Του Γιώργου Κράλογλου @ capital.gr
Ρύθμιση χρέους χωρίς ΔΝΤ και τέταρτο μνημόνιο αποκλείεται. Και ας χτυπιέται ο Τσακαλώτος (που το έχει διαβάσει) ότι δεν υπογράφει. Το θέμα είναι αν θα το πούμε τέταρτο μνημόνιο ή αλλιώς. Κυρίως δε ποιος θα το φορτωθεί. Ο Τσίπρας ή ο Μητσοτάκης. Το τέταρτο μνημόνιο είναι στο τραπέζι. Η παρτίδα της διαπραγμάτευσης δεν χάνεται. Χάνεται όμως η πατρίδα.
Τα περάσαμε ξανά αυτά.Και είναι περίεργο να μας φαίνονται καινούργια και τρομερά. Τα γνωρίσαμε με τον Σαμαρά το 2014. Τότε με τις “απειλές” για εκλογές και το περιβόητο mail Χαρδούβελη.Τα ξαναείδαμε στην Βαρουφακειάδα του 2015. Τότε που οι δανειστές δέχθηκαν (μοναδική υποχώρηση) να τους λέμε θεσμούς… Την Τρόικα εκπροσώπους των θεσμών.. Και να πίνουν καφέ μόνο στο Χίλτον. Που μας στοίχισε και περισσότερο.
Η διαπραγμάτευση θα κλείσει κανονικά και τα πρόσθετα μέτρα (μετά το 2018) με πλεονάσματα 3,5% ή άντε στα 2,5% (για το χατίρι του ΔΝΤ) θα τα χωνέψουμε μαζί με γλυκοπατάτες των Χριστουγέννων γιατί λεφτά για γαλοπούλες δεν υπάρχουν…
Τι θα βρούμε όμως στην τσέπη μας, αν τα πλεονάσματα μειωθούν από το 3,5%, ας πούμε, στο 2% ή και στο 1,5%, όλοι εμείς που μετράμε το κόστος στην θέρμανση, στην κίνηση και στον ρουχισμό αλλά και στη διατροφή… Τι θα συμβεί (πρακτικά στην καθημερινότητα) ακόμη και όταν περάσει η χώρα στην ποσοτική χαλάρωση του Ντράγκι; Προς θεού. Δεν διανοούμαι να υποβαθμίσω, ούτε κατά ένα μόριο, τη σημασία των ρυθμίσεων που ασφαλώς και θα σχηματοποιήσουν δρόμο πορείας για έξοδο από την κρίση.
Άλλο αυτό όμως και άλλο το εάν η ρύθμιση του χρέους και το φθηνό χρήμα Ντράγκι θα αξιοποιηθούν (με γερά πολιτικά αντανακλαστικά και συναινετική – και από την κοινωνία– δυναμική οικονομική πολιτική) ώστε να βγάλουν τη χώρα από τη σημερινή μιζέρια, προσφέροντας δυνατότητες και ευκαιρίες για καλύτερες ημέρες. Γιατί το ερώτημα; Γιατί (κατά τη γνώμη μου) κανείς δεν είναι σε θέση να μας πείσει ποιος είναι αυτός που θα σηκώσει τη λιπόθυμη Ελλάδα από το “καναβάτσο” και θα την ετοιμάσει για τους επόμενους γύρους… Μπορεί ο Τσίπρας να κρατήσει “μαντρωμένους” τους 153 (μέχρι το τέλος του 2018) ώστε να δει τι θα κάνει και με το εσωτερικό χρέος της χώρας που βαδίζει στα 300 δισ., για να ξεκαθαρίσουν οι δυνατότητες στους νέους γύρους πάλης; Γιατί χωρίς ανταγωνιστική οικονομία καλύτερα να ξεχάσουμε τον αγώνα… Μπορεί ο Μητσοτάκης (με τέταρτο μνημόνιο στην πλάτη και μέτρα που θα αναλάβει να εφαρμόσει για να εξασφαλίσει την ποσοτική χαλάρωση) να ανεβάσει και πάλι την Ελλάδα στο “ρινγκ” ανταγωνισμού;
Η επιστροφή του ΔΝΤ, η ρύθμιση του χρέους, η μείωση των πλεονασμάτων και η έξοδος στις αγορές δεν αρκούν να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη των επενδυτών. Εκείνων που θα φέρουν κεφάλαια (150-200 δισ. χρειάζονται) για τις ιδιωτικοποιήσεις και μετάλλαξη της οικονομίας (από κλειστή σοβιετική με κρατικά μονοπώλια) σε ανοικτή και ανταγωνιστική. Για να μην ονειρευόμαστε τζάμπα ελατήρια, εκρήξεις, αναστάσεις και ανάπτυξη στην οικονομία εκείνη που όντως (σε 2-3 χρόνια) θα φθάσει μέχρι και τη δική μας τσέπη.
Τα 20 (από τα τελευταία) μεγάλα βιομηχανικά συγκροτήματα που έκλεισαν μετά το 2011 οι 245.000 βιοτεχνίες και μικρομεσαίες επιχειρήσεις που έβαλαν λουκέτο, οι 15 μεγάλες αλυσίδες που χάθηκαν και οι 11.000 ελληνικές επιχειρήσεις που μετανάστευσαν στη Βουλγαρία, την Κύπρο και την Ανατολική Ευρώπη (αφήνοντας χωρίς δουλειά 900.000 εργαζόμενους και στέλνοντας σε μετανάστευση 480.000 νέους επιστήμονες και ειδικευμένους τεχνίτες) έχασαν την εμπιστοσύνη τους στην Ελλάδα λόγω της διαχείριση της κρίσης από τους πολιτικούς της. Και αυτός ο ογκόλιθος-πρόβλημα της οικονομίας μας δεν θα ανατραπεί χωρίς πολιτικές που σήμερα ούτε που φαντάζονται οι πολιτικοί μας (από ό,τι δείχνουν τουλάχιστον).
Ας το καταλάβουμε για καλά. Η Ελλάδα εργοδότης των 3.300.000 εργαζομένων (πριν την κρίση) δεν πρόκειται να επιστρέψει με τη σημερινή και αυριανή μιζέρια της πολιτικής μας στη διαχείριση των μνημονίων. Τα δε μνημόνια αποκλείεται να “σκιστούν” πριν το 2025. Στην Ελλάδα, όπου στο κράτος “φωλιάζει” η εκλογική πελατεία όλων των κομμάτων, η διαπλοκή, η διαφθορά, η συναλλαγή και η κρατικοδίαιτη πολιτική αποκλείεται να εισχωρήσει σοβαρή παραγωγή, αξιόλογη επενδυτική δραστηριότητα και ανταγωνίσιμος εξαγωγικός προσανατολισμός. Είμαστε ήδη (και θα μείνουμε) χώρα μικρομεσαίων με ποσοστό πάνω από το 90% σε όλα τα επίπεδα. Με μοναδικό όραμα τον τουρισμό, τις ελιές και το λάδι… Όλα τα άλλα ξεχάστε τα. Εκτός και αν (όλοι μας) καταλάβουμε ότι μοναδικός εχθρός της Ελλάδα (υπαίτιος για την κατάντια της) ήταν και είναι οι επιλογές μας στις πολιτικές της. Και στους πολιτικούς της.
