Γράφει ο Πέτρος Λάζος @ capital.gr
Υπάρχουν δύο δημοσιογραφικά κλισέ, τα οποία είναι διαχρονικά συνδεδεμένα με τη διενέργεια ανασχηματισμού της εκάστοτε κυβέρνησης. Το πρώτο είναι το all time classic και ιστορικό, “Ώδινεν όρος και έτεκε μυν”. Ενώ το δεύτερο το (σχετικά) πιο πρόσφατο “Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα αλλιώς”…
Καμία από αυτές τις δύο τυποποιημένες φράσεις-τίτλους όμως, δεν ταιριάζει στον ανασχηματισμό ο οποίος έγινε την προηγούμενη Παρασκευή το βράδυ. Δεν μπορεί κάποιος ν’ αποκαλέσει “μυν” (δηλαδή ποντίκι), μια κυβέρνηση η οποία έχει περισσότερα μέλη από αυτήν που διαδέχεται. Ούτε βέβαια μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν άλλαξε ουσιαστικά κάτι, όταν το ένα τρίτο (σχεδόν) των μελών είναι καινούργιοι υπουργοί…
Πως λοιπόν θα μπορούσε κανείς ν’ αποκαλέσει τη νέα κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ.; Σίγουρα όχι “Dream Team”, όπως το “διέπραξαν” ορισμένες διαρροές από το Μαξίμου (με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν σε ατελείωτα γέλια, όσοι το άκουσαν).
Επειδή, όταν π.χ. αποπέμπεται ο πετυχημένος (με κριτήριο την επιτυχία των στόχων) και εμπειρότατος με τον σχετικό κρατικό μηχανισμό Τρύφων Αλεξιάδης από την γλυκύτατη Κατερίνα Παπανάτσιου, οι υψηλές επιδόσεις και η επιτυχία κάθε άλλο παρά εξασφαλισμένα είναι. Ειδικά όταν η εμπειρία της πραγματικά συμπαθέστατης βουλευτού Μαγνησίας, περιορίζεται στη διεύθυνση λογιστηρίου ενός αγροτικού συνεταιρισμού, στην ιδιοκτησία φοροτεχνικού γραφείου και στην έντονη κομματική δράση. Η κυρία Παπανάτσιου βέβαια, μετά από μερικές εβδομάδες, θα έχει μόνο νομοθετική αρμοδιότητα στον τομέα των εσόδων (από 1ης Ιανουαρίου η Γ.Γ.Δ.Ε. μετατρέπεται σε Ανεξάρτητη Αρχή). Και πάλι όμως, η έλλειψη ικανής εμπειρίας είναι εκκωφαντική…
Η επιτυχία είναι επίσης εξαιρετικά αμφίβολη, όταν π.χ. στο κρισιμότατο (ειδικά κατά την διάρκεια της 2ης αξιολόγησης, λόγω των γνωστών προαπαιτούμενων στα εργασιακά) υπουργείο Εργασίας, τοποθετείται μια κοπέλα 31 ετών, με μηδενική εργασιακή εμπειρία στον ιδιωτικό τομέα και αντίστοιχη λίγων μηνών, στον δημόσιο. Όσες σπουδές και αν έχει η (επίσης γλυκύτατη) κύρια Αχτσιόγλου, όση εμπειρία και αν απέκτησε στις διαπραγματεύσεις με την Quadriga, το να διοικείς το υπουργείο Εργασίας απαιτεί πολλές περισσότερες ικανότητες και πολύ μεγαλύτερη εμπειρία από ό,τι χρειάζεται μία αντιπαράθεση επιχειρημάτων…
Όπως καταλαβαίνετε, τα ευφυολογήματα περί Dream Team καλύτερα θα είναι να αποφεύγονται. Ειδικά από το μέγαρο Μαξίμου. Θα μου πείτε, εδώ ο πρωθυπουργός είπε δημόσια ότι δεν μπορεί “κανείς να είναι καταληψίας Δημόσιας περιουσίας”, δεν θα μιλά το περιβάλλον του για Dream Team; Σωστό κι αυτό. Με τόσα σουρεαλιστικά που έχουμε ζήσει και ακούσει…
Προσωπικά θα χαρακτήριζα το νέο κυβερνητικό σχήμα, ξεκάθαρα προεκλογικό. Διότι με ποιόν άλλο τρόπο μπορεί να χαρακτηριστεί μία κυβέρνηση στην οποία υπουργός Εσωτερικών αναλαμβάνει πρωτοκλασάτο των πρωτοκλασάτων κομματικό στέλεχος (περί του κυρίου Πάνου Σκουρλέτη ο λόγος), με την παραμονή του ν’ αποτελεί απόλυτη κομματική απαίτηση; Ειδικά όταν ο ίδιος είχε επιμείνει στο “Ή στο υπουργείο μου ή απλώς βουλευτής” και ο ανασχηματισμός τον βρίσκει πρώτο τη τάξει υπουργό και αρμόδιο, μεταξύ άλλων, για την εκλογική διαδικασία; Έχοντας ταυτόχρονα τη μεγαλύτερη δυνατότητα απ’ όλα τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου, για “χατίρια και ρουσφετάκια”; Ειδικά όταν όλοι περιμένουν ότι η επόμενη αναμέτρηση στις κάλπες, θα αποτελέσει για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εκλογική συντριβή;
Τον προεκλογικό χαρακτήρα της κυβέρνησης, τονίζει επίσης η “προαγωγή” του, μέχρι την Παρασκευή, προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ κυρίου Στέλιου Πιτσιόρλα σε υφυπουργό Ανάπτυξης. Ο κύριος Πιτσιόρλας έκανε εξαιρετική δουλειά στην προηγούμενη θέση του και δικαιούταν απόλυτα την αναβάθμισή αυτή.
