσμούς και πολιτική παιδεία. Οι νοτιοαμερικανικές «δημοκρατίες» και ο «τρίτος κόσμος» αποτελούν τα πιο χειροπιαστά δείγματα αυτής της κατηγορίας, όπου εντάσσεται και η χώρα μας, μετά μάλιστα την ανάληψη της εξουσίας από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τους ξεπεράσαμε όλους!… Βέβαια τον λαϊκισμό στην Ελλάδα τον άσκησαν όλοι οι πολιτικοί από το 1950 και μετά, σε διάφορες εκτάσεις και εντάσεις, τον κορύφωσε το ΠΑΣΟΚ το 1981, αλλά ακόμα και τότε δεν έφθασε στο σημερινό, απίστευτο μέγεθος που τον έφτασαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ…
Ας δούμε επτά «αξιώματα της σοφίας» του λαϊκισμού, που μοιάζουν με προτομές του Ιανού, έχουν δηλαδή δύο όψεις η καθεμιά που τις κάνουν επτά πληγές για όλους…
Δηλαδή:
1) Η μια όψη : «Θαυμασμός και λατρεία για τον λαό», που είναι «πάνσοφος», «πάνκαλος», «πανάρετος», «παντοδύναμος», «κυρίαρχος» κ.λ.π. Έτσι, ο λαός από «αποπαίδι» που ήταν, νοιώθει με μιας «αφέντης», καθώς μάλιστα, μετέχει σε «φορείς» που χαλκεύει για πάρτη του ο λαϊκισμός. (π.χ. η επιτροπή για το Σύνταγμα του Τσίπρα.)
Η άλλη όψη: Οι φορείς είναι μόνο για το θεαθήναι, ο λαός δεν έχει κανένα ουσιαστικό λόγο, η λαϊκίστικη κυβέρνηση δεν κάνει ποτέ ουσιαστικό διάλογο με τις επαγγελματικές τάξεις, κατακεραυνώνει αιτήματα που είχε μανιακά υποστηρίξει σαν αντιπολίτευση, παρατάσσει ΜΑΤ απέναντι στους απεργούς-διαδηλωτές και τους ψεκάζει, υποτιμά και επιτιμά όλα τα λαϊκά αιτήματα.
2) Η μια όψη: «Ισότητα και ισονομία». Όλα τα μέλη του λαού είναι ίσα, έχουν ίσα δικαιώματα κι ευκαιρίες, για ίσες θέσεις και απολαβές. Ο ισχυρισμός ότι υπάρχουν διαφορές είναι «ελιτισμός» κατάπτυστος και καταδικαστέος…
Η άλλη όψη: Η ισότητα δεν αποτελεί παρά ισοπέδωση προς τα κάτω, επικράτηση προς τα κάτω, επικράτηση των μετρίων και των ανίκανων, απαξίωση της αξιοκρατίας (που εμπαίζεται και χρησιμοποιείται για να εμπαίζονται οι αφελείς …)Στην ουσία το κλασικό κομμουνιστικό σύνθημα, «καθένας ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του» γίνεται: «Καθένας ανάλογα με την κομματική ταυτότητά του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του κόμματος»!…
3) Η μια όψη: «Οικονομική δικαιοσύνη» που την εξασφαλίζουν απ’ τη μια ο «πόλεμος κατά των προνομιούχων» και από την άλλη οι «παροχές στους μη προνομιούχους», προπάντων σε ώρες που ο λαός παίρνει τον λόγο και δίνει ψήφο… Οι δικαιο-παροχές» υλοποιούνται με τους καταρράκτες των προσλήψεων στο Δημόσιο, με πλασματικές αυξήσεις (στυλ Κατρούγκαλου) και υποσχέσεις μεγάλων έργων (εγκαίνια από τον Τσίπρα δρόμων που βρίσκονται ακόμα υπό κατασκευή!…)
Η άλλη όψη: Ο αντικαπιταλισμός του λαϊκισμού δεν είναι παρά μια αλλαγή καπιταλιστών και ανταλλαγή τους με «νέα τζάκια», πιο βολικά και πιο ξύπνια από τα παλιά (π.χ. νέοι καναλάρχες).
Η στοργική στέγαση του «λαού» στο Δημόσιο αποθεώνει το ρουσφέτι που «θα καταργούσε ακαριαία» ο λαϊκισμός μετατρέπει τις στρατιές των προσλαμβανόμενων «πελατών» σε υποχείρια και υποζύγια της κυβέρνησης, που τους εκβιάζει να την ψηφίσουν για να μην χάσουν τη θέση τους (π.χ. οι 27500 προσλήψεις στη «ζούλα» από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και η όποια συνέχεια έπεται…). Η τερατώδης διόγκωση του δημόσιου τομέα, που κάνει πιο φαύλη και δυσκίνητη την διοίκηση εκτινάζει στους αιθέρες τα δημόσια ελλείμματα και καταβαραθρώνει την οικονομία επιβάλλοντας την «μονόπλευρη λιτότητα» δεν απασχολεί καθόλου την λαϊκίστική κυβέρνηση (αντίθετα το… διασκεδάζει όπως ο Κατρούγκαλος με ηλίθιες δηλώσεις…).
4) Η μια όψη: «Λαϊκή γλώσσα, Λαϊκή παιδεία, Λαϊκή υγεία, Λαϊκό περιβάλλον, Λαϊκή πληροφόρηση»… Ο λαϊκισμός «μιλάει την γλώσσα του λαού»… «νοιάζεται για την μόρφωση του λαού»… «ενημερώνει τον λαό, αδιάκοπα και αδιάβλητα»…
Η άλλη όψη: Γλωσσικά, για τον λαϊκισμό «λαϊκή γλώσσα» σημαίνει ένα ά-μορφο, ά-σχημο, ά-χαρο ιδίωμα, βαρβαρικό και ψευτοεπιστημονικό, αγοραίο και αγροίκο, όπου η γλωσσική φτώχεια είναι ευθέως ανάλογη με τη φτώχεια της σκέψης…
Εκπαιδευτικά, ο λαϊκισμός οργανώνει μια παιδεία που μοναδική της οργάνωση είναι η κυριαρχία των απαίδευτων αλλά λαϊκιστικά- κομματικά πεπαιδευμένων… και καρπός της, η μαζική παραγωγή πτυχιούχων ανίδεων, και επιστημόνων που δεν «επίστανται» παρά τα αλφαβητάρια των «κινημάτων»…(βλέπε Φίλης-Λιάκος).
Υγειονομικά, ο λαϊκισμός προσφέρει νοσηλεία «πάμφθηνη» αλλά τόσο φτηνή σε ποιότητα, ώστε ισοδυναμεί με μη-νοσηλεία, μη-περίθαλψη, μη-υγεία, και με πανάκριβα πληρωμένη ταλαιπωρία…(βλέπε την κατάντια των νοσοκομείων μας).
Περιβαλλοντικά, επιβάλλει «δρακόντεια μέτρα», που δεν αγγίζουν καν τις αιτίες της μόλυνσης, αλλά στραγγίζουν ως την τελευταία σταγόνα την υπομονή και την αναπνευστική αντοχή των πολιτών …
Ενημερωτικά, αρνιέται κάθε πληροφόρηση που δεν ελέγχεται από αυτόν, που δεν εκπέμπεται από αυτόν, που δεν εκθειάζει και δεν αξιολογεί αυτόν. Όλα τ’ άλλα ΜΜΕ είναι «κίτρινα», «συκοφαντικά», «συνωμοτικά», «ανθρωποβόρα», ώστε το μόνο που τους πρέπει είναι το φίμωτρο και ο βούρδουλας. Αντίθετα, ο Τύπος που τον υμνεί, είναι «υπόδειγμα αντικειμενικής δημοσιογραφίας, που αγωνίζεται στις επάλξεις της Δημοκρατίας»…
5) Η μια όψη: «Πίστη, πάθος και αφοσίωση» στις λαϊκές αρχές, στο λαϊκό κίνημα, στους λαϊκούς ηγέτες, που είναι καλύτεροι απ’ όλους, αγνότεροι απ’ όλους, σοφότεροι απ’ όλους. Εφ’ ω και οι οπαδοί πρεσβεύουν το «πίστευε και μη ερεύνα» – προπάντων, «μη ερεύνα» τους κρυφούς «στόχους» του κινήματος και τις απόκρυφες πηγές της ηγετικής χλιδής.
Η άλλη όψη: Ο λαϊκισμός καλλιεργεί τον τυφλό φανατισμό, μανιχαϊσμό, μισαλλοδοξία, ρατσισμό, χωρίζοντας την κοινωνία σε δικούς μας και εχθρούς, άσπρους και μαύρους, άσπιλους και βδελυρούς. Αυτονόητο χρέος των πρώτων είναι να εξοβελίσουν, αν όχι ν’ ανασκολοπήσουν, τους δεύτερους ώστε να μην απειληθεί ποτέ η βασιλεία του λαϊκισμού από σκευωρίες του καπιταλισμού και του «ελιτισμού»…
6) Η μια όψη: «Καθαρότητα και μοναδικότητα ιδεών και ήθους». Μια και εκείνες και τούτο είναι «λαϊκά», δεν μπορεί παρά να είναι αγνά, ανόθευτα, πρωτότυπα, ανεπανάληπτα. Τίποτα δεν μπορεί να τα μολύνει και τίποτα δεν μπορεί να τ’ αμφισβητήσει.