Όμως η μετακίνηση του, αφήνει το ΤΑΙΠΕΔ χωρίς καμία δυνατότητα λήψης σημαντικών αποφάσεων. Καθώς η “ιδιοκτησία του” έχει ήδη μεταφερθεί στο Υπερταμείο Ιδιωτικοποιήσεων, το οποίο βρίσκεται το ίδιο χωρίς Διοικητικό Συμβούλιο, οπότε η εύρεση, ο διορισμός και η πλήρης ενεργοποίηση του (όποιου) αντικαταστάτη του, θα χρειαστεί πολλούς μήνες. Γεγονός το οποίο μεταφράζεται σε ολοκληρωτικό πάγωμα των ιδιωτικοποιήσεων που διενεργούσε το ΤΑΙΠΕΔ. Χρειάζεται να υπενθυμίσει κανείς ποια είναι η άποψη της εκλογικής πελατείας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για τις ιδιωτικοποιήσεις; Και πόσο θα βόλευε το κόμμα, εάν για κάποιο σημαντικό χρονικό διάστημα “πάγωναν” οι ιδιωτικοποιήσεις;
Υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις υπουργοποιήσεων και καταστάσεων του ανασχηματισμού, όπου η εκλογική στόχευσή του είναι εμφανής. Π.χ. η τοποθέτηση του γνωστού λάτρη της υιοθέτησης παράλληλου νομίσματος, καθηγητή Παπαδημητρίου στο υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης. Ο πρόεδρος του Levy Institute (από το 1986), είναι διακεκριμένος ακαδημαϊκός αλλά ζει κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες (Annandale-on-Hudson, NY) και οι σχέσεις του με τις Βρυξέλλες δεν θεωρούνται οι καλύτερες. Μαζί με τον πρώην Γενικό Γραμματέα για το ΕΣΠΑ, κύριο Αλέξανδρο Χαρίτση (ναι, εκείνον του κινήματος “Δεν πληρώνω”) και τον κύριο Πιτσιόρλα, πόσα κοινά έχουν; Πόσες ελπίδες διαθέτουν, σαν ομάδα, για την προώθηση της ανάπτυξης στην χώρα; Οπωσδήποτε όχι πολλές. Το ένα και μοναδικό κοινό τους σημείο, μέχρι τον διορισμό στο ίδιο υπουργείο, ήταν οι σημαντικότατες υπηρεσίες τις οποίες, κατά καιρούς, έχουν προσφέρει στον Μεγάλο Ηγέτη. Το πόσο, με την τοποθέτησή τους, βοηθιέται η ανάπτυξη της οικονομίας, αφήνω να το αποφασίσετε εσείς…
Ακόμη και η αποπομπή του Νίκου Φίλη όμως, έχει εκλογικό “άρωμα”. Πέραν των αδιαμφησβήτητων επικοινωνιακών ικανοτήτων του, ο πρώην υπουργός Παιδείας είναι και ισχυρότατος εσωκομματικά. Το πρόσφατο συνέδριο τον εξέλεξε δεύτερο (με διαφορά μόλις τεσσάρων ψήφων!) στην Πολιτική Επιτροπή. Εάν ο κύριος Φίλης δεν λειτουργήσει πράγματι ως εσωκομματική αντιπολίτευση, όπως πηγές του ξεκαθάριζαν την Παρασκευή το βράδυ, δεν θα είναι πολυτιμότατος για την προεκλογική επικοινωνιακή οργάνωση του κόμματος; Ειδικά εάν είναι απαλλαγμένος από τις “ρετσινιές” τις οποίες προκαλεί η συμμετοχή σε μία μνημονιακή κυβέρνηση;
Η προεκλογική χροιά του ανασχηματισμού είναι πέραν πάσης αμφιβολίας. Είναι πάρα πολλά τα δεδομένα τα οποία δείχνουν προς την κατεύθυνση των πρόωρων εκλογών. Εάν σε αυτό το γεγονός προσθέσετε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της νέας κυβέρνησης ανήκει στην ομάδα των “οπαδών του ρεαλισμού” και σε αυτήν των μετριοπαθών, το συμπέρασμα έρχεται αβίαστα: Ο Αλέξης Τσίπρας συνεχίζει ν’ ακολουθεί την συμβουλή του Francois Hollande και των υπολοίπων Ευρωπαίων σοσιαλιστών. Πραγματοποιεί την στροφή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. προς την σοσιαλδημοκρατία και την κεντροαριστερά…
Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι προσπαθεί να το πετύχει ενόσω (υποτίθεται πως) κυβερνά την Ελλάδα. Την στιγμή κατά την οποία η χώρα βρίσκεται σε άθλια κατάσταση και κινδυνεύει να σωριαστεί σε συντρίμμια. Και όλοι ξέρουμε πια καλά τι ακριβώς συμβαίνει, όταν ο Αλέξης προσπαθεί να μάθει και να κάνει πράγματα τα οποία δεν γνωρίζει ή δεν καταλαβαίνει…