Η άλλη όψη: Ο λαϊκισμός δεν κάνει τίποτ’ άλλο παρά να ιδιοποιείται τις προοδευτικές ιδέες – που ταχύτατα τις διασύρει και τις διαβάλλει, αφού ούτε μπορεί, ούτε θέλει να τις κάνει πράξη.
Διαλαλώντας πως το ήθος είναι εξ’ ορισμού άμεμπτο και αδιάβλητο, πάνω από κάθε κατηγορία και κάθε απόδειξη ενοχής, δεν διστάζει μπροστά στις θρασύτερες αθλιότητες, λαθροχειρίες και συμμορίες… προσεταιρίζεται τους πιο αδίστακτους καιροσκόπους που «εξαγνίζονται» στην κολυμπήθρα του… θεωρεί το «λαϊκό βιός» κτήμα δικό του και το λεηλατεί αναίσχυντα… και κατακεραυνώνει τους κατήγορούς του, καταγγέλλοντας τους πως τον συκοφαντούν για να υπηρετήσουν (αυτοί!) δόλιους σκοπούς.(βλέπε λόγους Τσίπρα)
Με ένα λόγο: η «ιδεολογία» μεταφράζεται σε ιδιοτέλεια, το «ήθος» είναι ολότελα άηθες, η «πρόοδος» που ο λαϊκισμός ευαγγελίζεται, δεν αποφέρει παρά προσόδους στους προκαθημένους του…
7) Ο «λαϊκός ηγέτης» (και οι δύο όψεις), που ενσαρκώνει όλες τις αρετές του λαού, εκφράζει όλες τις «αρχές» του λαϊκισμού, «υλοποιεί» όλες τις υποσχέσεις – γι’ αυτό και είναι αλάθητος, αδιαμφισβήτητος, αναντικατάστατος. Λαϊκή κυριαρχία σημαίνει παγκυριαρχία του Αρχηγού-γιατί χωρίς τον Αρχηγό δεν υπάρχει λαός και χωρίς λαό δεν μπορεί να άρχει ο Αρχηγός.( Γι’ αυτό και τον Τσίπρα τον φυλάνε 400 αστυνομικοί).
Νομίζω ότι σας έδωσα όσο πιο σύντομα μπορούσα τα 7 «αξιώματα» του λαϊκισμού, που δυστυχώς, δεν άλλαξαν καθόλου από το 1989 που με ένα παρόμοιο άρθρο μου είχα περιγράψει. Τότε με αφορμή τον ασύδοτο Πασοκικό λαϊκισμό και Αυριανισμό, σήμερα με αφορμή τον βάρβαρο και άκρως επικίνδυνο λαϊκισμό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ… Δυστυχώς η «ιστορία επαναλαμβάνεται» στην χειρότερη μάλιστα εκδοχή της, γιατί ο «εξυπνότερος λαός του κόσμου» που είναι ο Ελληνικός, δεν μπορεί να ξεχωρίσει την υπεύθυνη αλήθεια από τα πλανερά συνθήματα, τις πραγματικές «παροχές» από τα δολώματα, το ουσιαστικό συμφέρον από τις φενάκες και τις παγίδες, που του πλασάρει η εθνικολαϊκιστική συμμορία που ο ίδιος έφερε στην εξουσία. Στερημένος οικονομικά, ανώριμος πολιτικά, ακαλλιέργητος πνευματικά, εξακολουθεί να κυνηγάει την εύκολη «αφθονία», την «κοινωνική φιγούρα», την «επαγγελματική βόλεψή του », αδιαφορώντας για τις ηθικές αναστολές…
Έχει δηλαδή οργανώσει το καλύτερο περιβάλλον για να ανθίσει ο φαιοκόκκινος λαϊκισμός, που αυτή τη φορά όμως, λόγω έλλειψης αντίστασης, μπορεί να βάλει στην λεγόμενη και «ομορφότερη χώρα του κόσμου» την οριστική ταφόπλακα !…
* Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι εκτελεστικός Πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και Τ. Πρόεδρος της Ένωσης Επαρχιακού Τύπου.
